Εν αναμονή των καθοριστικών εξελίξεων της Κυριακής, την ώρα που όλος ο κόσμος είναι πάνω από εφημερίδες, τηλεοράσεις και πληκτρολόγια ψάχνοντας το παραμικρό άρθρο και αναλύοντας την παραμικρή παράμετρο των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, ένα νέο viral έρχεται να ταράξει τα νερά του ελληνικού internet, το οποίο (ας είμαστε ειλικρινείς) είχε κάπως ηρεμήσει μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» της Κυριακής. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας εφετών, Ισίδωρος Ντογιάκος διέταξε προκαταρκτική εξέταση, και μάλιστα με τη μορφή του κατεπείγοντος, κατά του Θάνου Τζήμερου, με αφορμή τις αναρτήσεις του, οι οποίες φέρονται να προκαλούν σε «ανατροπή και εισβολή στο Μέγαρο Μαξίμου» σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την ΕΕ και το Ευρώ.
Δε θα μείνω καθόλου στο γεγονός της δίωξης αυτοτελώς διότι το θεωρώ αστείο. Δε μπορεί ο οποιοσδήποτε (πόσο μάλλον ένας εισαγγελέας εφετών) να θεωρεί πιθανό ότι ο Τζήμερος θα οργανώσει έναν όχλο κάμποσων χιλιάδων ατόμων και θα κάνει πραξικόπημα στο Μέγαρο Μαξίμου. Οπότε ας πάρουμε σα δεδομένο ότι η Κυβέρνηση, ή όποιος εν πάση περιπτώσει είναι αρμόδιος γι αυτές τις κινήσεις, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει έστω και λίγο τα βλέμματα από τις πραγματικά ζωτικής σημασίας για τη χώρα εξελίξεις αυτής της εβδομάδας και να δώσει στην επιλεκτικά ευαίσθητη ελληνική κοινωνία ένα εξιλαστήριο θύμα. Χρησιμοποιώ συγκεκριμένα τον όρο «επιλεκτικά ευαίσθητη» διότι αυτοί που τώρα καταφέρονται με μένος κατά του Τζήμερου κατηγορώντας τον για χυδαιότητα και γραφικότητα, δεν υπήρξαν το ίδιο ευαίσθητοι όταν κάποιος κύριος Αρβανίτης (πιθανότατα εποφθαλμιώντας εκ νέου πόστο στην ΕΡΤ), αποκαλούσε «μαλάκα» τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά. Θα μείνουμε λοιπόν καθαρά στην ουσία του πράγματος.
Πιστεύω πως ο Τζήμερος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο καθαρά με πολιτικά κριτήρια και με απώτερο σκοπό την προβολή του ιδίου και των πολιτικών του θέσεων. Σε μια περίοδο που η ενημέρωση και η πολιτικοποίηση είναι μέρος της καθημερινότητας του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, προσπαθεί να στρέψει πάνω του περισσότερα βλέμματα.
Ο Θάνος Τζήμερος έχει μία πολύ σύντομη πορεία μόλις 3 ετών στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και δεν κέρδισε ποτέ θέση εξουσίας. Επομένως μπορούμε να τον κρίνουμε μόνο από την εν γένει πορεία του και τα λεγόμενα του, εφόσον συμμετοχή του στην εξουσία (έστω και ως βουλευτής) δεν υπήρξε ποτέ. Περιληπτικά, το κόμμα του (Δημιουργία,ξανα!) κατάφερε, με μία υποτυπώδη ως προς τα μέσα μα ρηξικέλευθη προεκλογική εκστρατεία, να συγκεντρώσει την πρώτη Κυριακή των εκλογών του 2012 το, σχεδόν απίστευτο για νεοσύστατο κόμμα, ποσοστό του 2,15% του ελληνικού εκλογικού σώματος. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στην ορθότητα και την καινοτομία των θέσεων του αλλά και στην στελέχωση του ψηφοδελτίου του από ανθρώπους που προέρχονταν από το παραγωγικό κομμάτι της χώρας και ειδικότερα από τον ιδιωτικό τομέα. Παρόλο που οι δημοσκόποι χαρακτήριζαν δεδομένη την είσοδο του στο Κοινοβούλιο την δεύτερη Κυριακή, κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η λανθασμένη όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων συμμαχία του με τον Στέφανο Μάνο (Δράση) και τον Γρηγόρη Βαλιανάτο (Φιλελεύθερη συμμαχία), αλλά η πραγματική αιτία βρίσκεται στην συσπείρωση του κεντροδεξιού φιλοευρωπαϊκού ρεύματος ψηφοφόρων γύρω από τη Νέα Δημοκρατία, κυρίως λόγω της πιθανής κατάληψης της πρώτης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκτοτε, o Τζήμερος περιορίστηκε κυρίως σε ρόλο πολιτικού σχολιαστή και στην έδρα του περιφερειακού συμβούλιου στην Αττική.
Ο Τζήμερος είναι μια αμφιλεγόμενη και αντιφατική προσωπικότητα ως προς την εξωτερίκευση των απόψεων και των θέσεων του στο ίντερνετ. Τα πολιτικού χαρακτήρα άρθρα που παρουσιάζει κατά καιρούς σε διάφορες ιστοσελίδες (κυρίως protagon.grκαι athensvoice) έχουν τεκμηριωμένες θέσεις και λογικά επιχειρήματα, τα οποία παρουσιάζονται σχεδόν πάντα εμπεριστατωμένα και με τρόπο που δεν προσβάλλει τον αναγνώστη ακόμη κ αν διαφωνεί μαζί του (βλ. «Βίος λιτός και δεμένος» από Athens Voice). Ακόμη κ όταν εκφράζεται με λόγια που ξεπερνούν το μέτρο (π.χ αριστερίστικη παράνοια στο παραπάνω άρθρο) δεν μπορεί κανείς να του καταλογίσει ότι υπερβαίνει τα όρια που έχουν θέσει εδώ και χρόνια με τη γλώσσα που χρησιμοποιούν στα γραπτά τους οι αρθρογράφοι της άλλης πλευράς.
Από την άλλη, υπάρχει το σαφέστατα μελανό σημείο των αναρτήσεων στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media. Εκεί, ό Τζήμερος παρουσιάζει ένα πρόσωπο εντελώς διαφορετικό. Ένα πρόσωπο ανθρώπου νευρωτικού, οργισμένου, γραφικού και αμετροεπούς. Χρησιμοποιώντας έναν λόγο πάντα δηκτικό και ενίοτε χυδαίο, όχι μόνο χάνει το όποιο δίκαιο έχει, αλλά αναιρεί την εικόνα που καλλιεργεί με τα άρθρα του και την εικόνα που πρέπει να έχει ένας αρχηγός κόμματος που φιλοδοξεί να μπει στη Βουλή των Ελλήνων. Συχνά η ένταση και η οξύτητα του λόγου του δεν αφήνουν χώρο στον αναγνώστη να προσεγγίσει τα επιχειρήματα του με τη σοβαρότητα που τους αναλογεί και να τα κρίνει αμερόληπτα. Πού οφείλεται όμως αυτή η αντίφαση; Τι ωθεί έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα μπορεί να εκφράσει με τέτοια δεινότητα αυτά που πιστεύει στο να εξωτερικεύεται με μια ρητορική που υποβαθμίζει τόσο πολύ τον ίδιο όσο και τα λεγόμενα του;
Μια επιφανειακή προσέγγιση είναι να τον χαρακτηρίσει κανείς «γραφικό» και «παράφρονα». Όμως η άποψη αυτή αναιρείται από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα αμιγώς πολιτικού χαρακτήρα κείμενα του. Διότι ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορεί να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο μόνο σε ορισμένες εκφάνσεις του δημόσιου λόγου του. Κάτι τέτοιο είναι κυρίως ανεδαφικό λόγω της φύσης των χαρακτηρισμών αυτών.
Επίσης μια άποψη που κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποκλειστεί, είναι ότι ο Τζήμερος είναι νοητικά ανεπαρκής. Διότι κάποιος νοητικά ανεπαρκής δε θα ήταν σίγουρα πετυχημένος στην επαγγελματική του σταδιοδρομία.
Περνάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Πιστεύω πως ο Τζήμερος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο καθαρά με πολιτικά κριτήρια και με απώτερο σκοπό την προβολή του ιδίου και των πολιτικών του θέσεων. Σε μια περίοδο που η ενημέρωση και η πολιτικοποίηση είναι μέρος της καθημερινότητας του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, προσπαθεί να στρέψει πάνω του περισσότερα βλέμματα.
Επιδιώκει να επωφεληθεί από την έκρυθμη κατάσταση φανατίζοντας γύρω του τους οργισμένους ανθρώπους, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος έχει ζημιωθεί περισσότερο τις τελευταίες εβδομάδες. Με άλλα λόγια, ακολουθεί την στρατηγική που εφάρμοσε στην τέλεια μορφή της ο Πάνος Καμμένος. Παρουσιάζει ελλιπή και σαθρά δομημένα επιχειρήματα, δίνοντας πρωτίστως βάση στο λαϊκίστικο τρόπο έκφρασης και στην απλοϊκή παρουσίαση των επιχειρημάτων αυτών. Η στρατηγική αυτή έβαλε τον Πάνο Καμμένο στη Βουλή και μάλιστα τον έκανε κυβερνητικό εταίρο. Θα δουλέψει όμως για τον Τζήμερο; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο και σαφέστατο ΟΧΙ.
Οι αιτίες αυτής της άρνησης είναι πολλές. Αλλά η κυριότερη είναι η εξής : Ο Καμμένος χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί αυτή τη ρητορική ως «αντιμνημονιακός», με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην Ελλάδα. Απευθυνόταν δηλαδή σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν πληγεί σε ακραίο βαθμό από την οικονομική κρίση, και ήθελαν πάση θυσία την απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Αναζητούσαν δηλαδή έναν δυναμικό και «τσαμπουκαλή» ηγέτη που θα τους εγγυάται το «αντιμνημόνιο», εκφράζοντας μάλιστα την χλεύη και την αποστροφή που ένιωθαν οι ίδιοι για τους ανθρώπους που έφεραν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί βρήκαν τον ηγέτη που αναζητούσαν και η στρατηγική θεωρήθηκε επιτυχημένη και μάλιστα με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Χαρακτηριστικότερο συναφές παράδειγμα, αποτελεί η εν έτη 2014 καταγεγραμμένη προτροπή του Καμμένου στους κατοίκους της Χαλκιδικής να λιντσάρουν(!!!) κυριολεκτικότατα τον δήμαρχό Πάχτα, έναν άνθρωπο με αμαρτωλό παρελθόν και μπλεγμένο σε ουκ ολίγα σκάνδαλα.
Αντιθέτως , ο Τζήμερος δεν μπορεί να εφαρμόσει την ίδια τακτική διότι ανήκει στον σκληρό πυρήνα των Ελλήνων «μνημονιακών». Έχει εκφράσει μάλιστα αυτή του τη θέση με ακραίους τρόπους κατά το παρελθόν, χαρακτηρίζοντας αιθεροβάμονες και ιδεοληπτικούς όσους πιστεύουν ότι υπάρχει σωτηρία εκτός μνημονίου. Επομένως απευθύνεται σε τμήματα της κοινωνίας που επιθυμούν το μνημόνιο, επειδή δεν έχουν βιώσει της ακραίες συνέπειες της λιτότητας που αυτό επιβάλλει. Και εδώ ακριβώς έγκειται η παταγώδης αποτυχία του πλάνου του. Κάποιος που δεν αντιμετωπίζει βιοποριστικά προβλήματα και έχει την άνεση και την επιθυμία να σκεφτεί πολιτικά, δεν μπορεί να πειστεί μ αυτό τον τρόπο. Αν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς καθαρά, ο λαϊκισμός και οι ακρότητες σε αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Μία ακόμη βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο προαναφερθέντα παραδείγματα είναι ότι ενώ ο Καμμένος καταδίκαζε λυσσαλέα και λαϊκίστικα ένα χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα που δεν κατάφερνε να συσπειρώσει και να πείσει ούτε τους ίδιους του τους ψηφοφόρους, ο Τζήμερος προσπαθεί να εφαρμόσει την ίδια τακτική στοχοποιώντας έναν κυβερνητικό συνασπισμό, με πρωτοφανή λαϊκή αποδοχή, όπως αποδείχθηκε περίτρανα την περασμένη Κυριακή. Ιδιαίτερα, οι απαξιωτικές και προσβλητικές εκφράσεις που χρησιμοποιεί αναφερόμενος στον Αλέξη Τσίπρα, έναν πρωθυπουργό με ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα, αποτελούν την ακραία έκφανση όλης αυτής της στοχοποίησης.
Συμπερασματικά, η στρατηγική του είναι καταδικασμένη να αποτύχει (αν δεν έχει ήδη αποτύχει). Αντιθέτως, το αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς του είναι να αποξενώσει και να απομακρύνει τους ανθρώπους που πίστεψαν τις ιδέες και τις θέσεις του το 2012 υποβαθμίζοντας και αδικώντας τον ίδιο του τον εαυτό και τις πολιτικές του θέσεις. Το πιο ολέθριο όμως για τον ίδιο θεωρώ πως είναι η χρυσή ευκαιρία που δίνει σε αυτούς που κατηγορεί να δώσουν στον διχασμένο ελληνικό λαό ένα κοινό εξιλαστήριο θύμα. Να τον χρησιμοποιήσουν δηλαδή, ως στόχο της εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής που υπάρχει και στα δύο στρατόπεδα, και σε αυτό του ΝΑΙ και σε αυτό του ΟΧΙ. Σε μέρες που και τα 2 τόσο πολύ τη χρειάζονται
σχόλια