Ζούμε σε μια χώρα όπου ενώ στην επίσημη γλώσσα της διαχωρίζονται οι έννοιες "παιδεία" κ "εκπαίδευση" κ μάλιστα οι κάτοικοί της φέρονται να γνωρίζουν τον διαχωρισμό των δύο αυτών λέξεων, εντούτοις, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τόσο το αρμόδιο Υπουργείο όσο κ η κοινωνία ταυτίζουν την ουσία των δύο σε μια ευτελιστική νοοτροπία που μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: "εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο".
Εδώ είναι που ξεκινάει κ η μαραθώνιος μαθητική διαδρομή. Από 6 ετών στοχεύεις στην εισαγωγή σου σε μια κοινωνικά αποδεκτή σχολή ΑΕΙ. Άλλοι ξεκινούν με χαμηλούς ρυθμούς για να επιταχύνουν στο Λύκειο, άλλοι κρατάνε ένα σταθερό τέμπο στα 12 χρόνια εκπαίδευσης, άλλοι ξεκινάνε δυναμικά κ κάπου το χάνουν, άλλοι ποτέ δεν ήταν καλοί στα "γράμματα". Σημασία δεν έχει προφανώς το τι στρατηγική ακολούθησαν, τι εμπειρίες απέκτησε ο καθένας στη διαδρομή αυτή αλλά το νήμα που θα κοπεί στο τέλος της 3ης Λυκείου. Περνάς ή δεν περνάς; ΑΕΙ ή (Α)ΤΕΙ; Νομική ή Ιατρική; Φιλολογία ή [...]; Τα πάντα πραγματώνονται, κορυφώνονται, κρίνονται στον τερματισμό. Είναι βέβαια κοινός τόπος ότι κατά κανόνα ο X μαθητής με βαθμό x που κατάφερε την εισαγωγή του στο τμήμα Νομικής είναι καλύτερος/εργατικότερος/εξυπνότερος κ σαφώς περισσότερο αναγνωρισμένος από τον Y μαθητή με βαθμό y που μπήκε στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών (ακόμα κ αν y>x).
Υπάρχουν τόσο λόγοι οι οποίοι να υποστηρίζουν την υποχρεωτική παρακολούθησή τους σε μια χώρα η οποία έχει επίσημη θρησκεία κ μεγάλη θρησκευτική ομοιογένεια όσο κ λόγοι για μετατροπή τους σε μάθημα θρησκειολογίας ή απλή κατάργησή τους.
Στο πιο πάνω σύστημα, όπου η παιδεία του ανθρώπου είναι κ η εκπαίδευσή του, άρα αρχίζει κ σταματά εκεί που τελειώνει το σχολείο (+φροντιστήρια-ιδιαίτερα), δεν υπάρχει χρόνος ή κίνητρο για εξωσχολικές δραστηριότητες. Αθλητισμός, τέχνες (ζωγραφική, χορός, μπαλέτο), ιδιωτική ανάγνωση κειμένων κ.α. δεν έχουν λόγο ύπαρξης στο ωρολόγιο πρόγραμμα ενός "καλού" μαθητή. Δεν θα μετρήσουν στην εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο οπότε είναι μάλλον βάρος στην τελειοποίηση της αποστήθισης παρά πολύτιμες εμπειρίες αυτογνωσίας, ομαδικότητας, γνώσης, δεξιοτήτων.
Κάπου εδώ είναι που μπαίνουν τα θρησκευτικά. Υπάρχουν τόσο λόγοι οι οποίοι να υποστηρίζουν την υποχρεωτική παρακολούθησή τους σε μια χώρα η οποία έχει επίσημη θρησκεία κ μεγάλη θρησκευτική ομοιογένεια όσο κ λόγοι για μετατροπή τους σε μάθημα θρησκειολογίας ή απλή κατάργησή τους. Για την 'ιδιοφυέστατη' λύση που πρότεινε το Υπουργείο Παιδείας δεν σχολιάζω. Έτσι, με το δίκιο του να εξανίσταται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. "Είναι δυνατόν να τα βαφτίζουμε μεν από μικρά κ όταν μεγαλώνουν να μην μαθαίνουν τίποτα για την θρησκεία τους;" θα μπορούσε να πει κ με το δίκιο του. Επιπλέον, όταν σε μια εποχή γίνονται ή έγιναν θηριωδίες στο όνομα μιας θρησκείας (μην ξεχνάμε Ι.Κ., Σταυροφορίες κοκ) είναι πολύτιμος ο διαχωρισμός της θρησκείας από την πρακτική ή επί μέρους ερμηνεία της πράγμα που δύσκολα μπορεί να συλλάβει κάποιος ο οποίος δεν έχει παιδευτεί σε έστω μια θρησκεία, κάνοντας την πλήρη κατάργηση του μαθήματος επικίνδυνη.
Προτεινόμενη λύση στο ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση: αμοιβαίος συμβιβασμός Κοσμικού Κράτους - Εκκλησίας της Ελλάδος με:
(α) Μετατροπή του μαθήματος σε υποχρεωτικό μάθημα θρησκειολογίας ανεξαρτήτως προσωπικού θρησκεύματος με αυστηρή τήρηση ορίων, πολύπλευρης πληροφόρησης κ αποστάσεων μεταξύ των 3 Αραμαϊκών θρησκειών αλλά κ αθεϊσμού (ως 4η διδασκόμενη θρησκεία) και
(β) Προτροπή μαθητών για εκτός των ωρών κ του πλαισίου του σχολείου σε κατήχηση της οποίας αρμοδιότητα θα έχει η ανάλογη Εκκλησία υπό την εποπτεία του Υπουργείου Θρησκευμάτων ούτως ώστε να μην καλλιεργείται η θρησκευτική μισαλλοδοξία ή ο εθνικός διαχωρισμός. Αυτό σε άμεση πράξη επιτυγχάνεται με προσμέτρηση της εμπειρίας εξωσχολικών δραστηριοτήτων όπως αθλητισμού, τεχνών, κατήχησης κ.α. για την εισαγωγή σε ΑΕΙ, μέτρο που όχι μόνο καθησυχάζει την Εκκλησία της Ελλάδος κ τους φορείς της αλλά ενδυναμώνει το εκπαιδευτικό σύστημα κ αναδεικνύει μαθητές με πολύπλευρη μάθηση κ ενασχόληση.
σχόλια