Ο όρος «θεομηνία» που ακούγεται κατά κόρον τις τελευταίες μέρες αναφορικά με την κακοκαιρία που έχει πλήξει την Αττική, δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν ευφημισμό της δικής μας ανευθυνότητας. Ανευθυνότητας τόσο των πολιτών, που επί δεκαετίες έκτιζαν εκτός σχεδίων, όπου έβρισκαν βολικό, όσο και των θεσμών της πολιτείας, που είτε αδιαφορούσαν για την εφαρμογή του νόμου, είτε έκαναν τα στραβά μάτια, μετά από τα κατάλληλα φακελάκια.
Η έκταση του προβλήματος ήταν σαφής εδώ και χρόνια στις αντίστοιχες μελέτες, και οι ζώνες που είχαμε τα περισσότερα θύματα είχαν σημαδευτεί ως υψηλού κινδύνου. Ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με τη καταστροφική μας αδιαφορία, όμως προτιμήσαμε να κλείσουμε τα αυτιά μας στις άβολες φωνές της λογικής, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε για τις παθογένειες της κοινωνίας μας, καθόλη τη Μεταπολίτευση.
Ο περιβαλλοντολόγος Αχιλλέας Πληθάρας δημοσίευσε μια λυπηρή μα αποκαλυπτική ανασκόπηση των δεδομένων σχετικά με τα μπαζώματα των ροών του νερού, μαζί με τις δικές του παρατηρήσεις για το περιστατικό.
Παλιότερα το έδαφος απορροφούσε το 80% του νερού της βροχής και το 20% χυνόταν στη θάλασσα, αλλά τώρα με την αποδάσωση και την τσιμεντοποίηση έχει αντιστραφεί η αναλογία.
«Στις 3 πρώτες φωτογραφίες απεικονίζονται το δίκτυο ρεμάτων και δομημένων περιοχών στο λεκανοπέδιο. Το 1893 τα ρέματα κυλούσαν ανεμπόδιστα. Το 1951 οι οικιστικές πιέσεις αυξάνονται. Το 1988 είχε μπαζωθεί το συντριπτικό μέρος των ροών.
σχόλια