Για τους γονείς μας ήταν το Love Story, για εμάς ο Τιτανικός (και για κάποιους από εμάς, λίγο πιο μετά, το Brokeback Mountain). Ήταν τώρα η σειρά της νέας γενιάς να αποκτήσει τη δική της συγκινητική ταινία, για έναν έρωτα μεταξύ καρκινοπαθών εφήβων.
Το The Fault in our Stars (στην Ελλάδα έρχεται ως "Το Λάθος Αστέρι").
Με δυο λόγια:
"Δύο ασυνήθιστοι έφηβοι, η Χέιζελ και ο Γκας, έχουν ιδιαίτερο τρόπο να βλέπουν τη ζωή. Ευφυείς, αντισυμβατικοί, γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν σε μια ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών. Η ταινία, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Τζον Γκριν, εξερευνά την αστεία, συγκινητική και ταυτόχρονα τραγική κατάσταση του να ζεις και να είσαι ερωτευμένος".
Η ταινία - χαμηλού προϋπολογισμού έσκισε στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, και όντας εκεί, έζησα τη μανία και τη λατρεία σχετικά με αυτήν. Ο κόσμος έβγαινε κλαίγοντας απ' τους κινηματογράφους, -άντρες γυναίκες μεγάλοι μικροί- και οι άγνωστοι πρωταγωνιστές έγιναν σταρ σε μερικές ώρες.
Δεν θα πω πολλά, ούτε θα αποκαλύψω το τέλος -περιμένω εξάλλου την κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου-, όμως θέλω να πω μερικούς λόγους που θεωρώ ότι το φιλμ ξεχωρίζει.
Σε αντίθεση με τον Τιτανικό, το Fault in Our Stars κόστισε ψίχουλα. Ούτε εφέ, ούτε πανδιάσημοι πρωταγωνιστές.
Το μάρκετινγκ του ήταν διαφορετικό απ' των υπόλοιπων σουξέ. Ξόδεψαν ελάχιστα χρήματα σε διαφημίσεις στην τηλεόραση ή υπαίρθιες διαφημιστικές πινακίδες - και επικεντρώθηκαν στο ίντερνετ. Πρώτα φρόντισαν να ενημερώσουν τους έφηβους αναγνώστες του βιβλίου, αυτοί το μοιράστηκαν με άλλους, και τελικά, από στόμα σε στόμα το φιλμ όχι μόνο ακούστηκε, αλλά έπεισε και τους θεατές να του δώσουν μία ευκαιρία.
Οι διαφημιστές της ταινίας αξιοποίησαν υποδειγματικά το instagram και το tumblr. Ξέροντας πόσο δημοφιλή είναι τα Quotes (οι Μεγάλες Αλήθειες, ας πούμε) στα νεανικά κοινά του ίντερνετ έφτιαξαν εικόνες με ατάκες απ' το φιλμ, προσκαλώντας και τους φαν να κάνουν το ίδιο - με αποτέλεσμα να γεμίσει το ίντερνετ από τζάμπα διαφήμιση, φτιαγμένη απ' τους θεατές και όχι απ' τους διαφημιστές.
Το φιλμ (ξανα)αποδεικνύει πως το σινεμά μπορεί να τραβήξει κόσμο και με καθημερινές, ανθρώπινες ιστορίες. Σε μια εποχή που το Χόλιγουντ συνήθισε να κόβει άπειρα εισιτήρια με αλλεπάλληλα big budget σίκουελ ταινιών ή παρεϊστικων αλλά εξωφρενικών κωμωδιών, μια απλή στη δομή ιστορία και μια λιτή κινηματογράφηση ήταν αρκετή για να πάει στο Νο1 του Box Office. Αφήνοντας μάλιστα πολύ πίσω τη νέα περιπέτεια του Τομ Κρουζ στην οποία πρέπει να πεθαίνει κάθε μέρα ώστε να νικήσει κάτι εξωγήινους και την οποία στις ΗΠΑ μόνο κλύσμα δεν μας την κάνανε για να πάμε να τη δούμε.
Ενδιαφέρον είναι πως παρά το ψυχοπλακωτικό του θέματος, ο κόσμος δεν φοβήθηκε. Δυο νέοι που έχουν καρκίνο - μοιάζει απ' την αρχή καταδικασμένη η όλη φάση. Και μόνο η αναφορά του *καρκίνου* στην υπόθεση ενός φιλμ συνήθως δρα αποτρεπτικά.
Είναι όμως αυτό που είπα στην αρχή: Κάθε γενιά θέλει να βιώσει την εμπειρία της απόλυτης συγκίνησης: Το κλάμα είναι λυτρωτικό, ένα δώρο μεγάλο. Και τελικά φιλμ όπως το Fault in our Stars, δρουν σαν συναισθηματικό πορνό, που επιτελούν το σκοπό τους, αλλά ταυτόχρονα μας κάνουν να καταλάβουμε πόσο μικρή, εύθραυστη και σημαντική είναι η ζωή μας.
Και τελικά, αντί να μας ψυχοπλακώνουν μας γεμίζουν με αισιοδοξία.
σχόλια