«Ένα θεατρικό δυόμιση ωρών, που διαθέτει δυόμιση καλές στιγμές - κι η μία απ'αυτές είναι το κλείσιμο!»

«Ένα θεατρικό δυόμιση ωρών, που διαθέτει δυόμιση καλές στιγμές - κι η μία απ'αυτές είναι το κλείσιμο!» Facebook Twitter
Από την ροκ όπερα του ΚΘΒΕ «Alexander the Great». (Φωτο: Γιώργος Χρυσοχοΐδης)
8

Μερικές φορές κάποιες κριτικές είναι τόσο κακές και βιτριολικές, που κλέβουν την παράσταση. 

Τότε μπαίνουν σ' αυτήν εδώ τη στήλη. 

(Δεν απηχούν δικές μου απόψεις, παρά μόνο του αρχικού συντάκτη τους. Η παρακάτω Πολύ Κακή Κριτική για την ροκ όπερα Alexander the Great υποβλήθηκε απ' την Διονυσία.)

Φορ δε φέστιβαλς

Δημοσιεύτηκε στις 4/11/2014 στο μπλογκ Country Boy And Girl Plus Friends

Αλεκζάντερ δε γκρέιτ, ροκ όπερα. Μια παραγωγή του ΚΘΒΕ, διάρκειας δυόμιση ωρών, που διαθέτει κάπου δυόμιση καλές στιγμές και η μία από αυτές είναι το κλείσιμο. Τι σου είναι όμως το τάιμινγκΈρχεται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή καθώς φέτος [2014], λόγω της ιστορίας με τη ΝΕΡΙΤ και την ΕΡΤ η EBU δεν μας δέχεται. Είναι μια αποστομωτική απάντηση, κάτι σαν παράσταση-γινάτι: αφού εσείς δεν μας θέλετε στη Γιουροβίζιον, κι εμείς θα ανεβάσουμε κάτι που να τη συνοψίζει.

«Ένα θεατρικό δυόμιση ωρών, που διαθέτει δυόμιση καλές στιγμές - κι η μία απ'αυτές είναι το κλείσιμο!» Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Χρυσοχοΐδης

Στο σχετικό Δελτίο Τύπου του ΚΘΒΕ (που αναπαράγεται με μεγάλη προθυμία πανταχόθεν) γίνεται λόγος για “λαμπερή μουσικοθεατρική υπερπαραγωγή”. Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, πώς το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο δεύτερο, με τα κοστούμια να είναι τα μόνα που διασώζονται. Και θα είναι πραγματικά άδικο να διατυπωθούν δυσμενείς κρίσεις για τους ηθοποιούς / τραγουδιστές / χορευτές που συμμετέχουν μιας και οι εποχές είναι δύσκολες, οι ευκαιρίες λίγες και η απότοκη ακαλαισθησία όχι δικό τους πόνημα – σαφώς ζήτημα σύλληψης και σχεδιασμού, με τα γραφικά του βίδεο γουόλ να προσθέτουν την τελική πινελιά ασορτί φτήνιας.

Το πάντρεμα της όπερας με το ροκ είναι προφανώς δύσκολη υπόθεση, κανονική ακροβασία. Μπορεί, για παράδειγμα, να βρεθείς ανάμεσα στο γκρεμό και το ρέμα, με την κακογουστιά από τη μια και την κοινοτοπία από την άλλη, και να πρέπει να ισορροπήσεις. Το να περιπέσεις στη μία ή την άλλη κακοτοπιά μοιάζει κάποιες στιγμές αναπόφευκτο. Το να ορμήσεις με τα μούτρα και στις δύο είναι, όπως και να το κάνουμε, κατόρθωμα. Δερ, άι τράιντ μπατ άι φέιλντ. Σαν τους συντελεστές της παράστασης.

Ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ και πρώην βουλευτής ΑΕΚ, Γιάννης Βούρος, τα πάει καλύτερα απ’ ότι θα περίμενε και η Ορίτζιναλ 21. Τι το ‘θελε να βάλει το χεράκι του στη σκηνοθεσία; Ίσως να ήθελε να μεταδώσει το απόσταγμα της εμπειρίας του από τα χρόνια της βιντεοκασέτας, αναπαράγοντας κάτι που να μοιάζει με τις λαμπρές σελίδες υποκριτικής που έγραψε ως καγκουροπανκ σαλταδόρος Μίκυ με την ερμηνεία του στην ταινία The Κόπανοι. Συνυπογράφει, βέβαια, μαζί με τον συνθέτη Κωνσταντίνο Αθυρίδη. Οι δυο τους περιορίζονται απλώς σε αναχρονισμούς χωρίς ιδιαίτερη φαντασία. Κάπως έτσι, αποτελεί έκπληξη το ότι ο δυσήνιος Βουκεφάλας δεν απεικονίστηκε ως χιλιάρα τσόπερ που δίνει μπαντιές στα τιμημένα χώματα της Πέλλας.

Η μουσική της παράστασης αποτελεί ένα συμπίλημα μιας σόρι εξκιουζ φορ ροκ σύνθεσης, κατάλληλης μόνο για τη Γιουροβίζιον και μιας παλαιϊκής τζενέρικ γραφικοροκάδικης άποψης αλά Σκουόρπιοοοονς. Καραγκαγκάν χιρ άι εμ συγχορδίες και αδιέξοδα ροκ γιου λάικ ε χαρικέιν ριφ, μπολιασμένα με προβλέψιμα έθνικ στοιχεία από τα κρουστά, μιας οι σκηνοθέτες συνέλαβαν τις Περσίδες αιχμάλωτες περίπου ως χανουμάκια – άμα είσαι AΕΚ, είσαι. 

 

Γιορμαλοβεραντερκόβερ

Τους στίχοι στην όπερα τους λένε, λέειλιμπρέτο. Ε, αυτό το υπογράφει η Alexandra Charanis. Ένα όνομα για το οποίο αναρωτιέμαι συνέχεια (πραγματικά δεν μπορώ να σταματήσω, ας πάψει κάπως αυτό, βοήθεια, κάποιος …) αν αντιστοιχεί σε υπαρκτό πρόσωπο ή είναι άλιας της Ναταλίας Γερμανού. Αυτό μάλιστα, θα δικαιολογούσε τον ορυμαγδό από ανέμπνευστες ρίμες (λόουερ, αν είμαστε επιεικείς, πάλσο, αν είμαστε ακριβοδίκαιοι).

Αμερικανάκια

Ολ ιν ολ, μία παραγωγή που, από μια άποψη, ορθώς σκοπεύει να απευθυνθεί στην ομογένεια. Σιγουράκι η εισπρακτική επιτυχία, πόσω μάλλον με το στοιχείο επικαιρότητας που προσδίδουν οι ανασκαφές στην Αμφίπολη, θα σπάσει ταμεία σε Αστόρια, Μελβούρνη και λοιπές κοιτίδες αποδήμων. Εδώ, σου λέει, σαρώνει στις ανά τον κόσμο περιοδείες του ο Θάνος Πετρέλης, ο Αλεκζάντερ δε Γκρέιτ θα μείνει πίσω; Κι ας είναι το αισθητικό αποτέλεσμα τέτοιο που – κάμερα σε μένα – το ντιβιντί της παράστασης αρμόζει ν’ αποτελέσει στα σιμά-κοντά μέρος πακέτου του Δημοσθένη Λιακόπουλου. Ή, γιατί όχι – τ’ ακούτε μωρέ; – και του Κυριάκου Βελόπουλου...

«Ένα θεατρικό δυόμιση ωρών, που διαθέτει δυόμιση καλές στιγμές - κι η μία απ'αυτές είναι το κλείσιμο!» Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Χρυσοχοΐδης

ΥΓ. Για την παράσταση έχει γράψει στο LIFO.gr καλή κριτική ο Αντώνης Μποσκοϊτης που έχει επίσης ενδιαφέρον.

  

Επίσης πέρσι συζητήθηκε πολύ το πόσο κόστισε, με τη νέα διοίκηση του ΚΘΒΕ να διαψεύδει τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή κ. Βούρο αποκαλύπτοντας τα πραγματικά έσοδα και έξοδα, με σχετική ανακοίνωση τον Σεπτέμβριο του 2015.

 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση:

Το Δ.Σ. εκφράζει τη λύπη του για το απαράδεκτο ύφος και τον τόνο της απάντησης του απελθόντος καλλιτεχνικού διευθυντή κ. Βούρου σε στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής κ. Αναστασάκης ως προς τα πεπραγμένα της προηγούμενης διεύθυνσης. Το Δ.Σ. δηλώνει ότι δεν προτίθεται σε καμία περίπτωση να μπει σε έναν διάλογο αυτού του επιπέδου, που δεν αρμόζει σε έναν χώρο πολιτισμού.

Το Δ.Σ. υπογραμμίζει ότι όλες οι συμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων και των παλαιότερων) αναρτώνται πλέον στη Διαύγεια και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου (https://diavgeia.gov.gr). Έτσι, προκύπτει ότι η παραγωγή του Alexander the Great κόστισε 529.421,22 € (με εισπράξεις 75.307,44 €) και όχι 60.311,48 €, όπως ισχυρίζεται ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής· ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, υπέγραψε τρεις αμειβόμενες συμβάσεις μέσα στο έτος 2014, κατά παράβαση του ιδρυτικού νόμου του Κ.Θ.Β.Ε., που επιτρέπει μέχρι δύο συμβάσεις ετησίως.

Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. του Κ.Θ.Β.Ε.

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

5 σχόλια
Βγαίνει κάποιος από μια παράσταση και κάνει την κριτική του: ήταν καλή, κακή, μέτρια, γι αυτόν ή τον άλλο λόγο. Και καλά κάνει. Και προσφέρει και στους υπόλοιπους και ίσως και στους ίδιους τους συντελεστές. Φοβάμαι όμως πως εδώ δεν πρόκειται ακριβώς για κριτική. Πως η παράσταση είναι η αφορμή για γραφτεί ένα άκρως αυτοαναφορικό κείμενο που εξαντλείται στις επιτηδευμένες και κομπαστικές γλωσσικές ακροβασίες του που με τη σειρά τους καπελώνουν το όποιο περιεχόμενο. Η παράσταση δεν μου άρεσε. Ούτε η κριτική.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όπως σωστά γράφει ο Universal παραπάνω, αλλά όταν το κόστος παραγωγής ανέρχεται περί τα 530 χιλιάρικα και τα έσοδα στα 60-75 χιλιάρικα, μιλάμε για εμπορική πανωλεθρία και "τρύπα" στα ταμεία του θεάτρου...
Άρη περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. :)Είχα δει πέρυσι την παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν ήταν τόσο κακή όσο περιγράφεται. Την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα, παρότι δεν είμαι οπαδός του μιούζικαλ.Αλλωστε το "πάντρεμα" που επιχείρησε δεν ήταν εύκολο.Χωρίς να είμαι ειδικός, νομίζω θα ήταν λίγο καλύτερο αν είχε λιγότερες "παύσεις" δλδ περισσότερους διαλόγους και λιγότεροι μουσική.Το συνεχές τραγούδι κάπου κούραζε το θεατή και όταν μεγάλο κομμάτι της παράστασης κινείται έτσι, χάνει και ο σκηνοθέτης το πλεονέκτημα να τονίζει κάποιες σημαντικές σκηνές του έργου. Αρκετά απαιτητική παράσταση με μεγάλη διάρκεια, οι ηθοποιοί έτρεχαν και ταυτόχρονα τραγουδούσαν συνεχώς. Καλές φωνές όλοι, κάποιοι όμως ήθελαν λίγο βελτίωση στην προφορά.Επίσης κάτι πολύ αρνητικό (τουλάχιστον στην Αθήνα) ήταν η ένταση των ηχείων, πολύ υψηλή κατά τη γνώμη μου, κούραζε το θεατή (σημείωση: όταν είδα την παράσταση είχα χωρίζει μερικές μέρες πριν. Ένα πικρός χωρισμός. Οπότε μπορεί να την "άκουγα" και για άλλους λόγους. :D)Η Χαρίκλεια Χατζησαββίδου (Ολυμπιάδα) εξαιρετική! :DΓλυκιά, όμορφη και αρχοντική. Στήριξε τέλεια το ρόλο της, θα ήταν ωραίο να τη βλέπαμε ακόμα πιο πολύ στο έργο.Και ο Τικτόπουλος στο ρόλο του Αλέξανδρου πολύ καλός, έχει καλή φωνή. Θα προτιμούσα λίγο πιο εντυπωσιακή αρχή του έργου.Επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό (θετικό) ήταν ότι ο θίασος φαινόταν ότι είχε καλή χημεία. Δεν είχε κενά η παράσταση. Υπήρχε γενικά εκγρήγορση.Πιστεύω σαν σύνολο μια αξιοπρεπή και ενδιαφέρουσα παράσταση. Νομίζω η κριτική της Διονυσία ήταν λίγο υπερβολική. :)
Μια παρατήρηση: Δεν μπορείς να απαιτείς από μια όπερα διαλόγους/πρόζα. Ο διάλογος γίνεται τραγουδιστά, αλλιώς δεν είναι όπερα, είναι μιούζικαλ.Επειδή δεν το έχω δει, δεν μπορώ να πω τίποτα, παρά μόνο να εκφράσω συμπάθεια ως αντιστάθμισμα σε αυτό το κακότροπο θάψιμο που έφαγε από τον "κριτικό". Και θα προτιμούσα σε καιρό κρίσης να επενδύουν οι παραγωγοί περισσότερο στην αξία της φωνής των ηθοποιών/ερμηνευτών παρά σε σκηνικά και κοστούμια, εφόσον δεν γνωρίζουν αν θα αποσβεσθεί το κόστος αυτό. Με λίγη φαντασία, φτιάχνεις αριστουργήματα από το τίποτα.
Εντάξει, ας είναι σκληρές οι κριτικές, αλλά να είναι πρωτίστως κριτικές. Να καταλαβαίνει ο άνθρωπος που δεν έχει δει την παράσταση τι έχει να περιμένει. Αυτό το κείμενο μου φαίνεται σα να έχει περισσότερο (κακότροπο) στυλ και λιγότερη ουσία.