Το ίδιο το κουτσομπολιό με απασχολεί ελάχιστα. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Η Ελένη Γερασιμίδου δήλωσε ότι δεν είναι πια φίλη με τον Λαζόπουλο, και δεν μπορεί να τον έχει φίλο επειδή αυτός σατίρισε και πολέμησε πολύ απ' την εκπομπή του το ΚΚΕ στο οποίο ανήκει η ίδια.
Δεν έδωσα σημασία στη 'είδηση' όταν την άκουσα χτες -από διάφορες πηγές- αλλά το βράδυ είδα κάτι στην τηλεόραση που μου το θύμισε.
Περίμενα να δω μήπως τυχόν η ΕΡΤ 2 (που την πληρώνουμε για να παίζει επαναλήψεις, απ' ό,τι φαίνεται) έπαιζε κατά τις 2 τα μεσάνυχτα μια ανεκδιήγητη σειρά που λεγόταν «Η κυρία μας» με την Κατερίνα Γιουλάκη, την οποία είδα προχτές και ανακήρυξα πρόδρομο του Ρετιρέ.
Αντί γι' αυτό είχε μια σειρά, δραματική, με «νέους» της δεκαετίας του '70, που μιλούσαν με πομπώδες και γελοιωδέστατα υπερβολικό ύφος για το Πολυτεχνείο, τη Μεταπολίτευση, τον ιμπεριαλισμό και το Κόμμα.
Χωρις να ξέρω ή να καταλαβαινω περι τίνος πρόκειται, παρακολουθώ μαγεμένος μια συγκινητική σχεδον αναπαράσταση των πρώτων χρόνων της Μεταπολιτευσης, τοτε που όλοι ηταν Αριστεροί, και γενναίοι, και μπερδεμενοι και ελαφρώς προδομένος. Μιλάνε όλοι με το ιδιο στυλ, ψίθυριζοντας πολυ κουλτουριαρικα. Κάθε φράση τους μοιάζει βγαλμένη από επαναστατικό στρατευμένο ποίημα. Στην αρχή την έβλεπα για το χαβαλέ σύντομα όμως με κέρδισε. (Λεγόταν Αρχαία Σκουριά και ήταν βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα.)
40 χρόνια αργότερα, ο πρωταγωνιστής είναι ο Λαζόπουλος, που τολμά να κριτικάρει το κόμμα (για τους δικούς του, ακόμα και ιδιοτελείς λόγους) και προσβεβλημένη φίλη που σηκώνεται και φεύγει, η Ελένη Γερασιμίδου.
Η πρωταγωνίστρια, πληγωμένη από παλιό της φίλο που ήταν μαζί στο Πολυτεχνείο και τώρα την αποφεύγει επειδή αυτή δεν πιστεύει πια στον στενό εναγκαλισμό με το Κόμμα, γράφει στο ημερολόγιο της τελειως καθημερινά πράγματα με τελειως καθημερινη γλώσσα οπως «ολη αυτή η αναθεωρητικη αστική ινστρουκτουραλιστική καταπίεση του Κόμματος μού προκαλεί ταξικές αντιδραστικές αντανακλάσεις». (Οι παρέες καθώς τρώνε σε γλέντι γάμου -που μοιάζει με κηδεία- λένε «να τραγουδήσουμε κάτι επαναστατικό;» και τραγουδούν όλοι μαζί το Περιγιάλι το Κρυφό, και όταν λένε ανέκδοτα αυτά είναι για έναν κομματικό καθοδηγητή, σε σκηνές που προκαλούν ταυτόχρονα ντροπή, αμηχανία και θαυμασμό.)
Μια φίλη της πρωταγωνίστριας τη συναντά και προσπαθεί να την πείσει να ξαναενταχτεί στο Κόμμα. Κάνει την πρωταγωνίστρια να νιώθει άσχημα με όλη αυτήν την πίεση. «Μόνο μέσα απ' την ένταξη θα ξεπεράσεις το ταξικό σου πρόβλημα, πρέπει οπωσδήποτε να ενταχτείς στο κόμμα» επιμένει η προσηλυτίστρια.
«Όχι» αντιστέκεται η δικιά μας, που δεν αντέχει άλλους καθοδηγητές και άλλο σταλινισμό. «Μπορείς να παλέψεις και έξω απ' το κόμμα!» επιμένει. Η φίλη της τσατίζεται και σηκώνεται απ' το παγκάκι που κάθονταν, έξαλλη. «Σταμάτα πια μ' αυτές τις προβοκάτσιες! Αντίο!» γαβγίζει και φεύγει για πάντα απ' τη ζωή της δικιάς μας.
40 χρόνια αργότερα, ο πρωταγωνιστής είναι ο Λαζόπουλος, που τολμά να κριτικάρει το κόμμα (για τους δικούς του, ακόμα και ιδιοτελείς λόγους) και προσβεβλημένη φίλη που σηκώνεται και φεύγει, η Ελένη Γερασιμίδου. Η τόσο μεγάλη αφοσίωση σ' ένα κόμμα μοιάζει το ίδιο αφελής και συγκινητικά ηρωϊκή όπως τότε.
Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση ταυτίζομαι πιο πολύ με τον Λαζόπουλο, που απάντησε πως συνεχίζει να είναι φίλος ακόμα και με ανθρώπους που διαφωνούν τελείως στα πολιτικά, δεν μπορώ να μην κατανοήσω και την απόφαση της Γερασιμίδου.
Όσο σημαντικοί ή ασήμαντοι μοιάζουν οι λόγοι, έχουμε πάντα δικαίωμα να επιλέγουμε τους φίλους μας, με όση αυστηρότητα ή/και ρηχότητα επιθυμούμε.
σχόλια