Τις προάλλες ένας δημοσιογράφος μου ζήτησε να μιλήσω στη ραδιοφωνική του εκπομπή.
«Θα ήθελες να μιλήσουμε στην εκπομπή μου την Κυριακή το πρωί;», με ρώτησε με γραπτό μήνυμα και πρέπει να το ομολογήσω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν:
«Εξαρτάται – για πόσο πρωί μιλάμε;»
Δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το πρωινό ξύπνημα. Όταν τελείωσα το σχολείο ορκίστηκα να μην ξαναξυπνήσω ποτέ πρωί – και κυρίως να μην ξυπνήσω με ξυπνητήρι. Αυτό προκαλούσε διάφορα προβλήματα, μεταξύ των άλλων την συνεχή γκρίνια των γονιών μου («χάνεις όλη τη μέρα», «γιατί δεν κοιμάσαι νωρίς και ξενυχτάς συνέχεια μέχρι τα ξημερώματα») και τη βλακώδη απορία τους σχετικά με το αν είμαι βρικόλακας.
Πριν πολλά χρόνια είχα μια σχεδόν τραυματική εμπειρία, που σχετιζόταν με πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή, την τηλεφωνική μου παρέμβαση και ένα βίαιο πρωινό ξύπνημα.
Δούλευα στον Αρκτούρο και η υπεύθυνη επικοινωνίας μού ζήτησε να την αντικαταστήσω σε μια συνέντευξη στο αγγλόφωνο ραδιόφωνο του Δήμου της Αθήνας. Ήξερα αγγλικά και ήξερα και τον τομέα μου (ήμουν υπεύθυνος για τους υποστηρικτές της οργάνωσης). Το μόνο πρόβλημα ήταν πως έπρεπε να ξυπνήσω στις 7 το πρωί για να με πάρουν τηλέφωνο.
Είχε τύχει να κοιμηθώ στο πατρικό μου το προηγούμενο βράδυ οπότε στις 7 με είδαν οι γονείς μου να βγαίνω απ’ το δωμάτιο, κλείνοντας το ξυπνητήρι, κι ήταν σα να είδαν φάντασμα. Είχα κοιμηθεί εξαιρετικά αργά κι ήμουν σαν ζαλισμένο κοτόπουλο – όμως η δουλειά μου ήταν πάνω απ’ όλα.
Καθώς περίμενα στη γραμμή προσπαθούσα να θυμηθώ όλες τις αγγλικές λέξεις κλειδιά που θα περιέγραφαν τον τομέα μου και να βάλω σε μια σειρά τις σκόρπιες σκέψεις μου σχετικά με τη σημασία της προστασίας των άγριων ζώων.
Όταν η συνέντευξη είχε τελειώσει, η μαμά μου θα μου έλεγε πως μιλούσα υ-περ-βο-λι-κά αρ-γά και νυσταλέα και πως φοβόταν μήπως κοιμόμουν πάνω στο ακουστικό. Καθώς έδινα τη συνέντευξη βέβαια αυτό δεν το συνειδητοποιούσα – νόμιζα πως μιλούσα γρήγορα, λέγοντας όσες βλακείες μου περνούσαν απ’ το μυαλό.
Μόνο το δεύτερο ήταν αληθές. Γιατί με το που με καλωσόρισαν στα αγγλικά και αφού αντάλλαξαμε καναδυό φιλικές κουβέντες συνειδητοποίησα πως δεν είχαν κανένα σκοπό να με ρωτήσουν για τον τομέα μου. Αντιθέτως: με αρκετά επιθετικό τόνο μου ζήτησαν να τοποθετηθώ για τις καταγγελίες κτηνοτρόφων σχετικά με την καταστροφή της σοδειάς τους από πεινασμένες αρκούδες.
Δεν είναι μόνο πως δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να πω σ’ αυτό (πώς να έδινα μια επίσημη απάντηση εκ μέρους του Αρκτούρου ενώ δεν κατείχα το συγκεκριμένο θέμα;!) Ήταν ότι έπρεπε να το πω και στα αγγλικά!
Προσπάθησα να στρέψω την κουβέντα σε πράγματα που ήξερα, όμως η δημοσιογράφος δεν σήκωνε κουβέντα. «Απαντήστε μου», είπε «τι λέτε εσείς σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πώς θα τους αποζημιώσετε; Και πού πρέπει να κάνουν αιτήσεις, σε ποιο Υπουργείο;»
Είναι αλήθεια πως προσπάθησα. Λίγο η νύστα, λίγο η ταραχή, λίγο το ότι δεν ήξερα λέξεις-κλειδιά στα αγγλικά (πώς διάολο ήταν ο Κτηνοτρόφος; η Σοδειά; Το Κοπάδι;) με έκανε να τα χάσω:
«The… people… the farmers… not the farmers, I mean the others… the… κτηνοτρόφοι;» πρότεινα μπας και με βοηθήσει αυτή, αλλά δεν με βοήθησε. «Those who have… animals… Arcturos is an organization… that… we care about those who have… stock - livestock.»
Η δημοσιογράφος πολύ πετυχημένα έκανε πως δεν πρόσεξε ότι η απάντησή μου δεν είχε συνοχή και δεν έβγαζε νόημα και πέρασε στην επόμενη ερώτηση. «Τι πρέπει να κάνουν όσοι πλήττονται απ’ τις αρκούδες αν έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους;»
Σαν μαθητής που δεν πρόσεχε στο μάθημα, σαν φοιτητής σε εξετάσεις που δεν έπεσαν τα SOS αλλά οι σελίδες που δεν είχε καν διαβάσει, σαν μικρός απατεώνας που υποδύεται εργαζόμενο του Αρκτούρου αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, προσπάθησα να ψελλίσω:
«If you see them… then… then… don’t panic?»
Η δημοσιογράφος παρέμεινε σιωπηλή, εικάζοντας ότι θα είχα κάτι παραπάνω να πω γι’ αυτό. Δεν είχα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έκανε άλλη μια προσπάθεια: «Η οργάνωσή σας υποστηρίζει έναν νόμο για την αποζημίωση των ζημιών. Μπορείτε να μου μιλήσετε γι’ αυτόν;»
Όχι δεν μπορούσα. Μπορούσα να της κάνω μια γενική παρουσίαση της οργάνωσης, να της πω για τις αρκούδες του Καταφυγίου στο Νυμφαίο, να εξηγήσω με λεπτομέρειες τις δράσεις μας, να μιλήσω για τη δυνατότητα «υιοθεσίας» αρκούδων – αλλά και για το πώς περνούν οι αρκούδες (η Τασούλα κάνει παρέα με τον Γιωργάκη, ο τυφλός γερο-Αντρέας είναι η γηραιότερη αρκούδα της Ευρώπης, τα δυο αδερφάκια ο Μανώλης και ο Κυριάκος πλατσουρίζουν στη λιμνούλα). Αυτόν τον νόμο όμως πρώτη φορά τον άκουγα.
«It’s a good law», πρότεινα με νόημα, αφήνοντας να υπονοηθούν πολλά. Δυστυχώς η κυρία με ρώτησε τι εννοούσα. «The… those who… have animals… we support the new law, I mean… don’t kill the bears… we’ ll give you money…»
“Thank you very much mister Dimokidis” μου είπε και με έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες. Νόμιζα ότι μιλούσαμε για ώρα (στην αρχή είπε πως ήθελε να μιλήσουμε για περίπου 15 λεπτά) όμως στην πραγματικότητα με ξεπέταξε σε λιγότερο από τρία λεπτά. Ήταν προφανές ότι δεν ήξερα τίποτα κι ότι μόλις που έβγαιναν οι νυσταγμένες λέξεις από μέσα μου.
Ξανακοιμήθηκα αμέσως και ξύπνησα ώρες αργότερα με ένα απροσδιόριστο αίσθημα ντροπής. Η μαμά μου μου τα αφηγήθηκε ενώ της έλεγα «όχι όχι όχι» και έκλεινα τα αυτιά μου απ’ την ντροπή μου. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι θα σκέφτηκε η δημοσιογράφος του αγγλόφωνου ραδιοσταθμού, και αν έχει πάρει από τότε κάποια συνέντευξη που να ήταν πιο σουρεαλιστικά αποτυχημένη...
Πέντε χρόνια αργότερα λοιπόν, πίσω στο σήμερα. Δεν απάντησα αμέσως στην πρόταση για συνέντευξη. Πρώτα μπήκα στο σάιτ του σταθμού και έλεγξα το ραδιοφωνικό πρόγραμμα. Η φράση «Κυριακή πρωί» ακουγόταν εφιαλτική στα αυτιά μου, αλλά ευτυχώς με ανακούφιση ανακάλυψα πως η εκπομπή παιζόταν μεταξύ 10 με 11.
Κοιμήθηκα εξοργιστικά αργά την προηγούμενη νύχτα, κυρίως γιατί σκεφτόμουν ότι πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Άφησα το κινητό ανοιχτό και όταν με ξύπνησε είδα την ώρα.
Πριν το σηκώσω άρχισα να μιλάω, για εξάσκηση. «Καλημέρα, ναι γεια χαρά, φυσικά και χαίρομαι που με καλέσατε» και κάτι τέτοια. Οι πρώτες λέξεις έμοιαζαν βγαλμένες απ’ την άβυσσο, σύντομα όμως η φωνή μου έστρωσε και όταν τελικά απάντησα το τηλέφωνο και βγήκα στον αέρα, (θέλω να πιστεύω πως) είχα την πειθαρχημένη και όλο αυτοπεποίθηση φωνή ενός ζωντανού ανθρώπου.
Ενός ευδιάθετου, δραστήριου ανθρώπου που ήταν ξύπνιος απ’ το πρωί, και περίμενε από ώρα ακριβώς αυτό το τηλεφώνημα…
σχόλια