31 Οκτωβρίου 1993
[Από το ημερολόγιο του Άρη Δημοκίδη, ετών 15.]
[...] Το πρωί στο ωδείο περιμέναμε να έρθει η δασκάλα της θεωρίας και διάβαζα το Ποπ Κορν. Τελικά ήρθε ο άλλος ο στριμμένος ο [Β] (γιατί ή [Λ] ήταν άρρωστη) και είδε το Ποπ Κορν που διάβαζα και είπε κάτι σαν «οι Μαντόνες μας έλειπαν, και θέλετε να μάθετε και ιστορία της μουσικής!» αλλά τον αγνόησα και συνέχισα να το διαβάζω κρυφά. […] Μου λέει σε μια στιγμή η διπλανή μου, ξέρεις ότι πέθανε ο Ρίβερ Φοίνιξ; Μου είπε τελοσπάντων ότι είχε δει το My Own Private Idaho το προηγούμενο βράδι κλπ κλπ. Το θεώρησα πρώτης τάξεως είδηση και το προώθησα στην μπροστινή μου. Όπως αποδείχτηκε δεν είχα υπολογίσει ότι ήταν η Νο1 φαν του, (και όπως μετά μας είπε οι φίλες της στο σχολείο την έλεγαν Ελένη Φοίνιξ γιατί είχε σκοπό να τον παντρευτεί σύντομα).
Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορα, δεν με πίστευε αρχικά και ο [Β] τη μάλωσε. Μετά γύρισε και με κλώτσησε και μετά φερόταν λες κι ήταν έτοιμη να κάνει εμετό. Βγήκε απ’ την τάξη για να πάει στην τουαλέτα και δεν ξαναγύρισε. Στο σχολείο κανένας απ’ όσους το είπα δεν ήξερε τον Ρίβερ Φοίνιξ οπότε δεν είχαμε δράματα. (Και δυο-τρεις που έλεγαν ότι είχαν δει το Stand By Me δεν τον θυμόταν – μα είναι αυτός που πεθαίνει στο τέλος, είπα στην [Χ], «τι ειρωνεία» μου είπε αυτή. […]
Οι γονείς έφτιαχναν κρέπες και καθώς προσπαθούσα να τους εξηγήσω ποιος είναι ο Ρίβερ Φοίνιξ, είπαν στις ειδήσεις ότι σήμερα πέθανε και ο Φελίνι, ο σκηνοθέτης. Καταλήξαμε λοιπόν να μου εξηγούν αυτοί ποιος είναι ο Φελίνι και να μου λένε ότι θα 'πρεπε να αρχίσω να βλέπω λίγο περισσότερο καλό (και ευρωπαϊκό) κινηματογράφο. Κατάλαβα ότι ο Φελίνι έχει πολλούς κλόουν που κάτι συμβολίζουν και χορεύτριες που κάτι άλλο συμβολίζουν κι ότι γενικά έφτιαχνε αυτές τις 3ωρες συμβολικές ταινίες που δεν μιλάει κανείς και που, αν ποτέ μ’ αρέσουν θα είμαι σίγουρα πάνω απ’ τα 30. Ένας παππούς δηλαδή, που θα’ χει την ώρα και την υπομονή να δει όλο τον Φελίνι χωρίς να κοιμηθεί.
Τους το είπα κι έγινε ένας ψιλοχαμός και μου είπαν πως το ότι περνάω την εφηβεία δεν είναι δικαιολογία και να μην μιλάω έτσι για τον ήρωά τους –που μόλις πέθανε κιόλας- αφού δεν έχω δει ταινία του. «Ναι, αλλά κι ο Ρίβερ Φοίνιξ μόλις πέθανε» είπα για να πάρω την απάντηση:
"Τουλάχιστον ο δικός μας πέθανε από γηρατειά στα 80 του κι όχι από υπερβολική δόση στα 20κάτι του". Μετά τσατίστηκα και δεν έφαγα, κι ούτε είδα την ταινία που είχε (με Ντάνι Ντε Βίτο και Μπ. Μίντλερ). Τώρα βέβαια που τα γράφω έχουν περάσει 2-3 μέρες και σκέφτομαι μετά που θα πάω στο Rock 100 για να πάρω το δίσκο των Ace Of Base να περάσω απ’ το ΑΖΑ για να νοικιάσω το Πρόβα Ορχήστρας για να το δω το Σαββατοκύριακο που οι γονείς θα πάνε Αθήνα. (Μαζί τους πάντως δεν το βλέπω.)
σχόλια