Την περασμένη εβδομάδα που ήμουν στην Νέα Υόρκη, με χαρά διάβασα σε όποιο έντυπο έπεσε στα χέρια μου για το νέο φιλμ του Λάνθιμου που είχε κάνει πρεμιέρα στις Κάννες.
Και στην εξαιρετικά μέινστριμ εφημερίδα USA TODAY, αλλά και στο πιο ψαγμένο, ιστορικό έντυπο Village Voice, το νέο φιλμ του Έλληνα σκηνοθέτη θεωρούνταν ως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία των Καννών. Και τα δύο έντυπα είχαν το φιλμ πρώτο πρώτο και είχαν επιλέξει φωτογραφία απ' αυτό για να εικονογραφήσουν όσα είδαν στις Κάννες.
Κορυφαία επιλογή για τον κριτικό της USA TODAY, Patrick Ryan που γράφει: «Το Killing of a Sacred Deer (θα παιχτεί στους αμερικανικούς κινηματογράφους απ' τις 3 Νοεμβρίου) ξεκινά με ένα παρατεταμένο πλάνο καρδιάς που χτυπά κατά τη διάρκεια εγχείρισης. Είναι ίσως η πιο χαλαρωτική σκηνή σ' αυτήν την αδυσώπητη κωμωδία τρόμου του Γιώργου Λάνθιμου, που κάνει το Lobster να μοιάζει με ανάλαφρο οικογενειακό παραμύθι. [...] Όσο λιγότερα ξέρεις γι' αυτό το παγερό θρίλερ τόσο το καλύτερο! Όσοι τρομάζετε/σιχαίνεστε εύκολα, ίσως θέλετε να το αποφύγετε.
Κορυφαία επιλογή και για τον κριτικό κινηματογράφου της Village Voice, τον Βilge Εbiri που αφιέρωσε πάνω απ' το μισό άρθρο του για τις Κάννες (και την μοναδική φωτογραφία) στο Killing of a Sacred Deer. Μεταφράζω πρόχειρα πηδώντας τα σπόιλερ.
«Φανταστείτε ένα ριμέικ του Cape Fear κινηματογραφημένο σα τη Λάμψη του Κιούμπρικ με τον Max Cady στο ρόλο του παιδιού, και ίσως νιώσετε πόσο παράξενο είναι το Killing of a Sacred Deer του Γιώργου Λάνθιμου. Το φιλμ έγινε τάχιστα το πιο διχαστικό του φετινού Φεστιβάλ των Καννών χάρη στο παραληρηματικό του σενάριο και και την επιθετικά arty στυλιζάρισμά του. Είναι το είδος της ταινίας που σχεδόν (σχεδόν) πάντα τα συναισθήματα παίζονται με ανέκφραστο τρόπο -ακόμα κι όταν οι ζωές των ανθρώπων καταρρέουν- και η λογική της αφήγησης είναι εξαιρετικά τραβηγμένη, μέχρι που κυριαρχεί απολύτως ο παραλογισμός. [...]
Όπως όλες οι καλές παραβολές, έτσι κι αυτή έχει ευελιξία. Υπάρχουν πολλές πολιτικές, ιστορικές και θρησκευτικές αναφορές στο φιλμ: κατεστραμμένα παιδιά που ζητούν φόρο αίματος απ' τους υπεύθυνους για την καταστροφή τους, και ως αντάλλαγμα θυσίες που πρέπει να γίνουν.
Κι ο σκηνοθέτης ξέρει πώς να υφάνει ένα ξόρκι. Με τα άψογα συμμετρικά του κάδρα, τις κινήσεις ακριβείας με την κάμερα, την προσεκτική επιλογή ηθοποιών, τις ξαφνικές παρεμβολές κλασικής μουσικής, ο Λάνθιμος φτιάχνει έναν κινηματογραφικό κόσμο που μπορεί να υποστηρίξει το εξωπραγματικό του σενάριο, και ταυτόχρονα να δημιουργήσει γνήσιο σασπένς στο θεατή. Για λίγο τουλάχιστον. Την περισσότερη ώρα, το Sacred Deer μοιάζει με μια σειρά πράξεων και συναισθημάτων και συμπεριφορών που, παρότι γεμάτο με ακραίους συμβολισμούς, μοιάζει έστω και ασαφώς να διαδραματίζεται στην αναγνωρίσιμη πραγματικότητα.
Αλλά καθώς τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου, και γίνονται όλο και πιο παράξενα, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης είχε απλώς εγκλωβιστεί σε μια γωνία και πρόσθετε όση περισσότερη weirdness μπορούσε ώστε να απελευθερωθεί.
Κι όμως, σε κανένα σημείο του δε χάνει το φιλμ τη μυθική του διάσταση. Φεύγεις απ' το σινεμά νιώθοντας πως έζησες μια Εμπειρία.
***
Επίσης:
Από εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας που βρήκα στην Αστόρια
