Θεσσαλονίκη. 29 Απριλίου 2010.
Πόσα αλλόκοτα μυστήρια θα γεννήσει η παιδική φαντασία τα επόμενα χρόνια, πόσες περιπέτειες θα ζήσουν εδώ οι μικροί εξερευνητές!
ΠΡΩΙ
Σήμερα είναι τα επίσημα εγκαίνια της κεντρικής πλατείας (στον πεζόδρομο, δίπλα στη Μητρόπολη) και οι ετοιμασίες έχουν ξεκινήσει απ' το πρωί. Εργάτες μαστορεύουν, υπάλληλοι του Δήμου σκουπίζουν, τεχνικοί καλωδιώνουν. Ένα πάρκινγκ στο πλάι της πλατείας γράφει «Πάρκινγκ Πλατείας Δημαρχείου» αλλά απ' ό,τι μου λέει ο υπεύθυνος, η Πλατεία από σήμερα θα έχει νέο όνομα. Τον σταματάω – προτιμώ να είναι έκπληξη που θα αποκαλυφθεί μαζί με την επίσημη πλακέτα το βράδυ.
Παιδιά που είναι σήμερα απογευματινά παίζουν σε ένα τέλειο πολυεπίπεδο σιντριβάνι κι εγώ προσπαθώ να θυμηθώ αν παλιά, ως παιδιά, είχαμε όλοι ποδήλατα. Για να περάσει η ώρα μετράω τους ποδηλάτες που είναι μέσα στην πλατεία ή περνούν απ' αυτήν. Σταματώ στους 200.
Κάνω μια γύρα και προσέχω στην πλευρά της οδού Χρυσάνθου κάτι φράχτες με περίφραξη. «Είναι ξεχασμένοι εδώ, δεν προστατεύουν τίποτα, δεν έχουν χρησιμότητα», με διαφωτίζει ένας νεαρός και λέει πως οι κάτοικοι της περιοχής διαμαρτύρονται έντονα γι' αυτό αλλά και για την έλλειψη φωτισμού σε εκείνη τη μεριά. Ξανακοιτάζω τους περίεργους τοίχους και τα υπολείμματα περίφραξης.
Πόσα αλλόκοτα μυστήρια θα γεννήσει η παιδική φαντασία τα επόμενα χρόνια, πόσες περιπέτειες θα ζήσουν εδώ οι μικροί εξερευνητές!
ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Κάνω μια βόλτα στον πεζόδρομο. Πολλά μαγαζιά που ήξερα έχουν κλείσει, πολλές αλλαγές, απρόοπτες συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές που τώρα άνοιξαν μικροσκοπικά καταστήματα. Δεν θα αλλάξει κάτι γι' αυτούς με τη νέα πλατεία, λένε, άλλωστε η πλατεία υπάρχει εδώ και καιρό, το όνομα της έλειπε μόνο και τα επίσημα εγκαίνια.
Περνάει ένα μηχανάκι με ένα παλιό κασετόφωνο που παίζει στο τέρμα λαϊκά. Όλοι σκουντιούνται και το κοιτάζουν. Σαν να βλέπουν εξωγήινο. Γελάνε και τραγουδάνε ειρωνικά το τραγούδι που έπαιζε, «σ' απάτησα επειδή σε αγαπώ!».
Αφού παίρνω κάτι απ' τα McDonalds (δεν ήξερα ότι υπήρχαν ακόμα αυτά στην Ελλάδα) ξαναμπαίνω στην πλατεία για να φάω. Τότε προσέχω το χαμένο σκυλάκι. Είναι ένα μικρό πανέμορφο σκυλί ράτσας χωρίς διακριτικά, που τρέχει χαμένο και απελπισμένο πάνω-κάτω. Φαίνεται πως δεν τα βγάζει πέρα μόνο του. Αρχίζω να το κατασκοπεύω. Πέφτει στις λάσπες και το τρομαγμένο του ύφος είναι ακόμα πιο σπαρακτικό τώρα που συνοδεύεται από την αξιοθρήνητη εμφάνισή του. Μου θυμίζει ένα πεντάχρονο παιδί της φύσης που ξαφνικά βρέθηκε στους πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης. Κανένας δε μοιάζει να το αναζητά. Παίρνω τηλέφωνο μια φιλοζωική.
Ατμόσφαιρα γιορτής: τα παιδιά αλωνίζουν τσιρίζοντας στην πλατεία και τρώνε μαλλί της γριάς, οι νέοι πίνουν κι άλλους καφέδες και αλληλοφλερτάρονται, η τρίτη ηλικία έχει βάλει τα καλά της και περιφέρεται όλο περηφάνια λες και βρίσκεται στο επίσημο πάρτι κάποιας εξωτικής Πρεσβείας.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Έχω καθίσει για καφέ στα τραπεζάκια της πλατείας και βλέπω κάποιον να γράφει κάτι με μαρκαδόρο στα παγκάκια. (Μετά πηγαίνω και βλέπω: «σ' αγαπώ κι ας με είπες ηλίθιο».)
Η πλατεία έχει γεμίσει από καρέκλες που κοιτούν προς το Δημαρχείο και σύντομα θα γεμίσει και από κόσμο για τα εγκαίνια. Καθώς σιγά-σιγά σκοτεινιάζει φαίνονται τα χάι-τεκ χρώματα των φωτισμών πάνω στην πύλη του Δημαρχείου, και μια βιντεοοθόνη παίζει προσφυγικές σκηνές από ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ατμόσφαιρα γιορτής: τα παιδιά αλωνίζουν τσιρίζοντας στην πλατεία και τρώνε μαλλί της γριάς, οι νέοι πίνουν κι άλλους καφέδες και αλληλοφλερτάρονται, η τρίτη ηλικία έχει βάλει τα καλά της και περιφέρεται όλο περηφάνια λες και βρίσκεται στο επίσημο πάρτι κάποιας εξωτικής Πρεσβείας.
Ομιλίες, ομιλίες, ομιλίες, «το στολίδι της Καλαμαριάς», το χαμένο σκυλάκι ξαναεμφανίζεται και αποφεύγει τρομοκρατημένο τα παιδιά που θέλουν να παίξουν μαζί του, ομιλίες, κάπου πήρε το μάτι μου τον Ψωμιάδη, «μοντέρνος τόπος συνάντησης και αναψυχής», ποδήλατα, διάσπαρτοι χορευτές ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές περιμένουν στα υπαίθρια παρασκήνια να έρθει η σειρά τους, κι άλλες ομιλίες, «προτείνετέ μας εκδηλώσεις για να κάνουμε στη νέα πλατεία, είναι η δική σας πλατεία!», σιντριβάνια, ατμόσφαιρα καλοκαιριού, ατμόσφαιρα χωριού.
ΒΡΑΔΥ
Ο τωρινός Δήμαρχος (Μπακογλίδης) και ο μέχρι πριν λίγο Δήμαρχος (Οικονομίδης) αλλά και άλλοι επίσημοι πηγαίνουν προς την πλάκα που αποκαλύπτει την ονομασία της νέας πλατείας. «Πλατεία Προσφυγικού Ελληνισμού».
Χειροκροτήματα, φώτα, μουσικές.
Διαφορετικά σωματεία πιάνουν με τη σειρά το χορό. Από πολύ μικρά παιδιά, μέχρι συμπαθέστατες μεγάλες κυρίες, η κάθε ομάδα έχει το δικό της dress code και χορεύει ή τραγουδά θυμίζοντας στους παλιότερους τις πατρίδες που γέμισαν με κόσμο, σιγά-σιγά, την σημερινή Καλαμαριά.
Μόλις τελειώνει κάποια χορευτική ομάδα, οι φανς τους (συγγενείς και φίλοι δηλαδή) την κάνουν, διακριτικά. Μέχρι να χορέψουν κι οι τελευταίοι οι καρέκλες έχουν αδειάσει δραματικά. Δεν βλέπω πουθενά το σκυλάκι και ελπίζω για το καλύτερο.
Άδεια, σχεδόν σκοτεινή και ήσυχη η πλατεία είναι πολύ υποβλητική. Προσπαθώ να σκεφτώ όλα αυτά που θα συμβούν εδώ τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες. Φλερτ, χωρισμοί, γέλια, κλάματα, εκδηλώσεις, χαρές, απογοητεύσεις, παιχνίδια, παιδιά που θα γίνουν κάποτε αυτά η τρίτη ηλικία.
Φεύγω μελαγχολικός.
*Η στήλη 'Μια Μέρα στην Πόλη' δημοσιευόταν στο έντυπο Παράλλαξη την περίοδο 2009-10. Δεν είχε ψηφιοποιηθεί ποτέ, μέχρι σήμερα.
σχόλια