Ένα απ' τα πιο δημοφιλή αστεία (και πλέον meme) που αφορά σ' όσους κόπηκαν στις πανελλήνιες λέει πως υπάρχει πάντα το χωριό για να γίνεις βοσκός. Υπονοείται έτσι πως επειδή δε χρειάζεται εξειδίκευση, η δουλειά αυτή μπορεί να γίνει απ' όλους και είναι εύκολη.
Είναι όμως έτσι;
Ζητήσαμε από έναν νέο που ζει στην περιφέρεια να μας αφηγηθεί τη ζωή του. Ο Γ. το έκανε και η εμπειρία που μας περιγράφει είναι μόνο μία απ' τις πολλές και διαφορετικές που μπορεί να έχει κάποιος...
Ξυπνάω το πρωί κατά τις 06:30 και φεύγουμε γύρω στις επτά παρά. Το καλύβι είναι κοντά με το αμάξι, 5 λεπτά. Φτάνουμε στο καλύβι, ταΐζω πρώτα τις γάτες και τα σκυλιά και τα κοτοπουλάκια. Μετά θα ταΐσουμε και θα βάλουμε νερό, στα μικρά αρνάκια. Τα μικρά αρνάκια τα έχουμε χώρια από τα πρόβατα. Το πρωί τους δίνουμε καρπό. Αφού τελειώσουμε με τα αρνάκια, φωνάζουμε στα πρόβατα να μπουν μέσα στον στάβλο για να ξεκινήσει το άρμεγμα. Πριν ξεκινήσουμε όμως, ξεπλένουμε την καρδάρα, τον τενεκέ, το δοχείο και το πανί όπου με αυτό θα στραγγίξουμε το γάλα που μπορεί να έχουν πέσει διάφορες βρωμιές, όπως μύγες κτλ. Γύρω στις 07:30 "βαράω" στρούγκα και ο πατέρας μου τα αρμέγει. Συνήθως το άρμεγμα διαρκεί στη μία με μιάμιση ώρα. Βέβαια αυτό ποικίλει ανάλογα με το πόσα ζώα έχεις και το πόσο γάλα κουβαλάνε. Δηλαδή αν έχουν φάει καλά θα βγάλουν αρκετό. Το χειμώνα βγάζουν πολύ γάλα ενώ όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύει. Δεν ξέρω γιατί στερφεύουν (έτσι το λέμε).
Πλέον στις 08:30 έχουμε τελειώσει. Παίρνουμε τα δοχεία και βγάζουμε το γάλα έξω από το καλύβι, στο δρόμο, για να έρθει ο τυροκόμος να το πάρει. Ενώ πιο πριν έχουμε ήδη δώσει στις γάτες και τα σκυλιά από λίγο γάλα να πιουν. Όση ώρα περιμένουμε να έρθει ο μπακάλης, θα ταΐσω φύραμα τα μικρά κοτοπουλάκια, αν δεν το έχω ήδη κάνει από το πρωί. Το ίδιο ισχύει και με τα σκυλιά. Οι γάτες από την άλλη κάθε τόσο, βρίσκουν από μόνες τους φαγητό (ποντίκια, σαύρες κτλ). Ξαναταΐζουμε τα μικρά αρνάκια αλλά αυτή τη φορά θα τους βάλουμε σανό (άχυρο) και μετά ταΐζουμε καρπό τα πρόβατα. Έρχεται ο τυροκόμος, ζυγίζει το γάλα, το καταγράφει, μπορεί να πάρει και δείγμα για εξέταση στα εργαστήρια και παίρνει τα δοχεία και φεύγει. Μετά από εκείνη την ώρα, αφήνουμε έξω, μέχρι και το βράδυ, τις μεγάλες κότες ελεύθερες να φάνε και είτε θα επιστρέψω σπίτι (και βγάζει μόνος του ο πατέρας μου τα πρόβατα έξω) είτε θα μείνω να τα βγάλουμε μαζί και να φάνε σε χωράφια. Οι αποστάσεις κάποιες είναι μικρές κάποιες άλλες μεγάλες. Ανάλογα το που έχουμε εμείς τα δικά μας χωράφια και το που μας επιτρέπουν άλλοι ιδιοκτήτες χωραφιών. Μπορεί και να τα περάσουμε απέναντι σε μεγάλο κεντρικό δρόμο σε κόμβο όπου περνάνε πολλά αμάξια. Εκεί θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.
(Πριν κάποια χρόνια, ενώ περνούσε ο πατέρας μου τα πρόβατα απέναντι, ήρθε ένα αυτοκίνητο και τα σκότωσε όλα, εκσφενδονίστηκαν. Αυτό έγινε μπροστά στα μάτια του πατέρα μου, ο οποίος είχε πάθει ένα σοκ για μερικές μέρες. Θυμάμαι εκείνη την μέρα, που σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν από την αστυνομία. Δεν μου είπαν τίποτα, απλά ζήτησαν τον πατέρα μου, εγώ όμως το είχα καταλάβει αλλά σχεδόν επιβεβαίωσα το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν ζωντανός. Δεν θα πω περισσότερες λεπτομέρειες γι' αυτό το θέμα).
Τέλος πάντων, αφού πάμε τα πρόβατα -τα μικρά αρνάκια δεν τα παίρνουμε ποτέ κοντά- στα χωράφια που θέλουμε, απλά τα προσέχουμε μην πάνε σε ξένο χωράφι και κάνουν ζημιές κτλ. Γενικά δεν είναι κάτι δύσκολο απλά είναι πολύ κουραστικό λόγω πολύωρης ορθοστασίας και επειδή σε χτυπάει πολύ ο ήλιος, ειδικά τώρα το καλοκαίρι. Κάποιες φορές υπάρχει ίσκιος κάτω από δέντρα ενώ άλλες δεν υπάρχει τίποτα. Τα πρόβατα τρώνε πάρα πολύ. Σε ένα χωράφι να τα έχεις που να υπάρχει φυτρωμένο χορτάρι, μπορεί να τρώνε και μία ολόκληρη μέρα και λίγο λέω. Εμείς τα αφήνουμε 3-4 ώρες και τα επιστρέφουμε στο καλύβι όπου και τους βάζουμε νερό και εμείς φεύγουμε για το σπίτι.
Εμείς τα χωριατόπουλα στερούμαστε πολλές ευκαιρίες. Επαγγελματικές, επιμορφωτικές, ψυχαγωγικές, κοινωνικές κτλ. Από την άλλη τα παιδιά της πόλης στερούνται την ηρεμία, το καθαρό περιβάλλον, την φύση.
Μετά ξαναπηγαίνουμε στο καλύβι στις 17:00, κάποιες φορές όμως μπορεί να μην πάω, ο πατέρας μου τα καταφέρνει ακόμα. Συνήθως δεν κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο και απλά τα βγάζουμε και πάλι για φαγητό, μέχρι τις 19:30 που θα ξεκινήσει και πάλι το άρμεγμα, όπου ακολουθείται η ίδια ακριβώς διαδικασία με το πρωινό. Μόνο που αυτή την φορά, το γάλα θα το αφήσουμε στην παγολεκάνη (σαν ψυγείο για να μην χαλάσει το γάλα) για να το παραδώσουμε το επόμενο πρωί στον τυροκόμο. Τακτοποιούμε και τις τελευταίες εκκρεμότητες και φεύγουμε για το σπίτι γύρω στις 21:30.
Αυτή είναι περίπου η καθημερινότητά μου. Έχω κάποια ενδιαφέροντα, παρέες δεν έχω αλλά ούτε στην πλατεία του χωριού δεν βγαίνω πολύ. Δεν ασχολούμαι και πολύ με τα του χωριού και ούτε θέλω να έχω σχέσεις με τους χωριανούς μου. Προτιμώ να έχω μία τυπική συμπεριφορά. Για ερωτικά καλύτερα να μην μιλήσω...
Το χώριο βέβαια είναι πολύ όμορφο, το χειμώνα δεν κυκλοφορεί κανείς ενώ το καλοκαίρι συνήθως έχει κόσμο έρχονται κυρίως από το εξωτερικό (Η.Π.Α - Καναδάς - Αυστραλία) αλλά και από Αθήνα έρχονται πολλοί. Γίνονται και μερικά πανηγύρια αλλά με τα χρόνια μειώνονται κι αυτά. Σπάνια παρευρίσκομαι σε κάποιο. Δεν είμαι αυτού του είδους της διασκέδασης και θα πάω μόνο για το φαγητό. Η πόλη, βρίσκεται ένα τέταρτο μακριά από το χωριό. Αλλά κι αυτή ένα μεγάλο χωριό είναι. Συνήθως πηγαίνω στην πόλη όποτε υπάρχει κάποια δουλειά να κάνω, και κάπως έτσι μπορεί να το συνδυάσω με κάποια παρέα για έναν καφέ. Χρησιμοποιώ το λεωφορείο.
Προσωπικά θα ήθελα να φύγω, δεν μου αρέσει η ζωή στην επαρχία, τουλάχιστον σε αυτή την ηλικία που βρίσκομαι (28). Έχω όνειρα αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να τα εκπληρώσω και αυτό με στεναχωρεί πολύ. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά της πόλης, θέλουν να μετακομίσουν στα χωριά ενώ τα παιδιά των χωριών θέλουν να μετακομίσουν στην πόλη. Θα ήθελα πολύ να φύγω στο εξωτερικό. Έχω κάποια χρήματα στην άκρη (δεν ξέρω αν θα με φτάσουν) γενικά το έχω ψάξει πολύ το πράγμα αλλά φοβάμαι την αποτυχία. Εμείς τα χωριατόπουλα στερούμαστε πολλές ευκαιρίες. Επαγγελματικές, επιμορφωτικές, ψυχαγωγικές, κοινωνικές κτλ. Από την άλλη τα παιδιά της πόλης στερούνται την ηρεμία, το καθαρό περιβάλλον, την φύση.
Τι είναι καλύτερο τελικά;
