Ο Βλαβιανός είναι απ’ τους ποιητές που μ’ αρέσουν (έχει γράψει δέκα ποιητικές συλλογές με πιο πρόσφατη ‘Τα Σονέτα της Συμφοράς’). Επίσης όμως θαυμάζω το πώς σκορπίζει το μυαλό του σε χίλιες μεριές, και μετά το ξαναμαζεύει - έχοντας πιάσει στα δίχτυα του μικρούς θησαυρούς: Είτε πρόκειται για τους ποιητές που παρουσιάζει στις εφημερίδες, είτε για τις απίθανες λογοτεχνικές κακίες στη συλλογή του Britannica, είτε για τα πολλά και διάφορα που βάζει στο Facebook του.
Επιχειρώντας να τον ψυχολογήσω, του ζήτησα να μου μιλήσει για πράγματα που αγαπά – για τα πολιτιστικά αγαθά που τον σημάδεψαν.
Αγαπημένα φιλμ;
Ανάλογα τη διάθεση στην οποία βρίσκομαι. Οι δύο που μου έρχονται στον νου τώρα είναι η "Νοσταλγία" του Ταρκόφσκι και ο "Κλέψας του κλέψαντος" του Μονιτσέλι. Και φυσικά όλες οι ταινίες του 'Ορσον Γουέλς και του Γούντυ Άλλεν [άρα και των αδελφών Μαρξ].
(Η σκηνή του ονείρου απ’ τη Νοσταλγία.)
Μου αρέσουν οι ταινίες που μιλάνε για την ζωή με τρόπο ουσιαστικό και άμεσο και όχι επιτηδευμένο και μελοδραματικό. Που μπορούν να εμβαθύνουν στις όψεις της πραγματικότητας, τραγικές ή φαιδρές, και να τις αποτυπώσουν σε γλώσσα που να συλλαμβάνει την ουσία της ανθρώπινης κατάστασης και ταυτόχρονα να ανανεώνει την τέχνη του κινηματογράφου.
Αγαπημένα ποιήματα;
Το "The Love Song of J. Alfred Prufrock" του T. S. Eliot [η πιο ευφυής και σπαραχτική χρήση της ομοικαταληξίας στον μοντερνισμό], το "Self-Portrait in a Convex Mirror" του John Ashbery [το δραστικότερο ποίημα του μεταμοντερνισμού], όλα σχεδόν τα ποιήματα του e. e. cummings [για να παραμένει κανείς διαρκώς ερωτευμένος με την ζωή] και το "Notes Towards a Supreme Fiction" του Wallace Stevens [για να θυμάται τι ωραίες παγίδες στήνει η ποίηση].
Και ασφαλώς για κάθε ώρα και στιγμή πολλά ποιήματα του Καβάφη, το "Φωτόδεντρο" και τις "Τύψεις" του Ελύτη, κάποια "Σονέτα" του Σαίξπηρ και όλες τις "Ωδές" του Κητς.
Αγαπημένος δίσκος;
To "Sticky Fingers" των Rolling Stones. (Πάνω, το κομμάτι που κλείνει το δίσκο.)
Αλλά και τραγούδια του Bob Dylan, των Pink Floyd, του Tom Waits και του Lou Reed. Και πάλι για ειδικές στιγμές, όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει ελαφρώς, λίγος Μότσαρτ ή κάποια όπερα του Βέρντι βοηθάει. Και αργά τη νύχτα με παρέα ή μόνος jazz [Billie Holiday, Dinah Washington, Ella Fitzgerald, Cole Porter, Julie London, κλπ. ] ή Χατζιδάκις.
Αγαπημένη φωτογραφία;
Του Tony Ray- Jones, "Glyndebourne"
[που την χρησιμοποίησα για εξώφυλλο στο βιβλίο μου "Διακοπές στην πραγματικότητα"].
Αγαπημένα βιβλία;
Όπως και με τις ταινίες έτσι και με τα βιβλία οι προτιμήσεις δεν παραμένουν σταθερές μέσα στον χρόνο. Παλιά, στην εφηβεία μου, αγαπούσα τον Σικελιανό. Τώρα ο διάλογος μαζί του έχει σχεδόν σβήσει. Αν έπρεπε να διαλέξω λοιπόν ένα ποιητικό και ένα πεζογραφικό βιβλίο που δεν έχει ακόμη χάσει τίποτα από την αρχική του λάμψη και βαρύτητα θα επέλεγα:
Τα "Τέσσερα Κουαρτέτα" του Τ. S. Eliot και το "Unquiet Grave" του Cyrill Connolly.
(Πάνω, σε μια σπάνια ηχογράφηση, ο ίδιος ο Τ. S. Eliot διαβάζει ένα απόσπασμα απ’ τα "Τέσσερα Κουαρτέτα".)
Και φυσικά και το "Middlemarch" της George Eliot [Το όνομα Eliot φαίνεται να με κατατρύχει...].
Και για δύσκολες ώρες ποιήματα Λατίνων [Προπέρτιος, Κάτουλλος, Τίβουλλος, κλπ] και το "Ρέκβιεμ" της Αχμάτοβα.
Αγαπημένο έργο τέχνης;
"Η τέχνη της ζωγραφικής" του Βερμέερ [πάνω, για τον ιδιοφυή τρόπο που ανοίγει το εργαστήριο στον θεατή ο ίδιος ο ζωγράφος], η "Έναστρη νύχτα" του Βαν Γκοχ [γιατί νιώθεις ότι σε λίγο θα χαθείς μέσα της] και η "Πτώση του Ίκαρου" του Μπρέγκελ [κάτω, τόσο ωραία "σχολιασμένη" από τον W.H. Auden στο αριστουργηματικό του ποίημα "Musee des Beaux Arts"].
Τώρα τελευταία με συγκινουν βαθια και οι "τροπικοί" πινακες του Henri Rousseau.
---------------------------------------------------------------------------------------
[+] Το νέο του βιβλίο.
Εκατό φιλόσοφοι. Και η σκέψη τους συμπυκνωμένη σε 17 συλλαβές.
Εγχείρημα όχι εύκολο αλλά σίγουρα προκλητικό, ενίοτε διασκεδαστικό, για κάποιον που βάλθηκε να παντρέψει τον αναλυτικό λόγο της δυτικής φιλοσοφίας με την πυκνή, μινιμαλιστική φόρμα της ανατολικής ποίησης. Και το πάντρεμα όχι πάντοτε "ιερό", όπως θα το επιθυμούσαν οι καθαρόαιμοι φιλόσοφοι, αλλά και ολίγον σαρκαστικό, όπως το θέλησε ένας ποιητής ο οποίος διαβάζει φιλοσοφία με τον δικό του υστερόβουλο και κάποτε πλάγιο τρόπο.
σχόλια