Με αφορμή τις παραιτήσεις μελών της ΔΗ.ΞΑΝ (που ισχυρίζονται ότι "Ο Τζήμερος αποφάσιζε μόνος του, με το σοφέρ και τη γραμματέα του") αποφάσισα να ψάξω τα κίνητρά του.
Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο που δεν ξέρουμε κανένα άλλο μέλος της Δημιουργίας Ξανά. Παραιτήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ο Κ. Λουκόπουλος που ήταν συνιδρυτής και αντιπρόεδρος του κόμματος και έτσι μάθαμε ότι το κόμμα είχε Αντιπρόεδρο! (Και συνιδρυτή!) Παραιτήθηκαν και μέλη του Εθνικού Συμβουλίου - βλακωδώς κατά τη γνώμη μου, τους πείραξε η συνεργασία με τον Στέφανο Μάνο, όταν ο Μάνος είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη σ' αυτό το κόμμα ποτέ.
Απ' ό,τι καταλαβαίνω ο Τζήμερος δεν το πήρε κατάκαρδα. Έχασε τον αντιπρόεδρο και συνιδρυτή, έχασε διάφορα μέλη (παραιτήθηκαν επιπλέον και οκτώ μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου της ΔΗΞΑΝ) αλλά δεν μοιάζει να έχασε τον ύπνο του.
Αφού θέλει πολιτική χωρίς πολιτικούς, δεν αποκλείεται να θέλει και κόμμα χωρίς στελέχη. Διαβάζοντας το πρόγραμμά του - και παρακολουθώντας την επικοινωνιακή του καταιγίδα, εγώ προσωπικά καταλαβαίνω πως το πρότυπό του είναι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ. Που σημαίνει: ο Αρχηγός.
Και μετά το χάος.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι αναλώσιμοι και πρέπει να προσαρμοστούν στις αποφάσεις του Προέδρου. Ο τελευταίος που προσπάθησε να δομήσει το κόμμα του με το αμερικανικό πρότυπο ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν τα κατάφερε: το βαθύ Πασόκ τού έβαλε όλες τις τρικλοποδιές που μπορούσε να βάλει - στο όνομα του πασοκικού καταστατικού και της κομματικής νομιμότητας φυσικά.
Κι ο Παπανδρέου δεν ήταν αρκετά δυνατός: τι κι αν κέρδισε αυτός και μόνο αυτός (και όχι το ήδη από τότε θλιβερό Πασόκ) με εντολή να τα αλλάξει όλα; Κάθε ολική αλλαγή που προσπάθησε να κάνει προσέκρουε στους απρόθυμους Υπουργούς που με νύχια και με δόντια απέφυγαν να κάνουν οτιδήποτε θα είχε πολιτικό κόστος - φτάνοντάς μας στη χρεοκοπία μια και καλή. Όσο περισσότερο προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι μόνος του ο ΓΑΠ (χωρίς να ρωτήσει τον Ρέππα, τη Βάσω και τη Λούκα και τον Άκη και τον Βαγγέλη) τόσο μεγαλύτερος τοίχος ορθώνονταν μπροστά του. Όσους περισσότερους εξωπασοκικούς έπαιρνε για συνεργάτες του τόσο μεγαλύτερη αντίσταση συναντούσε απ' την εσωτερική αντιπολίτευση και την λαμπρή επετηρίδα του κόμματος...
Εικάζω ότι κάτι παρόμοιο θέλει να κάνει ο Τζήμερος: να φτιάξει ένα προσωποπαγές κόμμα με πρωταγωνιστή (φυσικά) τον ίδιο, και κομπάρσους όσους τον ακολουθήσουν. Σχεδόν κανένας άλλος πλην του Τζήμερου δεν εμφανίζεται στην τηλεόραση, κανένας άλλος πολιτευτής του κόμματος δεν έχει γίνει "όνομα", πράγμα πιθανότατα ανακουφιστικό για τον κάθε πρόεδρο: όχι μόνο ο Αντιπρόεδρος και συνιδρυτής να φύγει, ακόμα και ολόκληρο το πολιτικό συμβούλιο, κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι.
Δεν θα υπάρχει Βάσω Παπανδρέου να γκρινιάζει, Πάνος Καμμένος να φεύγει και να κάνει πετυχημένο κόμμα, Ντόρα Μπακογιάννη να διαφωνεί δημοσίως με την γραμμή του προέδρου, Χρήστος Παπουτσής να κράζει το κόμμα μέχρι να του δώσουν θέση στο Υπουργικό, Πάγκαλος να πετάει λεκτικές βόμβες, Τσιτουρίδης να εμπλέκεται σε σκάνδαλα. Δεν θα υπάρχει μίρλα, δεν θα υπάρχει πολυφωνία.
Πιστεύω πως ο Θάνος Τζήμερος αν μπορούσε να κατέβει ως ανεξάρτητος, ως μεμονωμένος υποψήφιος δηλαδή, θα το έκανε. Μ' ένα προσωποπαγές κόμμα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που συχνά θυμίζουν Πύργο της Βαβέλ, ίσως να κατόρθωνε να εφαρμόσει πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά το πρόγραμμά του.
Δεν είμαι σίγουρος όμως πόσο δημοκρατικό θα ήταν αυτό - και ο Τζήμερος έχει μια ελαφρά ροπή προς την αυστηρότητα, μην πω προς τον αυταρχισμό.
Η απάντηση όμως (στο πόσο δημοκρατικό θα ήταν ένα τέτοιο One-Man-Show κόμμα) είναι σχετική. Και, εκτός των άλλων, εξαρτάται απ' το αν θεωρεί κανείς ότι οι ΗΠΑ έχουν περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία από εμάς...
σχόλια