Μία μικρή καθημερινή εμπειρία, απ' αυτές που μου στέλνουν οι αναγνώστες και βάζουμε συχνά πυκνά στα Μικροπράγματα.
Νομίζω ότι αρκετοί θα ταυτιστούμε με τον Χαράλαμπο που έγραψε το παρακάτω.
Συνοικιακή τράπεζα, καμπόσοι άνθρωποι στην ουρά των ταμείων-χωρίς «νουμεράκι». Οι υπεύθυνοι, κρίνουν πως ο κόσμος το παλεύει, και τα βρίσκει μεταξύ του δίκαια χωρίς να χρειάζεται φωτεινός πίνακας με αύξοντες αριθμούς. Και, από την πείρα μου, μάλλον έχουν δίκιο. Όντως στα χρόνια που την επισκέπτομαι-συχνά λόγω επαγγέλματος- δεν έχω δει καυγάδες και αντεγκλήσεις. «Ποίος είναι ο τελευταίος;» «-εγώ», στοίχιση, και τελείωσε η υπόθεση...
Εκτός από εκείνη την ημέρα... Μία κοπέλα, περιμένει. Όταν έρχεται η σειρά της, την δίνει στον επόμενο. Αυτό γίνεται δύο τρείς φορές, ώσπου αποσύρεται και πιάνει μία γωνιά. Εν τω μεταξύ κόσμος πάει και έρχεται. Ώσπου το μυστήριο λύνεται: Μετά από ώρα, σκάει ο φίλος της που όπως αποδεικνύεται την έχει στείλει απλώς να του κρατάει την θέση χωρίς περεταίρω ρόλο. Πάνω κάτω 20άρης, υφάκι υπεράνω, παντόφλα διχάλα που σέρνεται με θόρυβο, μαύρο γυαλί που ΔΕΝ βγαίνει παρά μετά τις πρώτες αψιμαχίες, τύπος yolo-θα τα βρούμε, αρκεί να γίνει βέβαια το δικό μου...
Χωρίς εξηγήσεις, πλησιάζουν κατευθείαν τον γκισέ, θεωρώντας προφανώς πως προηγούνται. Όλων. Μία κυρία, που έχει ήδη εξυπηρετηθεί φεύγοντας τους κοιτάει και ξεσπάει: «Κύριε, που θα πάει η κατάσταση; Το έχετε κάνει αυτό ήδη δύο φορές!». Απ ότι φαίνεται, το ζευγάρι, βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο τράπεζες! Ο τύπος πηγαινοέρχεται στο απέναντι υποκατάστημα άλλης τράπεζας, προσπαθώντας να λύσει μίαν υπόθεση του, και η κοπέλα μένει εκεί φυλάγοντας την πρώτη θέση.
Οκ. ΊΣΩΣ με μίαν ευγενική εξήγηση και την συνδρομή των υπαλλήλων να υπήρχε μία συνεννόηση του στυλ: «ξέρετε, τα παιδιά είναι από πριν κλπκλπ». Όμως, δεν εξηγούν σε κανέναν. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο άνθρωπος αυτός απευθύνεται αποκλειστικά στο ενικό (πάντα και σε όλους) και με τρομερό θράσος πηγαίνει στον πρώτο της ουράς.
«-Καλά δε την βλέπεις; Είναι εδώ πριν από εσένα!»
«-Κύριε, η κοπέλα είχε φύγει από την ουρά...» (όλοι οι άλλοι του απευθύνονται στον πληθυντικό...)
«Ναι, τώρα ξαναμπήκε!»
«Κύριε, γιατί ας μου το έλεγε η ίδια δεν έχω αντίρρηση, είμαι εδώ κανένα τέταρτο και δεν είπε κάτι»
«Στο λέω τώρα εγώ!»
«Εσείς τί είστε δικηγόρος της;»
«Ναι, ρε! Ο δικηγόρος της και αν θες να ξέρεις σπουδάζω νομική!»΄
ο άλλος στην ουρά τέρας ψυχραιμίας αν και κρατιέται με το ζόρι απευθύνεται στην κοπέλα «ορίστε λοιπόν αφού τώρα το έμαθα πως είστε ήδη εδώ, περάστε ...»
Ο φίλος μας δεν αρκείται! Με τα χέρια στις τσέπες, στην μέση του χώρου αρχίζει να μονολογεί «Κοίτα ρε θράσος, αφού προηγούμουν! κλπκλπ». Η κοπέλα, φαίνεται μάλλον να έχει κάποια παραπάνω ίχνη ντροπής, και μάλλον νοιώθει άβολα αν και δεν επεμβαίνει.
Τελικά, εξυπηρετήθηκε όντως πρώτος, έκανε την σκηνή του και αποχώρησε - είχε πρόγραμμα...
Ε, λοιπόν είναι από εκείνες τις καθημερινές στιγμές που σου στέκονται εδώ... Γιατί δεν μίλησες; Γιατί δεν βγήκες μπροστά; Γιατί δεν είπες εκείνο που ήθελες να αντιτάξεις στο θράσος του άλλου έστω και αν δεν ήσουν εντελώς αμέσως εμπλεκόμενος.
Δεν ξέρω. Ίσως ο φόβος, το «πού να μπλέκω τώρα», ίσως και εκείνο το σόκ... Το σόκ της περίπτωσης κάποιος φοιτητής της νομικής(;), να θεωρεί τον χώρο της τράπεζας τσιφλίκι του, και κυρίως να μιλάει και να φέρεται με αυτόν τον τρόπο...
Το σόκ, του τί τον περιμένει (και τι ΜΑΣ περιμένει), αν συνεχίσει να πορεύεται με τα ίδια μυαλά σε αυτήν την ζωή... Γιατί, μέσα στο θράσος του ίσως στάθηκε τυχερός. Έπεσε πάνω σε έναν τουλάχιστον αξιοπρεπή και ψύχραιμο άνθρωπο...
Δεν θα είναι όμως πάντα έτσι...
σχόλια