Ρώτησα εκλεκτούς συντοπίτες μου, τι τους αρέσει στην πόλη μας τα καλοκαίρια.
ΣΗΜΕΡΑ: Η ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ
Ήταν και παραμένουν οι παρέες που τριγυρνούν έξω όλη τη νύχτα.
Αυτό συμβαίνει παντού θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε. Όμως κάποιος που μεγάλωσε στο Καραμπουρνάκι, όπως εγώ, τέτοιες παρέες θα είδε και κυρίως θα άκουσε από τότε που ήταν παιδί. Από το ανοιχτό παράθυρο, τις νύχτες που δεν μου κολλούσε ύπνος, άκουγα τις φωνές τους κι όταν βρίσκονταν σε τσακίρ κέφι ακόμη και τα τραγούδια τους. Ήταν τόσο μεγάλη η περιέργειά μου για τους ανθρώπους αυτούς που δεν ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται εκείνες τις ώρες στο κρεβάτι τους που πεταγόμουν από το δικό μου και έτρεχα στο παράθυρο να τους δω. Μια δυο φορές μάλιστα παρατήρησα πώς ανηφόριζαν τον δρόμο μπροστά στο σπίτι μου αγκαλιασμένοι από τους ώμους, σαν σε χορό δικής τους επινόησης, χωρίς βήματα, χωρίς κανόνες. «Τι είναι όλοι αυτοί;» ρωτούσα την επόμενη μέρα. «Τίποτε μεθυσμένοι», μου απαντούσαν οι μεγάλοι.
Ήταν πράγματι απλώς μεθυσμένοι που δεν τους χωρούσε ο τόπος; Δεν ήξερα τι μπορούσε αυτό να σημαίνει. Δεν γνώριζα τίποτε γι αυτούς, ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Οι φωνές και οι αγκαλιασμένες φιγούρες ανήκαν σε μια εντελώς άγνωστη κατηγορία. Δεν είχα ιδέα από που έρχονταν, πόση ώρα είχαν περάσει μαζί, πού θα κατέληγαν, ποιοι δεσμοί τους ένωναν, αν ήταν φίλοι από χρόνια ή είχαν πρόσφατα γνωριστεί. Ήταν ωστόσο ένα είδος τεκμηρίου, μια καθησυχαστική διαβεβαίωση, πως η ζωή δεν σταματά, πως κάτι άλλο, συναρπαστικό και μυστηριώδες μπορούσε να συμβαίνει εκεί έξω, όταν τα φώτα στο σπίτι έσβηναν.
Θα ερχόταν φυσικά και η σειρά μου να το ανακαλύψω. Πέρασα κι εγώ με τους φίλους μου ολόκληρες νύχτες σε παγκάκια, πάρκα, πεζούλια, πεζοδρόμια και καθίσματα μπαρ που είχαν πλέον κλείσει. Μια φορά ένας μας φώναξε «σκάστε επιτέλους» και μια άλλη κάποιος μας πέταξε έναν κουβά νερό.
Σήμερα, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είμαι το ίδιο πρόσωπο που κάποτε έφαγε στο κεφάλι το νερό, ευτυχώς χωρίς τον κουβά. Από την άλλη, ποτέ δεν σταμάτησα να γοητεύομαι από τους ανθρώπους που τις νύχτες του καλοκαιριού δεν συμμαζεύονται. Εντάξει, είναι ολοένα και λιγότεροι, όμως ακόμη υπάρχουν. Ακούω τις φωνές και τα γέλια τους από το πάρκο απέναντι από το σπίτι, ακούω τον ήχο που κάνουν τα κουτάκια της μπύρας και των αναψυκτικών όταν ανοίγουν. Είναι αλήθεια πως γνωρίζω περισσότερα πράγματα γι αυτά τα πλάσματα που βολοδέρνουν μέσα στη νύχτα. Το πιθανότερο είναι να μη συζητούν κάτι ιδιαίτερο, να μην υπάρχει τίποτε το συναρπαστικό ή μυστηριώδες σε αυτό που μοιράζονται. Μπορώ όμως στ’ αλήθεια να το ξέρω; Κάθε παρέα έχει τη δική της συνθήκη. Για αυτό δεν αντιστέκομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι και προσπαθώ να εντοπίσω τις φιγούρες τους στο σκοτάδι.
σχόλια