Αν δεν έχεις δει άνθρωπο να πεθαίνει μπροστά στα μάτια σου, είσαι μάλλον τυχερός.
Ο θάνατος της μητέρας μου με στοιχειώνει για πολλούς λόγους -πέρα απ' το ίδιο το συμβάν που από μόνο του ήταν καταστροφικό. Η ασθένεια, τις τελευταίες ημέρες, της είχε αφαιρέσει τη δυνατότητα καθαρής ομιλίας, βρέθηκε σε ντελίριο, ούρλιαζε "Μαμά" επαναλαμβανόμενα και σπαρακτικά. Στο τέλος δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Κι όμως. Δεν θα άλλαζα με τίποτα εκείνες τις τελευταίες ημέρες. Αν είχα την επιλογή να μην τα ζήσω από κοντά, θα την απέρριπτα. Νιώθω ευτυχής που, χωρίς να ξέρω ότι πλησίαζε το τέλος, μετακόμισα για μια εβδομάδα στο πατρικό μας, με τους γονείς μου, για να είμαι κοντά της συνέχεια. Μέσα σε αυτήν την εβδομάδα έζησα και τα ντελίρια, αλλά έζησα και τις στιγμές τεράστιας αγάπης.
Η όψη της ήταν άσχημη -χωρίς μαλλιά, φουσκωμένα μάγουλα, ατροφικό κορμί- και το βλέμμα της συχνά ήταν βλέμμα απόγνωσης και τεράστιας κούρασης. Κι όμως, ποτέ δεν την είχα βιώσει/δει ομορφότερη. Σε μια απ' τις τελευταίες στιγμές πλήρους συνειδητότητας, όλη η οικογένεια καθόμασταν στο κρεβάτι μαζί της, τρεις μέρες πριν πεθάνει, γελούσαμε κι η ίδια έλαμπε από χαρά, που είχε τους τρεις μας ενωμένους μαζί της.
Κι από τότε, όταν η εικόνα των τελευταίων στιγμών έρχεται να με στοιχειώσει, την αποδέχομαι, αλλά μετά τη μεταμορφώνω σ' αυτήν τη γελαστή εικόνα, -εικόνα μιας γεμάτης αγάπη ζωής.
====
Φωτογραφίες του Andrew George απ' τη συλλογή του "Λίγο πριν πεθάνω"
Η φωτογραφική συλλογή του Andrew George από το Λος Άντζελες με τίτλο Λίγο πριν πεθάνω είναι μια δυναμική προσέγγιση της ζωής και της απώλειας, συνοδευόμενη από συγκινητικά πορτρέτα καθημερινών ανθρώπων, οι οποίοι βιώνουν τις τελευταίες τους στιγμές αντιμετωπίζοντας τον επικείμενο θάνατο. Παρόλο που το τέλος της ζωής είναι μια ιδέα που οι άνθρωποι πασχίζουν να αντιμετωπίσουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα μοντέλα των φωτογραφιών αυτών, τα οποία αντιμετωπίζουν ασθένειες σε τελικό στάδιο, πλέον δε φοβούνται τον θάνατο. Αντιθέτως, όπως ο George αποκαλύπτει μέσα από τα πορτρέτα του και των, γεμάτων ειλικρίνεια, δηλώσεων των μοντέλων, αυτοί οι ήρωες της διπλανής πόρτας αναμένουν τον θάνατο με συγκλονιστική αποδοχή και αξιοθαύμαστο κουράγιο.
Λέει ο φωτογράφος: "Πιστεύω ότι χρειάζεται πραγματική γενναιότητα να αποδεχτείς ότι όλα όσα θεωρούμε τόσο ζωτικά και κρίσιμα για τις ζωές μας θα χαθούν. Κάποιοι από μας έχουν το ψυχικό σθένος να ξεπεράσουν τον φόβο της ιδέας του ότι είμαστε θνητοί και να αντιμετωπίσουν αυτό το άγνωστο ταξίδι θαρραλέα."
ένα καταπληκτικό κείμενο....διαβάζοντας και βλέποντας τις εικόνες δεν μπορώ παρά να νιώσω μικρός μπροστά τους...Τρέχουμε σαν παλαβοί κάθε μέρα για να προλάβουμε τι;...και στέκομαι στην υπέροχη φράση της Sarah ''o χρόνος είναι τόσο πολύτιμος. Θεέ μου, είναι πολύτιμος…”
με άγγιξε βαθιά..σκέφτηκα πόσο προστατευτική είναι η μη γνώση του πότε ακριβώς θα φύγει κάποιος αγαπημένοςο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο και ακριβώς μια εβδομάδα πριν πεθάνει (αυτό με τη σημερινή γνώση) κράτησε το χέρι μου για πολλή ώρα, κάτι που δεν έκανε ποτέ.. τότε δεν ήξερα και περίμενα ποτέ θα το ξανακάνει..τώρα έχει μείνει η πιό γλυκειά μου ανάμνηση
Σ' ευχαριστώ Άρη που μοιράστηκες τις φωτογραφίες αυτές αλλά κυρίως την ιστορία σου μαζί μας. Είχα πρόσφατα μια ανάλογη εμπειρία όπου παρακολούθησα τις τελευταίες στιγμές ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου σε εκείνο το νοσοκομείο.. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα, ο φόβος που βλέπεις, το ότι είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι.Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όμως είνα ινα προσποιηθείς μπροστά στον άνθρωπο αυτό ότι όλα πάνε καλά, να μην κλάψεις, να μη φανεί πόσο φοβάσαι..Αυτό και όταν τον παίρνουνε μακρυά σαν να είναι αντικείμενο. Τον βλέπεις εκεί και δεν μπορείς να του μιλήσεις. Γιατί δεν ειναι εκεί πια..
κι έτσι, κύριε Δημοκίδη, για μια μέρα ακόμη μου θυμίζετε το πώς να ζω πέρα από τα όρια της ζωής μου. Ευχαριστώ ολόψυχα για αυτές τις ματιές σας σε έναν εσαεί ευαίσθητο κόσμο.
σχόλια