Η αλήθεια είναι πως το 1984 ήταν η μοναδική παράσταση που αδημονούσα τόσο να δω τη φετινή θεατρική χρονιά. Οι λόγοι ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν πως το ομώνυμο βιβλίο είναι ένα αριστούργημα στα μάτια μου, αν αναλογιστεί κανείς πως γράφτηκε το 1949 και περιγράφει ακριβώς τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και της παρεμβατικής εξουσίας του σήμερα. Δεύτερος και σημαντικότερος λόγος ήταν πως την απόπειρα μεταφοράς της διασκευής των Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν (που ανέβηκε στο Λονδίνο και έκανε παγκόσμια περιοδεία) στο ελληνικό θεατρικό σανίδι, την ανέλαβε η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Ο δεύτερος λόγος ίσως να ήταν και ο σημαντικότερος, διότι μετά το Φάουστ που σκηνοθέτησε πέρυσι με το δίδυμο Πανταζάρα-Κουρή που με άφησε με το στόμα ανοιχτό, ήταν αδύνατο να μην πάω να δω οτιδήποτε θα έκανε φέτος. Είχα μεγάλη περιέργεια γιατί όπως είπα ο πήχης είχε ανέβει πλέον πολύ ψηλά.
Μετά απ' το βράδυ της Κυριακής που παρακολούθησα την παράσταση, μπορώ να πω πως ο πήχης ανέβηκε κι άλλο. Μιλάμε για ένα εξαιρετικό στήσιμο από την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο που να έπαιρνες τα μάτια σου απ' τη σκηνή, δεν σ' άφηνε στιγμή ήρεμο. Ζούσε ο θεατής μια μόνιμη ένταση, ακόμα και όταν δεν υπήρχε σε κάποια σημεία οπτικά, την ένιωθες μέσα σου να σε ταράζει. Επίσης με κάποια σκηνοθετικά τρικ ( δεν θα τ' αποκαλύψω) σε έβαζε πραγματικά μέσα στη σκηνή. Ένιωθες πως ήσουν μέλος της ιστορίας του Όργουελ, αισθανόσουν πως ήσουν εκεί, στα μέρη που βρίσκονταν οι χαρακτήρες.
Τέλος ίσως το σημαντικότερο κομμάτι που μετατρέπει σε θρίαμβο την παράσταση, είναι ο πρωταγωνιστής της. Για τον Αργύρη Πανταζάρα δεν υπάρχουν λόγια. Με το να γράψω μαγικός, συγκλονιστικός και όλα αυτά τα τυπικά κλισέ θεωρώ ότι θα τον αδικήσω. Ο άνθρωπος αυτός σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, το πόσο δύσκολη είναι η δουλεία του ηθοποιού γενικά, αλλά κυρίως του ηθοποιού που κάνει θέατρο. Το ζωντανό θέαμα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα, αλλά δεν συγχωρεί λάθη. Ο Πανταζάρας ήταν αλάνθαστος, αληθινός και απόλυτα πειστικός σ΄ έναν υπερδύσκολο ρόλο στον οποίο και ανταπεξήλθε 200%...Δεν θέλω να αδικήσω τους υπόλοιπους, όλοι στους ρόλος τους και σ' αυτό που τους ανατέθηκε ήταν πολύ καλοί και ο Κουρής και η Δροσάκη, αλλά το ρόλο του Ουίνστων Σμιθ ελάχιστοι ηθοποιοί στην Ελλάδα θα μπορούσαν να τον υποστηρίξουν όπως ο Πανταζάρας. Χίλια μπράβο.. Το 1984 είναι από τις παραστάσεις που καλό είναι να τις δούνε όλοι.
