Σε έναν καμβά που έμαθε να εγκρίνει δυο χρώματα, το μπλε και το ροζ, εγώ είμαι το μοβ. Κάτι ενδιάμεσο, κάτι που μοιάζει και στα δυο χωρίς να είναι κανένα. Δεν ξέρω αν το διάλεξα εγώ ή αν αυτό εξ' αρχής με κάποιο τρόπο, διάλεξε εμένα. 'Άλλωστε δεν νομίζω να έχει και καμία σημασία, έτσι κι αλλιώς συνεχίζω να είμαι χρώμα, σωστά; Ένα χρώμα με τις δικές του αποχρώσεις και τους δικούς του τόνους , που ανάλογα με τις καταστάσεις και τις περιστάσεις μπορεί να κυμανθεί στη παλέτα από το πιο απαλό λιλά μέχρι το πιο σκούρο μελιτζανί. Ένα χρώμα που με μια πινελιά μπορεί κάπως, λίγο ή πολύ να συμβάλλει στην ανάδειξη της ομορφιάς ενός πίνακα.
Και μου αρκεί που είχα την μαγκιά, με την καλή έννοια, αυτή του θάρρους και όχι του θράσους, να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Ίσως κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δεχτείς πρώτα εσύ αυτό που είσαι, ασχέτως αν σε αποδεχτούν οι άλλοι. Δικό τους το κρίμα που δεν κατάλαβαν τι εστί χρώμα.
Όταν λοιπόν, ανακαλύψεις ποιo χρώμα είσαι, έλα να με βρεις. Θα σε περιμένω. Όλο και κάτι θα υπάρχει να βάψουμε μαζί και κάτι μου λέει πως θα είναι υπέροχο και πολύχρωμο, σαν ένα ουράνιο τόξο φαντάσου.
