Ήταν 1η Απριλίου όταν αποφάσισε να φύγει. Τι ήταν όμως αυτό το φευγιό; Ήταν ένα αδύναμο ψέμα στην αλήθεια της σχέσης τους, ή μήπως ήταν η αλήθεια σε μια ψεύτικη σχέση; Τι τον έκανε να φύγει;
Νομίζω πως κανένας τους δεν ξέρει τι πραγματικά έγινε. Ένα νοσοκομείο, ένα τηλεφώνημα... «Με τράκαραν... Δεν θέλω να σε ξαναδώ... Σε σιχάθηκα... Καληνύχτα...». Ένα δάκρυ που έκαιγε και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ που πλανάται ακόμα μέσα της.
Ένας εκκωφαντικός κρότος μέσα στο σκοτάδι. Τι έγινε; Τι έσπασε; Απλώνουν και οι δύο τα χέρια και το μόνο που βρίσκουν πλέον είναι ίνες... Οι ίνες του κομμένου σκοινιού που τους ένωνε...
Το φως πονάει... Πολλές φορές καλύπτει την αλήθεια... Την πονάει... Μια δίνη την ταράζει... Χάνει κάθε ισορροπία, κάθε μέτρο, κάθε στήριγμα που είχε δίπλα της... Γυρνάει, γυρνάει... ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΣΤΑΜΑΤΑ!
Μα δεν σταματάει... Ούτε η δίνη, ούτε ο φόβος... Και τώρα τι; Η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος, τι; Που; Έγιναν στάχτη και δεν ξαναγυρνούν; Έγιναν πάγος και περιμένουν τον ήλιο για να ξαναζωντανέψουν;
Και η ζωή συνεχίζει αμέριμνη την επίπονη πορεία της... Δεν σταματάει... Κανείς δεν σταματάει! Κανείς...
Δεν φοβάται τον θάνατο... Δεν φοβάται την μοναξιά...
Φοβάται μόνο εκείνον με τα πράσινα μάτια...
Φοβάμαι μόνο εσένα με τα πράσινα μάτια...
σχόλια