Στον Β. Γ., 20 ετών*
Πέρασαν 40 μέρες από τότε που χάθηκε ο σπουδαστής. Διενεργήθηκαν έρευνες, σαρώθηκαν περιοχές, οργανώθηκαν ολονυχτίες, ανακρίθηκαν ύποπτοι, ερωτήθηκαν φίλοι, γνωστοί και συγγενείς. Στην αρχή κανείς δεν γνώριζε τίποτα, σιγά σιγά όλο και πύκνωνε η γνώση στα χείλη του κόσμου. Από την πρώτη μέρα η μητέρα κλαίγοντας για το παλικάρι της τον προέτρεπε αν ακούει να μην ντρέπεται για τον εαυτό του και τον διαβεβαιώνε πως εκείνη και ο πατέρας του ήταν περήφανοι για αυτόν. Ήξερε ότι δεν άκουγε. Ήξερε ότι υπήρχε σοβαρός λόγος να ανησυχήσει όταν εκείνο το απόγευμα δεν σήκωσε το τηλέφωνό του. Όσο περνούσε ο καιρός και οι αποκαλύψεις για την ψυχολογική και σωματική βία εναντίον του παιδιού της πλήθαιναν, εκείνη μάτωνε, μάτωνε περισσότερο για το Γολγοθά του δικού της Χριστού παρά για τη σταύρωσή του που έμοιαζε βέβαιη πια. Και ήταν, όπως αποδείχτηκε σήμερα.
Ένα παιδί διαφέρει, δεν ενδιαφέρει κανέναν γιατί. Μια κοινωνία που ευαισθητοποιείται με τον επιχειρηματία που πτώχευσε επειδή δεν υπολόγισε σωστά (...), αλλά δεν αντέχει στο θέαμα εναγκαλισμού σε δημόσιο χώρο ενός ομόφυλου ζευγαριού, ούτε δέχεται ευχάριστα να συνεργαστεί με τον αλλοεθνή συνάδελφό του, είναι μια υποκριτική κοινωνία. Περισσεύει η αγένεια και η οργή στους ανθρώπους αυτής της κοινωνίας. Ελλείπει η αγάπη, όχι αυτή προς τον πέλας¹, η άλλη προς τον εαυτό τους. Είναι μοναχικοί οι άνθρωποι που συνοικούν εδώ και ως τέτοιοι μεταμορφώνονται σε κτήνη και κατασπαράζουν ό,τι τους γοητεύει. Είναι δειλοί όμως και ως τέτοιοι διστάζουν να πουν ότι τους γοητεύει το θήραμα και έτσι το βάζουν απέναντι και το χτυπούν και στο τέλος δεν διστάζουν να τοποθετήσουν και ένα μαχαίρι δίπλα στο άψυχο κουφάρι του, για να αποποιηθούν τη δική τους επιθυμία και να συνεχίζουν να ζουν.
*και σε όσα γοητευτικά πλάσματα έγιναν βορά στα κτήνη.
¹ Θουκ. 2,37,3, «ου δι'οργής τον πέλας έχοντες, ηι καθ' ηδονήν τι δρά,,.ουδέ αζημίους μεν λυπηράς δε τη όψει αχθηδόνας προστιθέμενοι».
σχόλια