Χρησιμοποιώ συχνά το τρένο της πόλης. Γραμμή Κηφισιά-Πειραιάς, μνήμες, συναισθήματα πάνε και έρχονται αφήνοντας αποτυπώματα στις γραμμές του τρένου. Εγώ που τόσο με κούρασαν αυτές οι διαδρομές, έχω παράλληλα να απαριθμήσω άπειρες εικόνες, σκέψεις, ιδέες, κομμάτια των σταθμών.
Σε μια πρόσφατη νυχτερινή μου επιστροφή, καθώς χάζευα τα φώτα της πόλης, ένας ευγενικός "χαμένος" τουρίστας ζήτησε τη βοήθειά μου. Μεγαλοστέλεχος κάποιας πολυεθνικής βρισκόταν εδώ για επαγγελματικό ταξίδι και ήθελε στον ελεύθερο χρόνο του να γνωρίσει την Αθήνα.
Μου είπε πως είχε διαφορετική εικόνα προτού έρθει. Περίμενε να δει μονάχα ανθρώπους σε "κρίση". Φτώχεια, εγκληματικότητα, "νεκρό τοπίο". Αυτά που τους ταΐζουν τα ΜΜΕ.
Με ρώτησε το λόγο που επιλέγω να ζω εδώ. Τι μου προσφέρει η Ελλάδα. Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσης. Ποιο είναι το επαγγελματικό μου παρόν, το μέλλον...
Μπορούσα μόνο να του απαντήσω με εικόνες. Πώς να εξηγήσεις τόσες στιγμές; Σαν τις φωτογραφίες που δεν χρειάζονται λεζάντα.
Ήρθαν μπροστά μου καρέ-καρέ εικόνες σε κάθε γωνιά της πανέμορφης χώρας μου. Αθήνα. Η πόλη των μαθητικών και φοιτητικών χρόνων. Οι ξεχωριστές γειτονιές της, οι άνθρωποι που εκφράζονται έντονα, η οικογένεια, οι φίλοι.
Κάτω από τα λαμπερά της φώτα οι πρώτοι μας έρωτες, οι έρωτες που μας προσδιόρισαν, τα γέλια - τα δάκρυα, η απόγνωση και η απελευθέρωση. Η κίνηση στους δρόμους, η κίνηση των ανθρώπων, το "έλα", "το φεύγα", μόνοι και μαζί.
Οι βόλτες στο κέντρο, τα πλακόστρωτα στενά, χέρι-χέρι, η συνάντηση με το παρελθόν, με την ιστορία μας, βαθιά χαραγμένη στο DNA. Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Θησείο. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ποπ-κορν, το παγωτό μηχανής, η αίσθηση των παλιών βιβλιοπωλείων, θέατρα, κινηματογράφος, κρυμμένα ζεστά μικρά καφέ, άπειρες συζητήσεις, συναυλίες μαγικές.
Βουνό και θάλασσα. Γη, νερό, αέρας, φωτιά. Όλα τα στοιχεία εδώ. Εδώ που τα όνειρα σε εμποτίζουν και όσο και να προσπαθούν κάποιοι να σου περάσουν άλλα, κατασκευασμένα, η ταμπέλα σου γράφει:
«Αυθεντικά Ονειροπόλος».
Θεσσαλονίκη μου. Αυτή την αύρα σου που δεν υπάρχει πουθενά. Οι αφελείς ώρες, οι χαλαρές στιγμές και οι επαφές ουσίας. Όλα στο «πολύ» πάνω σου. Δε γίνεται να μην αγαπηθείς. Και συ και οι κάτοικοί σου. Αυτός ο Βορράς φυσάει αλλιώς.
Και που να πας στο Νότο. Σε κάθε μικρό χωριό, κάθε σπιθαμή του σε ζεσταίνει. Να στέκεσαι στο υψηλότερο σημείο του Ναυπλίου, να αγναντεύεις το τοπίο υπό το φως άλλοτε του Ήλιου, άλλοτε της Σελήνης και να αισθάνεσαι πλήρης.
Να διασχίζεις τη Λίμνη των Ιωαννίνων, να πνίγεσαι σχεδόν απ' την ομίχλη και να σκέφτεσαι 'τύφλα να χει η Βρετανία'!
Στις Πρέσπες να πετάς με τις πάπιες, στην Εύβοια να κολυμπάς με τα δελφίνια.
Και να 'χεις στην καρδιά σου τόσα καλοκαίρια.
Φέτα, ελιά, ντομάτα... πάνω στο κύμα.
Αυτό το γαλάζιο σου! Που δεν υπάρχει ξέρεις πουθενά! Γι' αυτό είμαι σίγουρη! Γαλάζιο του ουρανού, γαλάζιο της θάλασσας σου.
Νησιά στολίδια του Θεού.
Ευλογημένος τόπος.
Μα πάνω απ' όλα το Φως σου.
Λίγοι αναζήτησαν την ετυμολογία στο όνομα σου.
Ελλάς (ελ=φως + λάς=λίθος) = η λαμπερή πέτρα
Και αν το τώρα σου είναι κάπως θολό, δε σβήνονται οι μνήμες.
Στα πιο βαθιά σου σκοτάδια, το φως θα αναδυθεί πιο έντονο από ποτέ.
