Συναντηθήκαμε μετά από πολλά χρόνια. Είπαμε ένα “γεια σου τι κάνεις” και κοιταχτήκαμε. Μια πίκρα ανακατεμένη με πολλά άλλα συναισθήματα πέρασε στον αέρα. Σχεδόν όλοι γύρω μας κατάλαβαν την ιδιαιτερότητα της συνάντησης. Προσπαθήσαμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , να μάθουμε για τα χρόνια που πέρασαν. Καταλάβαμε γρήγορα ότι η σιωπή έλεγε πολλά, η ματιά μαρτυρούσε αθόρυβα όλα όσα μας έλειψαν.
Δεν δώσαμε όρκο πως θα ξαναβρεθούμε, αλλά κάτι με έκανε να το ελπίζω. Προσπάθησα να εντοπίσω έστω ένα στίγμα , μα έγινε το ίδιο όπως και παλαιότερα. Δεν υπήρχε πουθενά. Ίσως επειδή το θέλαμε, ξανά βρεθήκαμε. Η ίδια πίκρα πέρασε πάλι στον αέρα. Οι υποχρεώσεις δεν έδιναν πολλές ευκαιρίες. Από εδώ ο σύζυγός μου, είπε εκείνη. Από εδώ η σύζυγός μου, είπα εγώ. Και η τυχαία συνάντηση έγινε φιλία. Μάθαμε ο ένας για τον άλλο πολλά, μα όχι τόσα για να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Συζητήσαμε για τα λάθη μας, τις αποτυχίες μας τις επιτυχίες μας, τη ζωή που πέρασε....και έμοιαζε παράλληλη. Δεν ήταν όμως η ίδια ζωή....δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι.
Είμαστε διαφορετικοί, μα τόσο διαφορετικοί σαν άνθρωποι με τόσα πολλά κοινά σημεία. Νόμιζα οτι βρήκα διέξοδο σε τόσα ερωτηματικά, νόμιζα ότι θα μπορούσα να αισθάνομαι ήρεμος μαζί της. Δεν επεδίωξα τίποτα άλλο παρά μόνο την παρουσία της. Όμως αυτό είναι μία ουτοπία, μιά ψευδαίσθηση έστω κι' αν συμβαίνει.
Και υπάρχουμε έτσι ερήμην, όπως λένε οι δικαστές. Αυτό το ερήμην είναι όμως τό δύσκολο και τό ανυπόφορο. Πρέπει να υποφέρουμε είπε, διαφορετικά δεν γίνεται, θα λέμε τα δικά μας όταν βρισκόμαστε και έτσι θα υπάρχουμε. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Αυτή η απόφαση με κούρασε. Το σκέφτηκα πολύ. Απάντηση δεν βρήκα αν και δεν είναι απαραίτητο. Μόνο που μερικές φορές σκέπτομαι πως ο Μητροπάνος έχει δίκαιο.
Έτσι για να πω πως σε κέρδισα
θα 'θελα μια φορά να σε πληγώσω
εσύ να τρέχεις πίσω μου σαν μέλισσα
και εγώ να κάνω τον αδιάφορο καμπόσο...
Ένα δάκρυ και ενα γέρμα στο ώμο έμεινα και αυτά στο βάθος της Ανατολής βλέποντας τη Δύση. Πιστεύω η τύχη μου να μην παίζει παιχνίδια σε βάρος μου.