Ήταν καθισμένη στην καρέκλα της, ντυμένη στα μαύρα, σχεδόν φάνταζε στα μάτια μου αγία. Αν και έκανε πολλά παραπτώματα μη αγιοσύνης. Έστριψε το τσιγάρο της ή μάλλον προσπάθησε αποτυχημένα να το κάνει, δεν τα κατάφερε οπότε της έδωσα ένα από τα δικά μου.
«Όχι, δεν νιώθω δυστυχισμένη, ίσως ούτε ευτυχισμένη, νιώθω σίγουρα γεμάτη. Έχω αποδεχτεί τα λάθη που έκανα, ξέρω πως μερίδιο αυτόν ίσως και να επιδίωξα. Όμως ήταν δικά μου, τα έχω αφήσει να ακολουθήσουν το δρόμο τους. Δεν μπορώ πια να είμαι καλή, δεν το αντέχω πια.
Ξέρω πως είμαι δυνατή, μα πλέον δεν θέλω άλλο να είμαι δυνατή. Το βάρος που νιώθω δεν λέει να φύγει, οι τύψεις και οι ενοχές δεν λένε να υποχωρήσουν. Ναι, τεράστιες ενοχές καθώς ποτέ δεν επέτρεψα να καταλάβουν γιατί αργώ στα ραντεβού, γιατί δεν σηκώνω το τηλέφωνο, γιατί ποτέ δεν έμαθα να στρίβω ένα τσιγάρο, γιατί φοράω περούκα. Για αυτά τα γιατί μετανιώνω περισσότερο. Ενώ τα γνώριζα πολύ καιρό πριν, ποτέ δεν τους έδωσα την δύναμη να βγουν.
Συνέβαινε καιρό, δεν θυμάμαι καν γιατί ξεκίνησε, γιατί έφτασε ως εκεί. Πως έφτασε ως εκεί. Όλα είναι ένα όνειρο, ένα θολό όνειρο που μου κλέβει τη ζωή.
Μέσα μου ζωντανεύουν όλες οι φωνές, κρατούν πριόνια και ροκανίζουν. Όχι, δεν νιώθω δυστυχισμένη , ίσως ούτε ευτυχισμένη. Αγάπη, που είναι η αγάπη. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, λατρεύω την κοιλίτσα σου. Όχι, δεν θα μάθαινε ποτέ το τελευταίο μου γιατί, ούτε το φόβο για το θάνατο, αυτό το γιατί δεν θα το μάθαινε ποτέ.»
Οἱ ὀφθαλμοὶ της ἐπληρώθησαν δακρύων καὶ ἐγὼ ἐσιώπησα.
σχόλια