Τώρα λοιπόν που δείχνουν να ηρεμούν (;) τα πράγματα, θέλω να εκφράσω μια σκέψη μου. Καθ' όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της χώρας μας, άκουγα ως μόνιμο επιχείρημα από διάφορα στόματα το εξής: "Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι η Ευρώπη".
Εδώ λοιπόν έχω μια ένσταση. Αν ένας Έλληνας μπει στον κόπο να κάνει ένα μικρό ταξίδι στο εξωτερικό (σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα) θα καταλάβει πως σαν λαός, αλλά και σαν λειτουργία κράτους δεν έχουμε καμία σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε όλους τους τομείς, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, δεν υπάρχει ουδεμία σύγκριση. Στη παιδεία, στην ασφάλεια, στη φορολογική συνείδηση, στην οικολογική συνείδηση, στην οδική συμπεριφορά, στα νοσοκομεία, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην καθαριότητα των δρόμων, στο μεταναστευτικό, στην κουλτούρα, στη παραγωγή προϊόντων και πολλά άλλα που αφορούν και το κράτος αλλά και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά είμαστε χιλιόμετρα πίσω. Σαν λαός είμαστε πολύ πιο κοντά στον ανατολικό κόσμο παρά στο δυτικό. Δεν υπάρχει σχέση του Έλληνα με τον Δανό, τον Σουηδό, τον Γάλλο, ακόμα και τον Ιταλό, παρ' όλο που υπάρχει αυτή η περίφημη έκφραση:"ούνα φάτσα ούνα ράτσα" δεν έχουμε καμία σχέση σαν λαοί, εξαίροντας κάποια κομμάτια της νότιας Ιταλίας που μπορεί να είμαστε λίγο πιο κοντά σε τρόπο σκέψης.
Δεν μπορώ να ακούω πως η Ελλάδα είναι η Ευρώπη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και δεν μπορεί να γίνει. Έχουμε άλλη κουλτούρα άλλη παιδεία, άλλα πιστεύω και άλλο τρόπο διαχείρισης των εσωτερικών μας καταστάσεων. Δεν είμαστε πειθαρχημένος λαός και απ' ότι φαίνεται δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε.
Θέλω να ξεκαθαρίσω για να μην σχολιάζει ο καθένας από κάτω το μακρύ του και το κοντό του, πως δεν γράφω τα παραπάνω για να υποβαθμίσω την πατρίδα μου, αντιθέτως είμαι πάρα πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας και δεν αλλάζω την χώρα μου με τίποτα άλλο στον κόσμο. Η χαρά και ο αέρας αισιοδοξίας που αποπνέουμε σαν έθνος δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ο λόγος που τα γράφω είναι αυτός που προανέφερα. Ότι δεν μπορώ να ακούω πως η Ελλάδα είναι η Ευρώπη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και δεν μπορεί να γίνει. Έχουμε άλλη κουλτούρα άλλη παιδεία, άλλα πιστεύω και άλλο τρόπο διαχείρισης των εσωτερικών μας καταστάσεων. Δεν είμαστε πειθαρχημένος λαός και απ' ότι φαίνεται δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε.
Ο καημός του να δηλώνουμε ευρωπαίοι με το ζόρι, αφορά μόνο το εγώ κάποιων που θεωρούν, πως αν λέγονται έτσι, αυτομάτως μπαίνουν σε μια άλλη κατηγορία (πιο υψηλού κοινωνικού στάτους απ' τούς υπόλοιπους). Το ζήτημα όμως σ' αυτή τη ζωή δεν είναι ο τίτλος που θα φέρεις στο μέτωπο, αλλά οι πράξεις που θα σε κάνουν να μοιάζεις με αυτούς που έχεις για πρότυπα (αν τους έχεις) κι έτσι ο Έλληνας έχει δείξει με τις πράξεις του πως δεν τον ενδιαφέρει να γίνει ούτε Νορβηγία, ούτε Γερμανία, ούτε Ολλανδία.
Το αν είναι σωστό ή λάθος δεν θα το κρίνω εγώ. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά ξέρει πως του αρέσει να ζει και πράττει ανάλογα. Σίγουρα όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με αυτή τη λεγόμενη ελληνική νοοτροπία, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, των ελλιπέστατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή τη χειραγώγηση των εκάστοτε κυβερνήσεων, ακόμα και επηρεασμένοι από τον τρόπο ζωής της οικογενείας μας που μας έβαλε σε τέτοια μονοπάτια. Παρ' όλα αυτά το απόφθεγμα του Σαρτρ τα λέει όλα. "Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι' αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος". Ας διαλέξει ο καθένας τη ζωή που του ταιριάζει. Το μόνο σίγουρο είναι πως και τα δύο μαζί δεν γίνονται γιατί η ελληνική από την ευρωπαϊκή κουλτούρα απέχουν παρασάγγας.
σχόλια