Οι ψυχολόγοι θεωρούν πως τα στάδια που περνάμε σε μια δύσκολη στιγμή, είτε θανάτου κοντινού μας προσώπου, είτε σ' ένα χωρισμό ή ακόμα και σε πολύ μικρότερης κλίμακας απώλειες (το τι είναι απώλεια για τον καθένα είναι σχετικό) είναι πέντε. Άρνηση, θυμός , διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Εγώ τα βρίσκω πολλά. Βασικά δεν τα βρίσκω πολλά, απλά νομίζω πως δεν τα περνάμε όλοι όλα. Θα σταθώ στα τρία που με εκφράζουν και θα πω πως Θυμός, κατάθλιψη και αποδοχή είναι τα βασικά συναισθήματα που βιώνουμε σε υπερβολικά φορτισμένες καταστάσεις.
Κάπως έτσι λειτουργεί κι η κοινωνία, έτσι αντιμετωπίζονται τα εσωτερικά της προβλήματα. Αφορμή γι' αυτό το άρθρο είναι η ανάγνωση παλιότερων κειμένων μου, δημοσιευμένων και μη, τα οποία κατά την ανάγνωσή τους μου έβγαζαν ένα είδος κλάψας, μια κλάψα όμως λίγο απροσδιόριστη, χωρίς να ξέρω τι μου φταίει ακριβώς. Όσο όμως τα κείμενα πλησίαζαν στο σήμερα, αντίκριζα κάτι άλλο, η κλάψα γινόταν αποδοχή. Μερικές φορές όταν ¨κλαις¨ εξωτερικεύεις αδικία, είτε που έχεις υποστεί, είτε που έχεις επιβάλλει. Παρακολουθείς τα δρόμενα και δημιουργείς μια ψυχολογική κατάσταση στο μυαλό και στο σώμα σου ανάλογα με το βαθμό ανεκτικότητας που διαθέτεις. Την μια η κλάψα γίνεται θυμός, την άλλη ο θυμός γίνεται θλίψη και πάει λέγοντας.
Πολύ αργότερα και έχοντας υποστεί σωρεία αδικιών, έμμεσα αλλά και άμεσα, συνειδητοποιείς πως έτσι λειτουργεί αυτός ο πλανήτης και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Θα πάρεις θέση βεβαίως μέσω ενός τρόπου-μέσου που μπορεί να σε καλύψει και αυτό είναι όλο...Άλλος θα το πράξει επαναστατώντας με post στο facebook και στο twitter, άλλος γράφοντας ένα κείμενο σαν αυτό, ένα ποίημα ή ένα τραγούδι. Θα καταγγείλει θεωρητικώς τα κακώς κείμενα και θα συνεχίσει να βλέπει Mr.Robot.
Δυστυχώς επανάσταση θεωρητικά δεν έκανε ποτέ κανείς σε αυτόν τον κόσμο. Επειδή λοιπόν δεν είναι διατεθειμένος ουδείς να χάσει την μίζερη βόλεψή του ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, σε κανένα τομέα. Από την παγκοσμιοποίηση, τον μεγάλο αδελφό, τον ρατσισμό, μέχρι τον συμβατικό γάμο της κυρά Τασίας που ψάχνει επιβεβαίωση στους συναδέλφους στην δουλεία. Θα μου πεις ¨και τι να κάνουμε; Να μένουμε απαθείς; Μα είμαστε απαθείς...Εκτός αν θεωρεί κάποιος πως γράφοντας σε ένα πληκτρολόγιο σώζει από βόμβες ένα παιδί στη Συρία.
Κάπως έτσι τα πρώτα δύο στάδια εξαντλήθηκαν. Θυμώσαμε με τα απαράδεκτα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, πέσαμε σε κατάθλιψη γι' αυτή την τραγωδία που ζούμε, έχοντας δεμένα χέρια χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα και τελικά καταλήξαμε ότι ΠΡΑΚΤΙΚΑ δεν ΘΕΛΟΥΜΕ να κάνουμε τίποτα. Ευχαριστούμε τη φύση που μας γέννησε τυχαία σε αυτή τη χώρα γιατί αν είχαμε γεννηθεί αλλού θα ήμασταν κι εμείς και η οικογένεια μας στο έλεος βομβών, αστυνομικών, αντιμέτωποι με την κατάλυση προσωπικών ελευθεριών και διάφορα άλλα ανθρώπινα εμετικά κατορθώματα και απλά αποδεχόμαστε την κατάσταση...Ε;
Ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει, εμείς όμως μπορούμε...
Αλέξανδρος Παύλου
σχόλια