Αντίο ρε Τζορτζ, η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων σε αποχαιρετά. 11-12 χρονών πρέπει να ήμουν όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Wham. Το Club Tropicana ακούγαμε μόνο από αυτό το δίσκο, αλλά κάτι μας έκανε να πιστεύουμε ότι εδώ θα υπάρχει συνέχεια. Και ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε το Make it big που δικαιολόγησε τις προσδοκίες μας.
Εντάξει, μιλάμε πάντα για ποπ, δεν μιλάμε για πυρηνική φυσική. Αλλά η γενιά μας, όσοι ξεπεταχτήκαμε στα μουσικά κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με την ανατολή των βίντεο κλιπ, των φλουό πουλόβερ, του ανδρόγυνου λουκ, φέρει χαραγμένη την σφραγίδα της γλυκιάς ληθαργικής αφέλειας. Εκείνης της ανακουφιστικής τρυφερής ελαφρότητας, στην οποία βυθιζόμαστε ηδονικά σήμερα ακούγοντας τη μουσική της τότε εποχής, αναζητώντας προσωρινή λήθη για όλες τις «χαμένες πατρίδες», την αθωότητα, την πίστη ότι μπροστά είναι όλα τα καλύτερα, τη ζωή στο ξεκίνημά της, αυτή την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας και της ορμής, σαν να στέκεσαι μπροστά σε άγραφο χαρτί που περιμένει να φιλοξενήσει με σιγουριά μόνο σπουδαία λόγια.
Είναι αδύνατον να εξηγήσεις σε κάποιον μεγαλύτερο ή νεότερο, πως βιώσαμε την εποχή αυτή. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μεταφέρεις αυτήν την αίσθηση μίας διαρκούς άνοιξης, εκείνη της αδημονίας μπροστά σε ένα νοερό επερχόμενο καλοκαίρι, κάτι ροζ συννεφάκια από κάτω μας ταξιδιάρικα να μας νανουρίζουν γλυκά και να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα θα πάνε καλά. Φαντάζομαι για κάθε γενιά υπάρχει κάτι ανάλογο, αλλά τώρα μιλάμε για τη γενιά των 80s και να μου επιτρέψετε σήμερα να σφετεριστώ τη νοσταλγία της απολεσθείσας νιότης, γιατί έφυγε ο Τζορτζ Μάικλ, αντιπροσωπευτικό σύμβολο της δικής μας εφηβικής ακμής.
Λίγο δικός μας, λίγο Βρετανός, διένυσε μία πορεία, ελαφριά, ρηχή, όπως θέλετε πείτε την, είναι αδύνατον όμως να σκεφτώ την εφηβεία μου αλλά και πολλών εκ των σημερινών 40άρηδων χωρίς αυτόν. Του κλέψαμε χορευτικές φιγούρες από το wake me up before you go go, πήραμε στυλιστικές ιδέες από το different corner, θυμώσαμε μαζί του που έχασε εκείνη τη γλυκούλα αρραβωνιαστικιά του για ένα βράδι με το πορνίδιο στο careless whisper, αφύπνισε τις ταραχώδεις εφηβικές ορμόνες μας με το I want your sex, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να έχει πείσει τα σούπερ μόντελ της εποχής να πρωταγωνιστήσουν στο βίντεο κλιπ του για το freedom. Last but not least, ας παραδεχτούμε ότι στο ακρογωνιαίας σημασίας για την εποχή εκείνη θέμα φράτζα, ήταν αξεπέραστος. Εκείνος χόρευε, πήδαγε, γλεντούσε αλλά η ρημάδα η φράτζα επανερχόταν αλώβητη και αλλαζονικά επιτυχής πάνω από το κουτελάκι του.
Δε θέλω να γίνω γραφική, σίγουρα δε θα αποφύγω να γίνω συναισθηματική, συγχωρήστε το μου, αλλά εκείνο το χιλιοτραγουδημένο και χιλιοκοροϊδεμένο Last Christmas, δε φτάνει που το λάτρεψα παντελώς απενοχοποιημένα, το θεωρητικοποίησα κιόλας. Από τότε που για πρώτη φορά το είδα, σχηματοποιήθηκε μέσα μου η μεγάλη βεβαιότητα ότι όταν μεγαλώσω θα ζήσω το βίντεο κλιπ. Θα πάω κάποια Χριστούγεννα όταν μεγαλώσω με την παρέα μου σε ένα υπέροχο απομονωμένο σαλέ κάπου στις χιονισμένες Άλπεις, όπου μόνο δεμένες και αυτάρκεις παρέες καλοπερνάνε, ίσως και κάνα ερωτευμένο ζευγάρι στις καλύτερες στιγμές του, τότε που η γλύκα φτάνει να μελώσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα από το μεδούλι σου. Θα στολίσουμε δέντρο, θα φέρουμε ξύλα να ανάψουμε τζάκι, θα μαγειρέψουμε, θα φάμε θα πιούμε θα κλάψουμε και θα γελάσουμε γλυκά και αγαπημένα. Ντρέπομαι λιγάκι για την αφέλειά μου, οι σοβαροί άνθρωποι κάνουν σοβαρά όνειρα και όχι όνειρα τσιχλόφουσκες σαν το δικό μου. Το μοιράζομαι όμως μαζί σας γιατί είμαι συγκινημένη. Για τον Τζορτζ, για τη χαμένη νιότη, για όλα.
Έφυγε ο Τζορτζ, η μουσική, όμως, οι εικόνες, η αίσθηση και πάνω από όλα το όνειρο παρέμεινε. Ένα ευχαριστώ για όλα τα παραπάνω ρε Τζορτζ μπαγάσα, καλό ταξίδι. Θα το πάω το όνειρο στο σαλέ, κόντρα στα προγνωστικά, να ξέρεις.
Σοφία Τασσοπούλου
σχόλια