Είναι ωραία η Αθήνα το βράδυ. Μακριά από την πρωινή μιζέρια. Ειδικά τα Προπύλαια. Ο χώρος από όπου ξεκινούν όλες οι πορείες το πρωί φωτίζεται υπέροχα το βράδυ. Βλέποντας το Πανεπιστήμιο σε κάνει να σκέφτεσαι ότι όντως κάποτε έδρασε κάποιος ξεχωριστός πολιτισμός σε αυτό τον τόπο. Ένας τόπος που σήμερα έχει χάσει την πυξίδα του. Τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση και μια άλλη βαθύτερη διέπει το μέσο Νεοέλληνα. Μια κρίση ταυτότητας και αυτοκριτικής.
Αυτό μαρτυρούν οι Αθηναϊκές φυλές που συναντάς το βράδυ κατηφορίζοντας στο κέντρο. Στα Εξάρχεια περιθωριακοί νέοι με ένα μπουκάλι στο χέρι αμπελοφιλοσοφούν χαμένοι στη ζοφερότητα ενός ανύπαρκτου μέλλοντος. Στο Γκάζι trendy τυπάκια και ψωνισμένες γκόμενες που τα περιμένουν όλα έτοιμα στο πιάτο τουιτάρουν ασταμάτητα με τα πανάκριβα iphones τους. Στην Καρύτση hipsters με μεγάλα γυαλιά και μουστάκια, σνομπάρουν ο,τιδήποτε «εμπορικό» παραδομένοι στον ψευδοintellectuel μικρόκοσμό τους. Στου Ψυρρή ανάμεσα σε φοβισμένους μετανάστες και δεκάδες άστεγους ζευγάρια συρρέουν στα κουτούκια να πουν ότι κι αυτά διασκεδάζουν. Τέλος, στην Ιερά οδό, την άλλοτε κραταιά μητρόπολη της νεοελληνικής διασκέδασης και του λουλουδοπόλεμου, η ξέφρενη κούρσα της επιδειξιομανίας έχει περιοριστεί σε δύο βραδιές τη βδομάδα. Τα παρκαρισμένα cayenne πλέον δεν εντυπωσιάζουν, αλλά δημιουργούν απορίες σχετικά με την ισχύ των πινακίδων τους. Ωστόσο, το μοτίβο Αράχοβα το χειμώνα, Μύκονο το καλοκαίρι φαίνεται να είναι το μόνο θέμα που απασχολεί τους (λιγοστούς;) νεόπλουτους.
Τελικά είναι όντως ωραία η Αθήνα το βράδυ; Το ξανασκέφτομαι. Τι πρέπει να κάνει ο Έλληνας για να αφυπνιστεί και να αντιδράσει; Πότε επιτέλους θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα βάλει ένα τέλος στην κουτοπονηριά και τον ωχαδερφισμό; Μια θεωρία λέει ότι για να ξαναφτιάξεις κάτι πρέπει να το καταστρέψεις. Δεν ξέρω. Η λύση ενός Fight Club ώρες ώρες φαντάζει αναγκαία αλλά είναι μάλλον εφήμερη. Είμαστε η δεύτερη γενιά που δε γνωρίζει πόλεμο, ωστόσο μιζεριάζει σα να τον ζει. Ελπίζω ότι η κατάσταση θα αντιστραφεί και κάποια στιγμή θα σταματήσει να με στοιχειώνει η τελευταία λέξη του Marlon Brando στο «Αποκάλυψη Τώρα»: The Horror… The Horror…
