Οι δύσκολες οικονομικά εποχές που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας έχουν αφήσει πίσω τους εκατοντάδες θύματα, ένα από αυτά τα θύματα είναι και ο κύριος Παναγιώτης, ένας καθώς πρέπει κύριος που ούτε κατά διάνοια δεν πίστευες πως είναι άπορος, ο οποίος αναγκάστηκε να κοιμάται σε παγκάκια ή σε εισόδους πολυκατοικιών εδώ και 5 χρόνια περίπου. Αυτό που μου έδωσε να καταλάβω είναι πως η φτώχεια τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή, επιλογή είναι όμως να την καταπολεμάς και να την διασκεδάζεις όσες φορές και αν σε έχει ρίξει κάτω. Ακολουθεί ο διάλογος που είχα μαζί του εντελώς τυχαία, την ώρα που καθόμουν σε ένα παγκάκι στην Αριστοτέλους.
κ.Παναγιώτης: Τι φτιάχνουν αυτοί εδώ; (αναφερόταν σε κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την ώρα στην πλατεία)
Εγώ: Να σας πω την αλήθεια δεν γνωρίζω.
Π: Φυσικά για αυτό θα έχουμε λεφτά να το φτιάξουμε, για τον κόσμο που πεινάει δεν κάνουν κάτι, δεν βαριέσαι.
Ε: Είναι περίοδος εκλογών βλέπετε.
Π: Το ξέρω αγόρι μου, βλέπεις είμαι άστεγος και ξέρω πολύ καλά πως είναι να σε κοροϊδεύουν, μου επιτρέπεις να καθίσω;
Ε: Φυσικά.
Π: Εγώ αγόρι μου,είμαι 3 χρόνια άστεγος και άπορος, αλλά δεν δικαιούμαι κανένα επίδομα, το γιατί μην ρωτάς εμένα.
Ε: Μα καλά δεν δικαιούστε κάποιο επίδομα έστω το κατώτερο;
Π: Κανονικά ναι, θα έπρεπε να παίρνω κάποια λεφτά, υπάρχουν μέρες που δεν έχω ούτε 1 ευρώ να πάρω ένα ψωμί ή έστω το φάρμακο μου.
Ε: Να υποθέσω πως ούτε για τα φάρμακα σας δίνουν κάτι;
Π: Αν το έχει το κοινωνικό φαρμακείο έχει καλώς, αλλιώς ή ζητιανεύει ή δεν το παίρνεις καθόλου. Ευτυχώς δεν πίνω και δεν καπνίζω φαντάσου να είχα και αυτόν τον νταλκά πάνω μου.
Ε: Και η εκκλησία τι κάνει;
Π: Ανάθεμα τους, τους πούστηδες, αυτοί είναι μεγαλύτερα κοράκια από τους πολιτικούς.
Ε: Και τα συσσίτια που διοργανώνουν;
Π: Μην γελιέσαι αγόρι μου, όλα αυτά είναι από τον κόσμο τον απλό που πονάει και βλέπει τι γίνεται γύρω του, τον αγνό τον Έλληνα, που θυμάται τι πάει να πει να είσαι άνθρωπος με Α κεφαλαίο.Γιατί αν σου πω τι χρησιμοποιούν στα συσσίτια της εκκλησίας, θα χάσεις πάσα ιδέα.
Ε: Όλα για τα μάτια του κόσμου δηλαδή.
Π: Ακριβώς.
Ε: Εσείς όμως, δεν μοιάζετε καθόλου με άστεγο.
Π: Ξέρεις γιατί; Γιατί το παλεύω,χαμογελάω και λέω έχει ο Θεός, επίσης όσο μπορώ προσέχω τον εαυτό μου, κάνω μπάνιο στο δημοτικό κολυμβητήριο και εκεί μου δίνουν και μερικά ρουχαλάκια, όλα μια χαρά.
Ε: Είστε πολύ αισιόδοξος, μπράβο σας.
Π: Η ζωή αγόρι μου, επειδή είσαι μικρός ακόμα, να ξέρεις πως θέλει πλάκα, αλλά θέλει και αγώνα, αν αφεθείς το έχασες το παιχνίδι.
Ε: Έχετε απόλυτο δίκιο.
Π: Τι νομίζεις; Νομίζεις πως επειδή είμαι άστεγος είμαι και αμόρφωτος; Ευτυχώς έχουμε την κάρτα ανεργίας και προχθές παρακολούθησα μερικές ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Ε: Πήγατε στο Φεστιβάλ, μπράβο σας.
Π: Φυσικά και πήγα, λατρεύω τον κινηματογράφο και τα βιβλία, αν με ψάξεις να ξέρεις πως θα είμαι στην Δημοτική βιβλιοθήκη να διαβάζω. Αλλά αθλούμαι κιόλας, κάνω κολύμπι και προχθές, έτρεξα και στον ημιμαραθώνιο.
Ε: Πραγματικά σας θαυμάζω.
Π: Δεν χρειάζεται να με θαυμάζεις, ένας φυσιολογικός άνθρωπος είμαι.
Ε: Σας θαυμάζω για το κουράγιο σας.
Π: Αν χάναμε και το κουράγιο μας θα είχαμε χάσει τα πάντα, θα πρέπει να σε αφήσω τώρα όμως γιατί αρκετά σε κούρασα.
Ε:Μα τι λέτε; (κάνω κίνηση να βγάλω το πορτοφόλι μου)
Π: Σε παρακαλώ παιδί μου, δεν στα είπα όλα αυτά για να ζητιανέψω, δώσε τα κάπου αλλού που τα έχουν πιο πολύ ανάγκη. Εγώ είμαι μια χαρά, δόξα τον Θεό.
Ε: Πραγματικά με κάνετε να νιώθω τόσο μικρός.
Π: Μα για αυτό στα είπα όλα αυτά, για να δεις την ζωή αλλιώς. Σαν να έβγαλε λίγο κρύο σήμερα, δεν πειράζει, έχουμε περάσει και χειρότερα. Καλό σου απόγευμα μικρέ μου φίλε. Παναγιώτης.
Ε: (Του έσφιξα το χέρι του είπα το όνομα μου και τότε έφυγε χαμογελαστός)
Η δεύτερη μου συνομιλία με έναν άστεγο δεν είχε την μορφή διαλόγου, αλλά πιο πολύ μονολόγου.
Σας τον παραθέτω ατόφια όπως διαδραματίστηκε στο λεωφορείο της γραμμής 10, από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι την Ιασωνίδου:
"Αδερφέ στο ορκίζομαι,δεν είμαι ρατσιστής.Δεν έχω κανένα πρόβλημα να συντηρούν και να προσφέρουν ασφάλεια στους λαθρομετανάστες και αυτοί άνθρωποι είναι ψυχή έχουν και μια μάνα τους γέννησε. Δεν με ενοχλεί καθόλου που έρχονται στην χώρα μας, εκεί έχουν πόλεμο, άσχημο πράγμα δεν υποφέρεται. Θέλουν να ξεφύγουν από την επίγεια κόλαση και να κλέψουν ένα κομματάκι από τον παράδεισο, γιατί όσο και να γκρινιάζουμε η Ελλάδα είναι παράδεισος για αυτούς. Αλλά έλα και λίγο στην θέση μου, και εγώ άστεγος είμαι εδώ και 16 μήνες περίπου. Γιατί να μην έχω και εγώ ένα κέντρο για άπορους να πάω να κοιμηθώ λιγάκι; Γιατί να μην έχω την ασφάλεια πως αν βρέξει δεν θα βραχώ; Γιατί να μην ξέρω πως το μεσημέρι θα έχω ένα πιάτο φαγητό; Αυτό θέλω μόνο, ένα πιάτο φαΐ και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου. Θα ήθελα και μια δουλειά, αλλά που να την βρω σε αυτήν την ηλικία, εδώ δεν βρίσκουν δουλειά νέα παιδιά με 10 πτυχία ο καθένας. Αναγκάζομαι να κοιμάμαι στα πεζοδρόμια. Ξέρεις πως μας κυνηγάνε πλέον εμάς τους άστεγους; Οι καταστηματάρχες μας πετάνε νερά και μας βρίζουν, νομίζουν πως επειδή δεν έχουν κόσμο τα μαγαζιά φταίμε εμείς που χαλάμε την αισθητική του χώρου. Τους καταλαβαίνω όμως, ίσως σε εμάς να βλέπουν τους χειρότερους τους εφιάλτες, γιατί η χρεοκοπία είναι εφιάλτης, πέρα από τα υλικά αγαθά που χάνεις χάνεις και την αξιοπρέπεια σου και το βάρος της ευθύνης πως απέτυχες σε βαραίνει καθημερινά, το ξέρω γιατί και εγώ μαγαζάτορας ήμουν. Τώρα λένε πάλι εκλογές, όλα αυτά τα λεφτά που θα δώσουν θα μας εξασφάλιζαν ένα 6μηνο σίγουρα, αλλά αυτοί θέλουν εκλογές. Ας ελπίσουμε να αλλάξει κάτι.
Τέλος πάντων ήρθε η ώρα να κατέβω, σε ευχαριστώ που έκατσες να με ακούσεις και να θυμάσαι πάντα, ο,τι και αν γίνει, να εύχεσαι πάνω από όλα να έχεις την υγεία σου παλικάρι μου και όλα τα άλλα λίγο πολύ τα κουτσοκαταφέρνεις."
Γιάννης Οικονόμου!
σχόλια