«Βάλε Βουλή, να γελάσεις!». Πρώτη φορά σε 20 χρόνια ύπαρξης άκουσα αυτή τη φράση. «Τι εννοείς;» η πρώτη μου αυθόρμητη απορία. Και μετά έβαλα. Γέλασα. Και κατάλαβα.
Νέος βουλευτής στο έδρανο. Να φωνάζει. Να μιλά εριστικά καθ' έδρας στον έτερο βουλευτή αντίπαλό του, ο οποίος επίσης φώναζε, απ' ό,τι μπορούσα να καταλάβω- καθώς το μικρόφωνό του ήταν απενεργοποιημένο- με την υπόκρουση «βαβούρας» υποστήριξης από άλλους βουλευτές ομοϊδεάτες(;) του. Ωραία εικόνα. Για ριάλιτι.
Μου ήρθαν στο μυαλό οι συμβουλές της δασκάλας μου στην πρώτη δημοτικού, μια απ τις πρώτες μέρες: «Να μη φωνάζετε στην τάξη, να μη διακόπτετε τους συμμαθητές σας, αν θέλετε το λόγο να σηκώνετε το χέρι, και θα σας τον δώσω. Το καταλάβατε;».
Απλοί κανόνες, λοιπόν. Η επτάχρονη νοημοσύνη μας τους συνέλαβε. Η σαράντα-φεύγα βουλευτική νοημοσύνη μάλλον όχι. Υπάρχουν και χειρότερα, θα μου πεις. Σε άλλα κοινοβούλια οι βουλευτές επιδεικνύουν τις δεξιότητές τους όχι απλά στη φωνητική δύναμη, αλλά και στη σωματική.
Το καταλάβαμε. Απλοί κανόνες. Χωράνε στο μυαλό ενός παιδιού έξι με εφτά χρόνων, μπορεί να τους ακολουθήσει. Γίνεται έτσι το μάθημα δημιουργικό, ευχάριστο, μπορούν όλοι να εκφραστούν και να συμμετέχουν. Γιατί στο διάλογο, στη συζήτηση, βάζουμε κανόνες, όχι γιατί είμαστε «φυτουκλάκια» ή συντηρητικοί. Δεν είναι επαναστάτης και αντικομφορμιστής όποιος φωνάζει - λες και βρίσκεται σε λαχαναγορά (χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης, απλά ως χώρος που οι φωνές του ταιριάζουν)- στην τάξη, στο αμφιθέατρο, στην ολομέλεια.
Απλοί κανόνες, λοιπόν. Η επτάχρονη νοημοσύνη μας τους συνέλαβε. Η σαράντα-φεύγα βουλευτική νοημοσύνη μάλλον όχι. Υπάρχουν και χειρότερα, θα μου πεις. Σε άλλα κοινοβούλια οι βουλευτές επιδεικνύουν τις δεξιότητές τους όχι απλά στη φωνητική δύναμη, αλλά και στη σωματική.
Ναι, υπάρχουν και χειρότερα. Πάντα θα υπάρχουν. Απλά περίμενα πως εδώ στον πάτο που έχουμε φτάσει, θα αρχίζαμε να ανεβαίνουμε. Πως θα καταλάβαιναν επιτέλους κάποιοι ότι, για να τους ακούσουμε, δε χρειάζεται να φωνάζουν. Ένας σοφός είπε κάποτε πως ο καλύτερος τρόπος για να ακούσει κάποιος αυτό που θες να πεις, δεν είναι να το φωνάξεις, αλλά να του το ψιθυρίσεις στο αυτί.
Μη φωνάζετε, λοιπόν. Κουράστηκαν τα αυτιά μας και είμαστε μόλις 20 χρονών. Δε θ' αντέξουν για πολύ. Μην μετατρέπετε το κοινοβούλιο σε ριάλιτι, σε ρωμαϊκή αρένα, στην καλύτερη περίπτωση. Να έχουμε να λέμε πως μπορεί οι περιβόητοι πολιτικοί μας να διέλυσαν τα πάντα -αργά και μεθοδικά, επί εικοσαετία το λιγότερο- μπορεί να μην προλάβαμε να περάσουμε ξέγνοιαστες μέρες, τουλάχιστον, όμως, ήταν πολιτισμένοι, είχαν τρόπους. Τουλάχιστον αποφάσισαν να είναι ειλικρινείς, να μιλούν ήρεμα, απλά. να μη μιλούν χάριν εντυπωσιασμού, αλλά σε εμάς και για εμάς. για εμένα που είμαι είκοσι χρόνων και για τον πατέρα μου που είναι εξήντα.
Θα έχουμε τουλάχιστον να λέμε αυτό. Ότι την ύστατη ώρα ήταν άνθρωποι και όχι θηρία που έτρωγαν τις σάρκες τους, ενώ έξω η Αθήνα καιγόταν. Θα είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος. Κι εμείς δε θα σας αποστρεφόμαστε. Μπορεί να σας κατακρίνουμε, μπορεί και όχι. Τουλάχιστον θα σας έχουμε ακούσει. Κάτι είναι κι αυτό.
σχόλια