Πόσο κουράζομαι να ακούω κοινότυπες λέξεις να βγαίνουν από τα στόματα των ανθρώπων. Λόγια χωρίς ψυχή, που η διάρκεια ζωής τους είναι όση τα νανοδευτερόλεπτα του ταξιδιού από τις φωνητικές χορδές του πομπού μέχρι τον εγκέφαλο του παραλήπτη. Κάποιες φορές κάθομαι στο αμφιθέατρο, ή στο κυλικείο, ή στα καφέ, και κρυφακούω τους γύρω μου και νομίζω ότι ακούω τις ίδιες κουβέντες, το ίδιο υφάκι, τα ίδια αστεία, οι ίδιες ειρωνείες.
Αντέξτε τη σιωπή! Θυμάμαι που φοβόμουν τη σιωπή όσο τίποτα. Το ανασφαλές μυαλό μου σκεφτόταν: σιωπή! άρα αμηχανία! πες κάτι, αλλιώς θα γίνεις η βαρετή, η ξενέρωτη, η εσωστρεφής, έχεις δει ποτέ ανθρώπους να περνάνε καλά και να σιωπούν; πες το οτιδήποτε. Και το έλεγα. Έγινα ειδική στο να γεμίζω αμήχανα κενά. Μπορώ να σου βρω 423 στάνταρ θέματα συζήτησης που μπορείς να κάνεις με τον οποιονδήποτε και να σε πάρει για χαρούμενη, ενδιαφέρουσα, κοινωνική. Κι έτσι ξεγελούσα τον εαυτό μου, πώς είμαι γεμάτη χαρά, ενδιαφέρον και κοινωνικότητα. Μπούρδες. Τι κερδίζεις με το να σε συμπαθεί ο καθένας; Ένα μόνιμο άγχος αυτοεπιβεβαίωσης μέσω των άλλων κερδίζεις.
Θυμήσου τις στιγμές που ένιωσες πραγματικά περήφανος για τον εαυτό σου. Τις στιγμές που ήσουν εσύ 100%, που είχες αποκαλύψει την ψυχή σου σε άλλους και ένιωθες αυτό που κάπου πολύ ωραία είχα διαβάσει "ανύψωση". Γι' αυτές τη στιγμές αξίζει να ζεις, αυτός ο εαυτός σου αξίζει να είσαι. Με τους ανθρώπους που βρίσκονταν πλάι σου τότε και καταλάβαιναν, αξίζει να μοιράζεσαι τη ζωή σου.
Όταν γράφω, προτιμώ να αφήσω μία φράση μετέωρη, μια σκέψη ατελείωτη, απ' το να τη γεμίσω με κάτι που δεν πηγάζει από μέσα μου. Το ημερολόγιο μου είναι γεμάτο σκόρπιες φράσεις, που απλά πετάγονται από μέσα μου και δεν καταλήγουν κάπου. Έχω κάνει την αρχή σε 3 βιβλία, αφήνοντας τα στην 1η,2η,3η σελίδα.
Αυτό που ψάχνω στους ανθρώπους της ζωής μου, πέρα από την ικανότητα να βάζουν την αγάπη πάνω από το εγώ, είναι το θάρρος να είναι ο εαυτός τους. Θέλει κουράγιο να είσαι αυθεντικός, θέλει να πάρεις το ρίσκο να σε κοιτάξουν περίεργα και να νιώθεις μόνος σου πού και πού (ή συχνά συχνά).
Ψάχνω ανθρώπους που έχουν επίγνωση, που ακούνε, που δεν μιλάνε για να καλύψουν τη σιωπή αλλά αφήνουν να στάξει λίγη απ' την ψυχή τους στην κάθε τους κουβέντα, κι αν δεν έχουν κάτι να πουν, σιωπούν.
Ψάχνω ανθρώπους που είναι ο όχι τέλειος, όχι πάντα κοινωνικά αποδεκτός αλλά πέρα για πέρα αληθινός εαυτός τους, όχι επιδεικτικά, αλλά ήρεμα, ελεύθεροι αρκετά για να δίνουν και στους άλλους την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους.
Θέλει θάρρος να έχεις φωνή δικιά σου, αντί να είσαι μια ηχώ.
