Είμαι μόνος. Η μόνη σκέψη του ήταν αυτή. Κοίταζε το είδωλό του στο υγρό τζάμι και προσευχόταν για μια καλύτερη παρέα. Όχι πως δεν πέρναγε καλά μόνος του, μόνο που είχε κουραστεί να ακούει την ίδια φωνή. Έδιωξε το βλέμμα του απ'το κλειστό παράθυρο και είδε την ώρα. 2:03. Σε πέντε ώρες θα ξεκίναγε μία νέα μέρα, αλλά παλιά. Δίπλα στο ξύλινο ρολόι, που του το 'χε χαρίσει ο θείος του ο καπετάνιος, ένας φάκελος. Φοβόταν να τον ανοίξει. Το μόνο που δε χρειαζόταν τώρα ήταν ένα άσχημο νέο.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι να ζεσταθεί. Σκεφτόταν. Σηκώθηκε και άνοιξε το φάκελο με το χαρτοκόπτη δίχως περιστροφές. Ήταν μια ζωγραφιά. Ένα λεμόνι. Ένα ασπρόμαυρο λεμόνι. Ποιος το έφτιαξε αυτό; Ένα λεμόνι χωρίς ζωή. Τι το ΄θελε και τον άνοιξε το φάκελο. Πώς θα κοιμόταν τώρα. Άνοιξε το σημειωματάριό του, έκοψε ένα χαρτί και έγραψε:
Μελάνι = Δάκρυα λεμονιού.
Κοιμήθηκε.
