Νιώθω μικρή, λίγη, ένα τίποτα που ταξιδεύει αέναα σε ένα χάος που υπήρχε από πάντα. Πριν καν υπάρξω εγώ, εσύ, εμείς. Όλα ξεκίνησαν από εδώ, από αυτή την ιστοσελίδα, που είναι πια το μόνο που μου απέμεινε να μιλήσω μήπως και βάλω αυτό το χάος σε μια τάξη. Κενό. Με ένα παράπονο με γνώρισες, με ένα παράπονο θα φύγω. Είναι στη μοίρα μάλλον των ανθρώπων που είναι λίγοι, αόριστοι, αλαφροΐσκιωτοι να μη βρίσκουν κάτι για να πιαστούν. Κάτι να τους κρατήσει λογικούς, αγνούς. Κάτι που θα τους βγάλει από τη τύχη του ελάχιστου για να μπορέσουν επιτέλους να ζήσουν στο πραγματικό κόσμο και να αφήσουν τα παράπονα για τα παιδιά. Ίσως να φταίει που δε μεγάλωσα ποτέ. Ίσως ότι μεγάλωσα νωρίς και αποφάσισα πως τώρα πρέπει να μικρύνω για να επέλθει η χαμένη ισορροπία της αθωότητας. Αθώα; Όχι.. πάντα ένοχη, μικρή, λίγη. Πόσο ήθελα να ήσουν εσύ η αιτία και η αφορμή να βγω από αυτή τη δίνη που αποσυντονίζει κάθε μου κύτταρο. Που με κάνει να κινούμε σα χαμένο πάλσαρ. Πάλσαρ; Θυμάμαι υπήρχε ένα σε εκείνο το ποίημα που έγραψα για'σένα μα δε το είδες ποτέ. Χάθηκε και αυτό όπως και εμείς μέσα στα ψηφία του ηλεκτρονικού κόσμου. Στο διαδίκτυο που μας έφερε κοντά και που στο τέλος μας χώρισε. Έτσι είναι φτιαγμένοι όλοι οι κόσμοι τελικά σα το χάος μου. Εκεί που αιωρείσαι ανήσυχα στη νηνεμία, σε φυσάει ξαφνικά αυτό το ελαφρύ αεράκι και νιώθεις πως τελικά υπάρχει ελπίδα, σκοπός και ανατριχιάζουν τα φτερά σου από αδημονία. Πάντα έτσι λίγο πριν τη καταστροφή. Που νόμιζα πως για εμάς θα ήταν δημιουργία. Σα τους γαλαξίες στο ποίημά σου. Για'σένα ήταν ναι. Στο είπα; Νόμιζα πως το μοναχικό μας ταξίδι στη λήθη είχε λόγο ύπαρξης . Και πως ναι στη διαδρομή πολλά από τα άστρα μας θα γίνονταν σκόνη μα στο τέλος από την ένωση θα γεννιόταν κάτι πιο μεγάλο, πιο φωτεινό. Όπως όταν θα έρθει να μας βρει η Ανδρομέδα. Μα εγώ τελικά είμαι λίγη, μικρή. Το ξέρεις. Ανεπιβεβαίωτη σα νετρίνο. Πόσο ήθελα να ήμουν η θάλασσα σου. Πόσο ήθελα να σου αρκεί να με ταξιδεύεις.. να χαρτογραφείς κάθε μου ύφαλο και να καίγεσαι λιγάκι απ'την αλμύρα μου. Καραβάκι μου ξύλινο, αδελφικό. Ξέρω πως ήταν δύσκολο να πέφτεις στα βράχια μου και να με ηρεμείς από τις φουρτούνες. Δεν αντέχεται θέλει γερό στομάχι. Αφοσίωση και σθένος. Πόσο ήθελα να σου αρκώ. Μα είμαι λίγη, μικρή. Μια σταγόνα από τον ιδρώτα σου το καλοκαίρι που δε ζήσαμε ποτέ. Σκούπισε με να μη σε ενοχλώ και συνέχισε για αυτά που αγαπάς. Δεν υπάρχει τάξη ούτε ηρεμία. Δε θα υπάρξει ποτέ. Παρά μόνο εγώ το ανασφαλές παιδί μιας απόκοσμης γης που ζει μια νεράιδα. Δε θα είμαι ποτέ αρκετή. Πάντα μικρή, λίγη.
σχόλια