Eίμαι ή μάλλον ήμουν μαθήτρια της Γ' Λυκείου, θετικής κατεύθυνσης, αυτή τη χρονιά και όσο υπερβολικό και αν φαίνεται αυτό, νιώθω πως αυτή η χώρα συνεχώς με απογοητεύει ολοένα και περισσότερο.
Δε θα μιλήσω για τα δύσκολα θέματα των Πανελληνίων εξετάσεων (μιας διαδικασίας χωρίς νόημα κατά τη γνώμη μου, όπου μαθητές προσπαθούν να αποδείξουν τι αξίζουν από μια και μόνο εξέταση). Θα μιλήσω για τη δικαιοσύνη, τα ιδανικά και τις αξίες που μας προσφέρει αυτή η χώρα, ώστε να διαμορφωθούμε και να μεγαλώσουμε κατάλληλα ως σωστοί πολίτες στη μετέπειτα κοινωνία. Το σύστημα αυτό είναι ανταγωνιστικό. Δεκτό. Το θέμα είναι ο ανταγωνισμός αυτός να λειτουργήσει και τίμια.
Οι επαναληπτικές εξετάσεις αν όχι πιο δύσκολες, έπρεπε να είναι ίδιας δυσκολίας με τις κανονικές, αλλιώς να ανταγωνιστούν οι «άρρωστοι» μεταξύ τους για περιορισμένο αριθμό θέσεων. Γιατί να μου πάρουν εμένα τη θέση, που όλη τη χρονιά διάβαζα σαν την τρελή και φέρθηκα και τίμια;
Γνωστή μου εχθές έδινε επαναληπτικές εξετάσεις στη βιολογία κατεύθυνσης. Όταν το έμαθα, της τηλεφώνησα να δω τι έγινε και αποφάσισε να δώσει επαναληπτικές. Τα λόγια της ήταν: «Τρόμαξα! Πήγαινα για καθαρό 100 και κατάλαβα πως δε θα το έγραφα με εκείνα τα θέματα. Οπότε έπαιξα λίγο θέατρο. Σιγά. Η πρώτη είμαι ή η τελευταία;». Δεν της απάντησα. Έκλεισα το τηλέφωνο και ντράπηκα σα να το είχα κάνει εγώ. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, μπήκα να δω τα θέματα των επαναληπτικών εξετάσεων. Εκεί ήταν που ντράπηκα πιο πολύ. Ένας διαβασμένος μαθητής, αν δεν έγραφε 100, έγραφε 95 και όχι 75. Τα ίδια και στη λογοτεχνία της θεωρητικής κατεύθυνσης (δεν γνωρίζω τον τομέα, δεν εμβαθύνω).
Και η ερώτηση είναι: «Γιατί να μην προτείνω στα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις του χρόνου, μόλις δουν δύσκολα θέματα, να πάθουν κρίση πανικού;». Η Ελλάδα θα τους ευνοήσει. Πάντα προωθεί την αναξιοκρατία. Όταν εμείς κλαίγαμε έξω από τα εξεταστικά κέντρα για ένα κατεστραμμένο όνειρο, κάποιοι είχαν δεύτερη ευκαιρία χάρη στην υποκριτική τους ικανότητα. Και ως 18αρα πλέον που ανησυχεί για το μέλλον αυτής της χώρας (που ακόμα αγαπά μη γνωρίζοντας το γιατί) αναρωτιέμαι πώς θα πάει μπροστά αυτή η χώρα, όταν από την νεανική μας ηλικία μας μαθαίνουν το ψέμα και μας ωθούν να αφομοιώσουμε το ρητό «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Οι επαναληπτικές εξετάσεις αν όχι πιο δύσκολες, έπρεπε να είναι ίδιας δυσκολίας με τις κανονικές, αλλιώς να ανταγωνιστούν οι «άρρωστοι» μεταξύ τους για περιορισμένο αριθμό θέσεων. Γιατί να μου πάρουν εμένα τη θέση, που όλη τη χρονιά διάβαζα σαν την τρελή και φέρθηκα και τίμια; Στην αρχή έλεγα «Εγώ τουλάχιστον τα έχω καλά με τον εαυτό μου», αλλά μετά θύμωσα και είμαι θυμωμένη. Αυτή η χώρα συνεχώς με απογοητεύει ολοένα και περισσότερο και το μόνο που θα καταφέρει είναι να μας διώξει μετανάστες στο εξωτερικό, όπου θα ψάχνουμε για λίγη δικαίωση.
σχόλια