Δε θα πω πολλά για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη...είναι στη φύση του καθενός να πει αυτό που "πρέπει" να πει ή έτσι νομίζει γιατί του το λέει το "σωθικό" του κοκ, δηλαδή να κράξει τους νταήδες, να πει πόσο κακό είναι, να ευχηθεί καλό παράδεισο στο παιδί κλπ κλπ κλπ. Ναι, εντάξει, εννοείται, αυτό έλλειπε! Γι αυτό και θεωρώ πολύ φτηνό για ένα τόσο σημαντικό θέμα να πω κι εγώ τα ίδια. Το οφείλω στον εαυτό μου πρώτα πρώτα να μην το κάνω.
Εγώ θα μιλήσω για μια προσωπική αλλά κοινή περίπτωση όσο και αυτή που συζητιέται αυτές τις μέρες...Γνωρίζω έναν άνθρωπο, (ας τον ονομάσω Ψ.) ο οποίος είναι στην άλλη πλευρά του τραμπουκισμού (τουλάχιστον στο χωριό μου έτσι το λέγανε το bullying). Ναι, στην πλευρά των "Κρητίκαρων" στην περίπτωση του παιδιού για το οποίο λέει τόσες μέρες η τηλεόραση, που λέτε και στο facebook. Έχει σημασία από την αρχή να σημειώσω ότι μένουμε στη συμπρωτεύουσα και όχι σε χωρίο ή παραμεθώριο! Μια ζωή παιδιά πόλης.
Λοιπόν, ο Ψ, έχει πολύ ανοιχτά παραδεχτεί αρκετές φορές όχι εκμυστηρευτικά σε εμένα αλλά και παρουσία άλλων ατόμων αρκετές περιπτώσεις, κατά τις οποίες έχει κακομεταχειριστεί λεκτικά ή ακόμη σωματικά άτομα στο περιβάλλον του. Κυρίως στα σχολικά χρόνια. Δεν μιλάω για τρομερά πράγματα, αλλά δεν παύει να είναι Βια, ειδικά όταν είναι απέναντι σε κάποιο ευπαθή ψυχολογικά άτομο, που μπορεί και ο ίδιος να νιώθει κατώτερος. Κλασσικό χαρσακτηριστικό των ατόμων που είναι δέκτες του Τραμπουκισμού.
Κατά τις παραδοχές του αυτές ο Ψ., (μάλλον δηλώσεις βασικά) δεν εμφάνισε ποτέ του ιδιαίτερο πάθος, ή συναισθήματα. Υπήρχε μια καθημερινότητα σε αυτό. Μια ουδετερότητα. Μια δεν ξέρω πως να το πω....Αναισθησία...Απάθεια ίσως λίγο καλύτερα... Σοκαριστικά δείχνει σαν να του φαίνεται 100% φυσιολογικό που έκανε ό,τι έκανε! 'Οπως και προχθές μετά από τόσα χρόνια, τώρα που δεν είναι πλέον παιδί, αναφέρθηκε ξανά σε κάποιον που τραμπούκιζε και εξιστόρησε κάποια περιστατικά με αυτόν.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν αναφέρθηκε με χλεύη ή θυμό. Απλά εκφράστηκε ελεύθερα για το άτομο όταν βρέθηκε αφορμή για να το κάνει (αφορμή τελείως τυχαία) και εξιστόρησε σαν κάτι καθημερινό τι του "κάνανε".
Κάθε Τραμπούκος είναι ο Ψ! Ένα παιδί χαμένο, ένα παιδί μπερδεμένο, ένα παιδί αναστατωμένο, ανασφαλές, ένα παιδί σε άρνηση!! Ένα παιδί που μιμείται! Ένα παιδί που κραυγάζει με τον τρόπο του για βοήθεια! Τίποτε άλλο!
Γνωρίζοντας λοιπόν το άτομο αυτό πολύ καλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ξέρω ότι οι φορές που υπήρξε Τραμπούκος ήταν πάρα πολλές! ΠΛΗΝ, και εδώ αρχίζει το ζουμί, ποτέ δεν το κατάλαβε! Ούτε μετά από τόσα χρόνια! Υποτίθεται είμαστε σπουδασμένοι πλέον άνθρωποι, σε μια κοινωνία πολύ πιο προχωρημένη και μορφωμένη! Κι όμως, ούτε καν το συνειδητοποιεί, εξιστορεί και παραδέχεται τις πράξεις αυτές και φυσικά γελοιποιήθηκε (τουλάχιστον) αφάνταστα, χωρίς καμία γνώση σε αυτό....
Ξέρω πολύ καλά εναν από τους σημαντικότερους λόγους που αυτό το άτομο δεν είχε ιδέα...όχι ότι δεν υπάρχουν και διάφοροι άλλοι βέβαια. Αυτός είναι το σπίτι του!
Ο Ψ. λοιπόν, ζει σε ένα σπίτι το οποίο είναι ένα άριστο, θα έλεγε ο καθένας, σπίτι της μέσης αστικής τάξης και ακόμη παραμένει έτσι, χωρίς να του λείπει τίποτε και χωρίς να πρόκειται.
Ένα σπίτι και μια οικογένεια που φαινομενικά είναι φυσιολογικότατη, ευπρεπέστατη και μάλιστα σεβαστή για κάποιους λόγους. Ο Ψ. όμως σε όλα του τα χρόνια, ενώ δεν είχε ποτέ τίποτε για να ντραπεί ή να λογοδοτήσει διαφορετικό από την υπόλοιπη κοινωνία, είχε (και έχει) έναν πατέρα ο οποίος σε κάθε ΜΑ ΚΑΘΕ επαφή μαζί του, σαν γονιός, σαν φίλος, σαν κηδεμόνας έβρισκε ευκαιρία να χλευάσει, να σχολιάσει, να αμφισβητήσει την κάθε πράξη του Ψ., την κάθε σκέψη του, τα κάθε "θέλω" του.
Το αποτέλεσμα μέσα στον Ψ., ήταν φυσιολογικότατα να είναι γεμάτος κόμπλεξ, ανασφάλειες και απίστευτα χαμηλή αυτοπεποίθηση! Φυσικά αυτά ισχύουν ακόμη και σήμερα!
Μα δεν είναι λογικό όταν ό,τι κι αν κάνεις αμφισβητείται από ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής σου, ειδκιά όταν δεν έχεις το μυαλό να το αμφισβητήσεις κι εσύ, έστω σαν άμυνα;
Ε λοιπόν, κάθε Τραμπούκος είναι ο Ψ! Ένα παιδί χαμένο, ένα παιδί μπερδεμένο, ένα παιδί αναστατωμένο, ανασφαλές, ένα παιδί σε άρνηση!! Ένα παιδί που μιμείται! Ένα παιδί που κραυγάζει με τον τρόπο του για βοήθεια! Τίποτε άλλο!
Σε καμία περίπτωση δεν δίνω δίκιο στο κάθε Τραμπούκο! ΠΟΤΕ! Γιατί όταν κι εγώ είχα έναν πατέρα που με γέμιζε ανασφάλειες πάντα κοιτούσα τους για άλλους "κατώτερους" και αδύναμους με συμπόνοια και εμπάθεια! Γιατί ήμουν από τους λίγους και κάποιες φορές ο μόνος που έκανε παρέα με τους πιο αδύναμους κρίκους. Τους χαζούς, τους περίεργους! Στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά...
Και γι αυτό δεν είμαι περήφανος. Είναι ένα από τα πράγματα που θεωρώ ότι χρωστούσα στον εαυτό μου να κάνω σαν χρέος. Θεωρώ όμως 'τωρα που ξέρω καλύτερα στην ότι αυτός που θέλει περισσότερη βοήθεια από το θύμα του Τραμπουκισμού είναι ο ίδιος Τραμπούκος! Η ρίζα του κακού!Αν οι περιπτώσεις των ατόμων αυτών εντοπιζόταν νωρίς από τους δασκάλους, τους καθηγητές, τότε ο Βαγγέλης θα ζούσε...όπως και άλλα πολλά παιδιά! Αυτό χρωστάω στην κοινωνία τώρα που ξέρω!
Μια τελευταία προτροπή....σταματήστε να μιλάτε για τον Βαγγέλη...είναι κρίμα. Φτάνει. Δεν είναι viral είδηση... Είναι ένα δράμα κοινωνικό αλλά πάνω απ' όλα ένα δράμα για την οικογένεια του! Ας το σεβαστούμε κι ας αρχίσουμε να μιλάμε όλοι για τα δράματα που πάντα υπήρχαν και που θα υπάρχουν λόγω Τραμπουκισμού αν δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό! Αν δεν μπει στη συνείδηση μας, στην σκέψη μας, στην ιδιοσυγκρασία μας και στα παιδιά που θα φέρουμε στον κόσμο αύριο και μεθαύριο στην κοινωνία μας.
ΥΓ. Ψ. αν κατάλαβες ποιος είσαι, δεν σου κρατάω κακία, θέλω όμως τώρα αφού ξέρεις ή να με αγκαλιάσεις ή να με ξεχάσεις.
σχόλια