Δεν έχεις λόγo να κλαίς σαν κοριτσάκι, σου λένε.. Και τότε κλαις πιο πολύ*

Κι έρχεται απλά ένα βράδυ (ή ένα πρωί), σαν όλα τα άλλα, που σε βρίσκει να κλαίς κουλουριασμένη στο κρεβάτι, σαν ένα μικρό παιδί που του λείπει η μαμά του, μόνο που εσένα σου λείπει ο έρωτας,η αγάπη, η σπίθα, το κάτι...
Μόνο που τώρα είσαι μεγάλο κορίτσι πια, σου λένε... Δεν έχεις λόγo να κλαίς σαν κοριτσάκι, σου λένε... Και τότε κλαίς πιο πολύ και πιο σωπηλά, για να μην σε ακούσουν όλοι εκείνοι που το θεωρούν "χαζό"... Άσχετα αν πριν λίγο καιρό ήταν και αυτοί σαν εσένα...

Και κάπου εκεί ξεκινάς να κάνεις ένα μεγάλο, σχεδόν μαραθώνιο απολογισμό των "ερώτων" που πέρασαν από τη ζωή σου, από το κρεβάτι σου, από το μυαλό και την καρδιά σου... "Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί.." αρχίζεις να σιγοτραγουδάς Μποφίλιου και να ταυτίζεσαι με το δικό της "Μέτρημα"...

Ποιός έμεινε; Ποιός έφυγε; Ποιός δεν είχε λόγο για να μείνει; Και ποιός ήταν για σένα τόσα πολλά και για εκείνον δεν ήσουν ούτε τα μισά, για αυτό και δεν έμαθε ποτέ;

Λένε πως δεν επιλέγουμε αυτόν που θα ερωτευτούμε. Ψέμα, κατ' εμέ. Είναι η πιό ασυναίσθητη, ασυνείδητη, απόλυτη και αυθαίρετη επιλογή που κάνει η καρδιά και το στομάχι μας συναντώντας το βλέμα "εκείνου", χώρις να ρωτήσει το ρημάδι το μυαλό "Θές; Μπορείς; Αντέχεις;"

 

Και πές τα δυο πρώτα όσο και άν πονάνε ή σου αφήνουν μια πικρία στο στόμα όταν τα αναφέρεις, είναι πιο ευδιακριτα, κάθετα και απόλυτα... Απλά συμβιβάζεσαι και περιμένεις ότι κάποια στιγμη θα τα χωνέψεις, ελπίζοντας να μην σου κάψουν το στομάχι, τα τοξικά απόβλητα των ανορθόδοξων και αποτυχημένων σχεσεών σου...

Με αυτούς που δεν μπόρεσες να τους δώσεις λόγο έστω να σκεφτούν να μείνουν τι γίνεται όμως; Και δεν είναι ότι δεν ήθελες ή δεν είχες λόγους.. Ολόκληρη διάλεξη θα μπορούσες να κάνεις για όλα αυτά που ένιωθες, για όλα αυτά που είχες να δώσεις.. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να σε ακούσει, πέρα από την κολλητή σου...

Γιατί εκείνος ή εκείνοι, σε θέλανε μεν, σου αφιέρωναν ελάχιστο από το χρόνο τους, ίσως και να σε πρόσεχαν λίγο..Αλλά μέχρι εκεί! Πιέζονταν βλέπεις... Δεν ήταν παιδιά για σχέσεις... Θές επειδή την είχαν πατήσει στο παρελθόν; Επειδή εκείνη την στιγμή δεν ήταν σε φάση; Ναι τα έλεγες όλα αυτά για να δικαιολήγησεις την αδιαφορία και τον πάγο που σου ρίχνανε, για να βαφτίσεις τα ψίχουλα που σου δίνανε τσουρέκι με σοκολάτα (το αγαπημένο μου) και ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι νιώθεις χορτάτη...

Ούτε να τους κατηγορήσεις μπορείς... Αυτοί τι φταίνε που δεν σε ερωτεύτηκαν; Και τί είναι ο έρωτας κυρία μου; Νόμος είναι να τον επιβάλλεις με το ζόρι; Όσο και να κουνάς καταφάτικα το κεφάλι και να σκέφτεσαι "Μακάρι να ήταν έτσι", ξέρεις ότι δεν είναι...

Λένε πως δεν επιλέγουμε αυτόν που θα ερωτευτούμε. Ψέμα, κατ' εμέ. Είναι η πιό ασυναίσθητη, ασυνείδητη, απόλυτη και αυθαίρετη επιλογή που κάνει η καρδιά και το στομάχι μας συναντώντας το βλέμα "εκείνου", χώρις να ρωτήσει το ρημάδι το μυαλό "Θές; Μπορείς; Αντέχεις;" Και συνήθως το πρόβλημα στην αντοχή το χεις... Για αυτό και την μετατρέπεις σε ανοχή και πορεύεσαι έτσι σε μια Οδύσσεια συναισθηματικής αυτοκαταστροφής... Μόνο που εδώ εσύ είσαι ο Οδυσσέας και παλεύεις χρόνια με τα κύματα για να φτάσεις αυτόν που χει πάρει τη θέση της Πηνελόπης και αντί για μνηστήρες περιτριγυρίζεται από 10 γκομενάρες.. Κι αντί να περιμένει τουλάχιστον εκεί στην Ιθάκη (κι ας κάνει ότι θέλει με τις γκόμενες μέχρι να φανείς χαλάλι), μέχρι και εσύ να παλέψεις με την θαλασσοταραχή και να τον φτάσεις, αυτός τις παίρνει και τις πάει για ποτό, μια στο νησί των Φαιάκων, μια στο νησί των Κυκλώπων, ενώ ταυτόχρονα κάνει παιχνίδι με την Κίρκη, την Καλυψώ και τις Σειρήνες...

Βρε τσάμπα μουλιάζεις τόσο καιρό στις θάλασσες... Ξεκίνα απλωτές προς την αντίθετη κατεύθυνση γιατί στο τέλος θα πνιγείς για κάτι που ποτέ δεν είχες... Κρίμα δεν είναι; Άσε το κύμα να σε ξεράσει πίσω στην Τροία κι ας τους εκεί να τρώγονται για μια Ελένη... Πάρε την κολλητή σου και κάντε ηλιοθεραπεία, μπας και στεγνώσεις... Και που ξέρεις; Μπορεί να περάσει κανένας Πάρης με τον ωραίο φίλο του, και να σας πάρει για άλλη μέρη...