Μετά από μερικά χρόνια στους δρόμους με μηχανή, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να αγοράσω ένα αυτοκίνητο καθώς η δουλειά μου είναι αρκετά μακριά από το σπίτι μου.
Όλα πήγαιναν καλά στην αρχή, ήμουν τόσο ψαρωμένη που μάλλον δεν έβλεπα τι γινότανε γύρω μου. Περνώντας λοιπόν ο καιρός παρατηρούσα αμάξια που οδηγούμε περίεργα, αμάξια που παρκάρουμε εκεί που περπατάνε πεζοί η' ακόμα χειρότερα εκεί που "περπατάνε" όσοι δεν έχουν την ικανότητα του βαδίσματος. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα και κάθε μέρα για να γυρίσω σπίτι μου κατεβαίνω τον κεντρικό δρόμο της Καισαριανής, αυτόν που μπαίνεις στην πόλη από Αττική Οδό.
Για όσους δεν έχετε περάσει από εκεί , ο δρόμος αυτός αποτελείται από 2 ρεύματα με νησίδα στην μέση. Το κάθε ρεύμα χωράει 2 αμάξια αλλά συνήθως χωράει να περάσει μόνο ένα λόγω σταθμευμένων / διπλοπαρκαρισμένων / στα αρχίδια μου όλα θέλω να πάρω τσιγάρα από το περίπτερο αυτοκινήτων. Ο δρόμος έχει πολλές διαβάσεις άλλες στα φανάρια άλλες όχι. Αποφάσισα λοιπόν να σταματάω σε κάθε διάβαση όταν βλέπω κάποιον εκεί. Ξεκίνησα λοιπόν πριν από περίπου ένα μήνα νομίζοντας ότι θα νιώσω καλύτερα, τα αποτελέσματα ήταν αυτά που φαντάζεστε. Το καλό σενάριο ήταν να με βρίσει κάποιος που τόλμησα να τον καθυστερήσω 30 δευτερόλεπτα για να περάσει μια κυρία με παιδάκι ή μια γιαγιά με σακούλες μέσα στην βροχή. Το κακό σενάριο ήταν ότι ενώ εγώ σταματούσα, στα σημεία που χωρούσε δεύτερο αμάξι, με προσπερνούσε κάποιος πολύ άντρας/ελληνάρας/οδηγάρας με έβριζε και παραλίγο να κόψει τον πεζό στην μέση.
Σήμερα λοιπόν, σκέφτηκα ότι έχω καιρό να δω κάτι τέτοιο. Και ξαφνικά πηγαίνοντας στην δουλειά χαμογέλασα. Αλλά όχι, όχι , όχι, ήρθες εσύ φίλε μου μπροστά μου με ένα μαύρο αμάξι και αποφάσισες ότι το καπάκι του καφέ σου δεν το θέλεις και το θέλει η άσφαλτος. Κι έτσι άνοιξες το φιμέ παράθυρο σου και το πέταξες, γιατί έτσι, γιατί όχι απλά μπορείς αλλά θέλεις κιόλας. Μέχρι να έρθω στο γραφείο σκεφτόμουνα το παρακάτω τραγούδι:
Δεν ξέρω ακόμα αν είναι κόσμος μου αυτός , ξέρω σίγουρα ότι δεν θα ξεχάσω τα χαμόγελα των ανθρώπων όταν τους άφηνα να περάσουν τον δρόμο. Και σίγουρα ξέρω ότι δεν είναι ο δικός τους κόσμος αυτός, όλων αυτών που προσπαθούν να πάνε το παιδί τους στο σχολείο και μένουν στην βροχή για να μην τους πατήσεις . Αυτών που έχουν μεγαλώσει και δεν μπορούν να σε αντιμετωπίσουν πλέον μάγκα στο φανάρι, αυτών πουν δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος τους γιατί μια μέρα πέρασες από πάνω τους και τους έκοψες στην μέση και τώρα δεν τους αφήνεις να περπατήσουν με τα καροτσάκια τους στο πεζοδρόμιο.
Και αυτών σαν εμένα, που προσπαθούμε να καλύψουμε το δικό σου τομάρι για να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε και τόσο σκατόψυχοι τελικά εμείς οι άνθρωποι. Και οι σκέψεις μου τελείωσαν με το παρακάτω τραγούδι :
Που μου θύμισε ότι όσους πεζούς και να αφήσω να περάσουν, όσο και να παρκάρω σωστά είμαστε σκατόψυχοι άνθρωποι που πρέπει να περάσουμε πρώτοι στο φανάρι, να είμαστε εμείς πάντα πρώτοι και πάνω απο όλους τους άλλους.Όχι γιατί απλά μπορούμε αλλά γιατί θέλουμε και το θέλουμε πολύ.
Σωτηρία δεν υπάρχει (?)
σχόλια