Στεκόταν στο τέρμα κάποιου πεζοδρόμου, σε κείνη την πλατεία με τις μουσικές και τον καπνό.
Άνοιξε το βιβλίο. Μπήκε μέσα του. Μέσα στο μελάνι των λέξεων. Ένας υγρός αέρας στρίγγλιζε μέσα στο στομάχι της. Οι λέξεις γινόντουσαν χελιδόνια. Την τσιμπούσαν στο στήθος. Γέμιζαν το στόμα της με αίμα. Τρυπώνανε στα δάχτυλα των ποδιών της και τα κάνανε να χορεύουν. Έφτιαχναν φωλιές μέσα στα μαλλιά της.
Μα συγκρατούσε έναν λυγμό μέσα της. Έναν μεγάλο και βαθύ, τόσο βαθύ που την έκανε να ανατριχιάζει. Ήταν που δεν πρόλαβε να πει όσα θα ήθελε, ήταν που όλα τέλειωσαν τόσο νωρίς, ή μάλλον δεν ξεκίνησαν καν. Ήταν που η βία του αποχαιρετισμού της έφερνε στον λαιμό μια καυτή θλίψη.
Και ξάφνου, όσο βυθιζόταν μέσα στις λέξεις, οι λέξεις ξεκολλούσαν από το χαρτί, πετούσαν μέσα στον άνεμο του κορμιού της, έμπαιναν στις φλέβες της , στα μάτια της. Μέχρι που έφτασαν στο μέρος της καρδιάς, την ξέσκισαν, την ρούφηξαν, την έσπασαν σε χίλια μικρά κομματάκια, σε χίλιες καρδιές που συνέχιζαν να χτυπούν μέσα στο κεφάλι της.
Και οι καρδιές έγιναν λέξεις, οι λέξεις από το βιβλίο με τις λευκές πια σελίδες, και πάλλονταν σε κάθε σημείο του κορμιού της , άλλοτε ησύχαζαν, άλλοτε έτρεμαν, άλλοτε ο παλμός τους μεγάλωνε τόσο που νόμιζε πως θα σπάσουν, ή σώπαινε τόσο που νόμιζε πως είναι πια νεκρή.
Και οι λέξεις χοροπηδούσαν μέσα της, ώσπου έγινε και εκείνη μια λέξη, μια λέξη που αποτελούνταν από χιλιάδες γράμματα, από χιλιάδες καρδιές, από χιλιάδες χελιδόνια.
Και ύστερα κανείς δεν αντιλήφθηκε την έκρηξη, μα ο δρόμος γέμισε φως, που στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες θραύσματα, από παλλόμενες καρδιές, λευκές, χωρίς ίχνος αίματος αφού το αίμα ήταν πια οι λέξεις.
Μα όλοι απόρησαν όταν κραυγές ξεχύθηκαν από παντού, έψαχναν να τις βρουν να τις σταματήσουν , και τότε μονάχα είδαν το φως που έπεφτε από την έκρηξη , σαν φλεγόμενα άστρα.
Και τότε οι λέξεις έγιναν βροχή, μια βροχή με μυρωδιά νυχτολούλουδου.
Ήταν εκείνη, από την αρχή, οι λέξεις του βιβλίου, οι λέξεις πριν από κάθε κεφάλαιο.
Μέσα μου φτερουγίζει ακόμη μια από εκείνες τις καρδιές.
Το βιβλίο δεν μπόρεσα να το τελειώσω.
Τα μάτια μου είναι κολλημένα μέσα στα δάκρυα.
Δάκρυα.
Δάκρυα.
Δάκρυα.
Και κείνος ο λυγμός.
Αναπνέει μέσα στο στέρνο μου.
Νομίζω δεν θα φύγει ποτέ.
