ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΔΥΟ
Η δεύτερη μέρα... Ζω δεν το πιστεύω! Νόμιζα πως οι άνθρωποι με καρκίνο πεθαίνουν στο πι και φι. Κι όμως να που υπάρχει ελπίδα. Με το που ξύπνησα και αντίκρισα την ανεκδιήγητη, όπως θεωρούσα μέχρι πρότινος, θέα απ' το παράθυρο του διαμερίσματός μου κατανόησα αυτό που μου είχαν πει όλοι την πρώτη μέρα. "Υπάρχει Ελπίδα". Δεν ξέρω γιατί αλλά την δεύτερη μέρα ήμουν άλλος άνθρωπος. Πέθανα απεγνωσμένη και ξαναγεννήθηκα αισιόδοξη. Μάλλον, εκτός από ογκολόγο, θα πρέπει να δω κι έναν ψυχολόγο. Κι έναν πλαστικό για αντιμετώπιση της αβυζίασης μην νομίζετε πως την ξέχασα.
"Δεν είσαι μόνη σου σ' αυτό" έτσι μου έλεγαν όλοι. Κάποιοι με αληθινή αγάπη και στοργή, κάποιοι άλλοι με οίκτο ίσως και μια υποβόσκουσα χαρά που δεν έχει τύχει σ' αυτούς. Το θέμα ήταν πως δεν μπορούσα να τους ξεχωρίσω. Για μένα μετά το "Λυπάμαι πολύ. Είναι Καρκίνος" του γιατρού, όλα τα πρόσωπα γύρω μου έμοιαζαν πλέον τόσο πολύ. Οι φωνές είχαν όλες την ίδια γαμημένη χροιά. Αυτήν που ακούμε όταν επικρατεί η απόλυτη σιγή. Άλλα ξαναγεννήθηκα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσω. Και δεν θα το ξεχάσω!
σχόλια