...κ
αι μετά σιωπή. Έχοντας πει τα τελευταία αντίο και έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει τι γίνεται, κάθεσαι στην αίθουσα αναμονής. Οι ανακοινώσεις απο τα μεγάφωνα θα έπρεπε να σου αποσπούν την προσοχή. Όμως όχι. Το μόνο που σου αποσπά την προσοχή είναι οι χτύποι της καρδιάς σου και το βουητό στα αυτιά σου που ξεσπά μέχρι να ανοίξει η πύλη σου. Και ανοίγει. Και εκεί παίρνεις όλο το κουράγιο να σύρεις το σώμα σου ως εκεί, ξέρεις πως με το που δώσεις το εισιτήριο σου δεν υπάρχει γυρισμός.
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων που φεύγουν για το εξωτερικό: Οι άνθρωποι που είναι σίγουροι πως όταν γυρίσουν θα βρουν όσα έχουν αφήσει πίσω και οι άνθρωποι που φεύγουν ελπίζοντας οτι κάποιοι δεν θα τους ξεχάσουν. Εάν κατατάσσεσαι στο πρώτο είδος σε συγχαίρω, εαν στο δεύτερο, σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Σκόρπισαν όλοι, δεν μιλάτε πια, όλοι προχώρησαν με τις ζωές τους και το γεγονός οτι δεν είσαι μέρος τους, ενώ έτσι είχατε "υποσχεθεί", σε τρώει λαίμαργα, κατασπαράζει τις αναμνήσεις σου.
Το γεγονός να αφήσεις την χώρα σου και να πας σε μια εντελώς ξένη, σε μια ηλικία στην οποία ακόμη διαμορφώνεσαι ως άνθρωπος, περιπλέκει τα πάντα. Τα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα που σου δημιουργούνται - και έπειτα οι απαντήσεις μερικών -, συμβάλλουν στην αντίδρασή σου μπροστά σε ένα τέτοιο συμβάν.
Ο κύβος ερρίφθη και εσύ ψάχνεις ακόμα την επιβεβαίωση απ'όπου μπορείς να τη βρείς. Θέλεις να ακούσεις "Ναι βρε χαζό, εννοείται πως θα μιλάμε Skype κάθε μέρα" και "Καλά, τα Χριστούγεννα θα έρθουμε, το κλείσαμε". Ο καιρός περνάει και ενώ έχεις φύγει, αρχίζεις να συνειδητοποιείς, πως οι φίλοι και οι παρέες σου, σε σκέφτονταν τελικά.
Δύο εβδομάδες συνεχόμενα μιλούσατε στο ίντερνετ, έχει περάσει όμως ένας χρόνος απο τότε. Κάποια σχόλια σε φωτογραφίες απο παραλίες, μπορεί και κανενα like. Σκόρπισαν όλοι, δεν μιλάτε πια, όλοι προχώρησαν με τις ζωές τους και το γεγονός οτι δεν είσαι μέρος τους, ενώ έτσι είχατε "υποσχεθεί", σε τρώει λαίμαργα, κατασπαράζει τις αναμνήσεις σου. Αν είσαι τυχερός τα άτομα που όντως πρέπει, θα σε περιμένουν, άσχετα με το πόσο συχνά επικοινωνείτε.
Περνάς καλά όμως εκεί που είσαι, άλλες εμπειρίες, άλλη κουλτούρα. Οι καινούριοι φίλοι που αναγκάζεσαι να κάνεις καλύπτουν τα κενά που άφησαν όλοι αυτοί που "ξεχάστηκαν¨με το πέρασμα του χρόνου. Με τον καιρό οι υποχρεώσεις πληθαίνουν και η απαίτηση της προσαρμογής σε κάνουν να συγκεντρώνεσαι στο τώρα και εδώ. Και η ζωή κυλάει ομαλά.
Ενώ κάθεσαι σιωπηλά στο δωμάτιο σου και προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά, θυμάσαι. Και θα θυμάσαι για πάντα. Απλά τώρα αντιμετωπίζεις αυτές τις αναμνήσεις διαφορετικά, δεν τις αφήνεις να σε τραβήξουν πίσω. Χτυπάει το τηλέφωνο. Και μετα σιωπή.
Σηκώνεσαι βιαστικά, ετοιμάζεσαι άτσαλα και φεύγεις.
σχόλια