Αν ο Σεπτέμβρης είναι η αρχή μιας σεζόν, τότε ο Αύγουστος είναι η παραμονή της «πρωτοχρονιάς». Φέρνει μαζί του αυτή την εσώτερη ανάγκη για ανασκόπηση,την μελαγχολία, κάπου κάπου την καταθλιψούλα του. Ναι, ο Αύγουστος είναι η 31.12 του έτους. Η δεύτερη ευκαιρία που μας δίνεται στα μέσα της χρονιάς για να βελτιώσουμε το υπόλοιπο της, να εξισορροπήσουμε τη ζυγαριά των συν και πλην στην κανονική ανασκόπηση του έτους.
Δοθείσης, λοιπόν αυτής της ευκαιρίας, με ένα τσαμπί σταφύλια εμπρός μου και με όλη την παρέα διασκορπισμένη ανά τον ελλαδικό χώρο λόγω αναψυχής, θα σου μιλήσω για το πρόωρο γήρας. Ξέρεις, αυτό που είσαι μικρός, με δέρμα νεανικό, κορμί σφριγηλό και σφιχτό, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια ένεκα των αγρυπνιών στα κλαμπάκια που έτυχε να παρευρίσκεσαι και χεράκια βουτηγμένα στο αλκοόλ, εν τούτοις ενδόμυχα αισθάνεσαι ένας μοναχικός εξηντάρης. Ένας εν ζωή Benjamin Button. Άλλοτε, έχεις δύναμη να γκρεμίσεις τοίχους και άλλοτε νιώθεις να βγαίνει από μέσα σου ο γερασμένος εαυτός σου που θέλει μόνο να πνίξει τη μιζέρια του σε ένα κρεβάτι και ταυτόχρονα να καταπιεί η γης εσένα, αυτόν και το στρώμα μαζί. Αυτός ο άλλος σου εαυτός πληροί όλα τα στερεότυπα. Γκρίνια, αδυναμία, εξάρτηση από τους γύρω, κακομοιριά και ιδιοτροπία.
Σε βόλεψε να είσαι ο γκρινιάρης και ο απαθής κάθε φορά που κάποιο πρόβλημα εμφανιζόταν και εσυ αδυνατούσες να το λύσεις. Τότε εκείνος ο άλλος σου υπαγόρευε να μην ασχοληθείς. Και κάπως έτσι ύπουλα σου πήρε όλη σου την ενέργεια, όλα σου τα νιάτα και να σου τώρα να βγαίνεις έξω με την παρέα και να μην έχεις τι να πεις.
Πότε άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια αυτός ο άλλος «εγώ»; Μάλλον μεγαλώσατε μαζί, βέβαια αυτός μεγάλωσε λίγο πιο γρήγορα. Αρχικά δεν κατάλαβες τι συμβαίνει. « μα τι γίνεται,γιατί φέρομαι έτσι;», αναρωτήθηκες και ύστερα συμβιβάστηκες. Σε βόλεψε να είσαι ο γκρινιάρης και ο απαθής κάθε φορά που κάποιο πρόβλημα εμφανιζόταν και εσυ αδυνατούσες να το λύσεις. Τότε εκείνος ο άλλος σου υπαγόρευε να μην ασχοληθείς. Και κάπως έτσι ύπουλα σου πήρε όλη σου την ενέργεια, όλα σου τα νιάτα και να σου τώρα να βγαίνεις έξω με την παρέα και να μην έχεις τι να πεις. Δεν έχεις νέα, δεν είναι για σένα αυτά. Εσυ σπίτι σου κλεισμένος, χωμένος κάτω από σκεπάσματα να βλέπεις τη ζωή να εκτυλίσσεται και να παραμένεις αδρανής. Μόνο όταν βγαίνεις σε μέρη με φασαρία τολμάς να πας, διότι τότε δεν είναι ανάγκη να μιλάς, η μουσική και τα beatακια καλύπτουν το κενό. Μα τι κανείς;
Carpe diem. Πιστευεις ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει χωρίς εσένα. Λάθος! Σε έχει ανάγκη, εγώ σε έχω ανάγκη! Έχω ανάγκη τον παρορμητισμό σου, την ομορφιά σου, το πνεύμα σου, την αμφισβήτηση και βασικά έχω ανάγκη την επαναστατικότητα σου. Ξύπνα! Έχω ανάγκη να πιστεύω πως η γενιά μας δεν γέρασε, πως συνεχίζει να ανασαίνει γρήγορα, να ερωτεύεται, να παλεύει και να έρχεται σε οργασμό - σε οργασμούς!
Εγώ και εσυ μαζί θα φάμε πολλές τούμπες, πολλές ήττες, πολλές απογοητεύσεις και κάθε φορά που θα μας παίρνει από κάτω εγώ θα προσπαθώ με το ένα χέρι να σηκώσω εσένα και με το άλλο να σου πλασάρω κρυφά ένα κουτάκι μπύρα. Θα το πίνουμε στην υγεία αυτού που μας έριξε, το υπόσχομαι. Κάθε φορά θα σηκωνόμαστε πιο δυνατοί, πιο νέοι.
Έλα λοιπόν, ξεκινά σήμερα, τώρα την επανάσταση σου! κλείσε την οθόνη νέε μου, πάρε τα πόδια σου και περπάτα μέσα στο αυγουστιάτικο αεράκι. Θέλω εγώ και εσύ να φτάσουμε εβδομήντα και να είμαστε τα ίδια πιτσιρίκια που πρέπει να είμαστε τώρα. Viva la libertad.
σχόλια