"Εδώ έρχεστε για να πληρώσετε τους φόρους σας, αυτό κάντε και φύγετε!

Σήμερα χρειάστηκε να πάω στην εφορία (ΔΟΥ Κηφισιάς) για να πάρω ένα
έγγραφο. Αφού λοιπόν ρώτησα έναν υπάλληλο, ο οποίος με το ζόρι με
έστειλε σε ένα άλλο γραφείο, στήθηκα στη σειρά που μου υπέδειξαν. Στα
σαράντα λεπτά αναμονής με μόνον 4 άτομα να έχουν εξυπηρετηθεί μπροστά
μου (από τις δύο υπαλλήλους που "εξυπηρετούσαν") ήταν εύκολο να
παρατηρήσω, πως η μία υπάλληλος ανοιγόκλεινε φακέλους στον υπολογιστή
της, προφανώς μη γνωρίζοντας τι να κάνει εφόσον μάλιστα κρατούσε μία
κυρία μπροστά της για 15 λεπτά χωρίς αποτέλεσμα, ενώ ταυτόχρονα
μιλούσε με έναν άλλο κύριο -γνωστό της προφανώς- που είχε περάσει από
την εσωτερική πλευρά του γκισέ. Η άλλη υπάλληλος δε, πνιγμένη μέσα σε
έγγραφα που τύπωνε συνεχώς λάθος, ακούστηκε κάποια στιγμή να αναφωνεί με
ανακούφιση, "Πάλι καλά, μέσα στα λάθος τυπώθηκε και το σωστό". Αυτό
ήταν, η υπομονή μου εξαντλήθηκε (ενώ εγώ μάλιστα με δύο πτυχία και ένα
μεταπτυχιακό, δεν βρίσκω δουλειά).

Μπαίνω στη γραμματεία και ζητάω τον διευθυντή και μετά από πέντε φορές
που ζήτησα να τον δω, μου υποδεικνύουν έναν "κύριο" που όρθιος έξω από
το γραφείο της διεύθυνσης, κάνει δημόσιες σχέσεις με μία άσχετη κυρία.

"Είσαστε ευχαριστημένος με τον τρόπο που λειτουργεί ο φορέας σας;" τον
ρώτησα με σταθερή φωνή, αμέσως μόλις με πρόσεξε. Η απάντηση του ήταν
αναμενόμενη "Και ποια είσαστε εσείς για να μου κάνετε παρατήρηση;",
και προφανώς το εννοούσε καθώς επίμονα με ρωτούσε με τόνο εκφοβιστικό
και "τσαμπουκαλεμένο". Θίχτηκε δε παραπάνω όταν του είπα πως οι
καθυστερήσεις λόγω της άγνοιας και της αδιαφορίας των υπαλλήλων δεν
μπορούν να είναι απαρατήρητες και άρχισε να μου φωνάζει πως έχει
προσλάβει δύο καθαρίστριες με τετράωρες συμβάσεις, για να καλύψει τις
θέσεις. Σαφώς και του απάντησα πως αυτό δεν με αφορά καθώς κανείς
τελικά δεν κάνει τη δουλειά του! Βεβαίως έσπευσε να μου κάνει
παρατήρηση γιατί (πλέον) φώναζα, ενώ εκείνος ούτε που μπορούσε να
παρατηρήσει τον εαυτό του που γαύγιζε και έπαιζε το ρόλο του διευθυντή
"ελληνικής δημόσιας υπηρεσίας"! Δεν άντεξα και του το είπα σοβαρά:
"Λυπάμαι, είσαστε ο κλασσικός "Έλληνας", και θα έπρεπε να ντρέπεστε"!
Όχι πως θα μπορούσα να τον βάλω ποτέ στην θέση του γιατί εκείνος δεν
γνωρίζει καν πως αυτή υπάρχει και πώς θα μπορούσε να είναι. "Εσείς θα
έπρεπε να ντρέπεστε" μου φώναξε πίσω, και συνέχισε, "Εδώ έρχεστε για
να πληρώσετε τους φόρους σας, αυτό κάντε και φύγετε!"

Η συζήτηση είχε και άλλα "ελληνικά" χαρακτηριστικά, όπως το να μου πει
να μάθω να μιλάω σωστά όταν κατά λάθος του είπα πως πρέπει να
εξυπηρετούν τους "πελάτες τους". Μου απάντησε με ύφος:"Λέγεστε Έλληνες
φορολογούμενοι και όχι πελάτες, να μάθετε να μιλάτε". "Δεν έχω
υποχρέωση να μάθω την ορολογία, αλλά εσείς έχετε υποχρέωση έστω να
μάθετε να φέρεστε" πρόλαβα να πω ενώ έφευγα ήδη τρέμοντας. Δηλαδή το
να είμαστε Έλληνες φορολογούμενοι με θέτει σε άλλη, υποκατηγορία
ανθρώπων.

Το αστείο είναι πως επιστρέφοντας στη ουρά και περιμένοντας σαν
στρατιωτάκι, όταν ήρθε η σειρά μου, με χαρά μου ανακοίνωσε η μία από
τις δύο υπαλλήλους πως ο πρώτος κύριος με είχε στείλει σε λάθος
γραφείο και περίμενα άδικα!

Απηυδισμενη πλέον ξαναπάω στο γραφείο του. Χτυπάω στην ήδη ανοιχτή
πόρτα του γραφείου του, η διευθυντάρα έχει χυθεί σα λουκουμάς πίσω
στην καρεκλάρα του και με κοιτάζει ενώ έχει το ακουστικό του τηλεφώνου
κρεμασμένο στο αυτί του. "Να σας ξαναπασχολήσω για λίγο;" τον ρωτάω.
"Μιλάω με το Υπουργείο. Κλείστε την πόρτα!" με διατάζει! "Δεν είμαι
υπάλληλος σας !", είπα φεύγοντας για δεύτερη φορά.

Επιστρέφοντας σπίτι κάλεσα "τον Συνήγορο του Πολίτη" και από εκεί με
παρέπεμψαν στο γραφείο καταγγελιών του Υπ. Οικονομικών όπου και
περιέγραψα την εμπειρία μου. Δεν ξέρω αν θα γίνει οτιδήποτε, άλλα έχω
δύο απορίες, πρώτον γιατί κανένας από εμάς δεν διαμαρτύρεται για όλες
αυτές τις ανεύθυνες και αγενείς συμπεριφορές που ανεχόμαστε απο
κάποιους δημόσιους υπαλλήλους και δεύτερον, ποιός τελικά μας
προστατεύει ως πολίτες από αυτούς