Είμαι στην άκρη μιας τεράστιας πλατφόρμας. Από κάτω απλώνεται η θάλασσα.
Το χρώμα της σκούρο. Με απωθεί. Όμως νοιώθω πως πρέπει να βουτήξω.
Πως είμαι υποχρεωμένος να βουτήξω και στη συνέχεια να κολυμπήσω. Να βγω, πιθανώς, σε κάποια ακτή, την οποία όμως δεν είμαι σε θέση να διακρίνω.
Βλέπω το τεράστιο κενό που με χωρίζει από την επιφάνεια της θάλασσας και οπισθοχωρώ. Φοβάμαι την πτώση. Καθώς οπισθοχωρώ προσέχω το χρώμα του δαπέδου της πλατφόρμας. Είναι μπεζ, ενώ έχω την εντύπωση πως είναι στρωμένη με μεγάλα τετράγωνα πλακάκια.
Πίσω μου και σε θέση ακαθόριστη βρίσκεται το σπίτι μου. Δεν έχω καταλάβει τι θέλει το σπίτι μου πάνω στην πλατφόρμα, αλλά έχω τη βεβαιότητα πως η οικογένειά μου είναι ασφαλής.
Η αίσθηση του καθήκοντος παραμένει επιτακτική. Δεν έχω περιθώρια επιλογής. Ξαναπλησιάζω στη άκρη της πλατφόρμας και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως η βουτιά στο νερό είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει. Βγάζω τα γυαλιά μου και ψάχνω να δω αν έχω τσέπη στο μαγιό μου. Φοράω μαγιό, σε σχήμα βερμούδας. Βρίσκω την τσέπη, τα βάζω μέσα και την ίδια στιγμή σκέφτομαι πως μπορεί να σπάσουν από την πτώση.
Ξανά στο χείλος της πλατφόρμας.
Το αποφασίζω. Βουτώ.
Η πτώση φαίνεται ευκολότερη από όσο νόμιζα. Πέφτω κρατώντας όρθια θέση, με τα χέρια μου κολλημένα στο σώμα.
Τρυπώ με άνεση το νερό και κατεβαίνω χαμηλά. Τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου αγγίζουν την άμμο.
Σκέφτομαι πως τα κατάφερα με ευκολία και ετοιμάζομαι να ανέβω στην επιφάνεια.
Τη στιγμή όμως εκείνη το νερό γίνεται πηκτό σαν το ζελέ. Απλώνω τα χέρια μου και προσπαθώ να κολυμπήσω, αλλά μάταια. Το σώμα μου δεν μπορεί να ανέβει. Προσπαθώ με έντονες κινήσεις να διαρρήξω το ζελέ. Δεν μπορώ να τα καταφέρω. Οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν...
Ξυπνώ κάθιδρος...
σχόλια