Έγινα 22. Κι όμως χαίρομαι**

Έγινα 22

Κι όμως χαίρομαι. Μου φαίνεται όμορφος αριθμός. Τον διακατέχει μια ισορροπία. Η ισορροπία δημιουργεί την αίσθηση της σταθερότητας και προκαλεί αισιοδοξία.

Έγινα 22

Και φαντάζομαι το μέλλον μου. Το βλέπω με άλλο μάτι. Φαντάζει δημιουργικό, γεμάτο κι ευχάριστο. Αισθάνομαι πως ό,τι ποτέ ευχήθηκα είναι ήδη στα σκαριά. Ό,τι χτίζω τόσα χρόνια, από τα νήπια ακόμα, παίρνει σάρκα κι οστά.

Έγινα 22

Και πλέον μπορώ να διακρίνω το στόχο ζωής από την επιλογή και το καπρίτσιο, να φιλοσοφήσω ουσιαστικά, να έχω γνώμη- ή και την επιλογή του να μην έχω.

Έγινα 22

Και ξέρω τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μου. Ξέρω τι θέλω και τι πρέπει να βελτιώσω. Ξέρω ποια είμαι- ποια είμαι γιατί "έτσι είμαι" και ποια είμαι γιατί το επέλεξα.

Έγινα 22

Κι όμως ένα πράγμα, ακόμη, δεν ξέρω- "Γιατί είμαι ακόμη εδώ;"

Ξέρω τι θέλω.

Θέλω έναν έρωτα να καίει. Να είναι ολοκληρωτικά δικός μας.

Να τολμάει, να μη φοβάται.

Να λέει σ'αγαπώ με πάθος.

Να είναι ονειροπόλος και ταυτόχρονα να πατά στην πραγματικότητα.

Και να θέλει να μοιράζεται μαζί μου στιγμές.

Να θέλει εμένα και να το ξέρει.

Να θέλει εμένα και να το λέει.

Να μην στέκεται σε "πρέπει".

Να με θέλει πάντα, κι όχι υπο όρους.

Να με θέλει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, και να χαίρεται γι αυτό.

Θέλω τον έρωτα που θα έρθει, θα με γραπώσει δυνατά από τα μπράτσα και θα αρχίσει να με ταρακουνάει, φωνάζοντάς μου:

" Είμαι εδώ, δες με! Είμαι εδώ για σένα! Πάμε να φύγουμε. "

Έσύ τι λες; Είσαι αυτός ο έρωτας;