Ο Αριστοτέλης είχε πει «Αναγκαστικά όλοι είναι φίλαυτοι, περισσότερο ή λιγότερο.» Δηλαδή, η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι από τη «φύση της» θεμελιωμένη στα χαρακτηριστικά του εγωισμού. Ωστόσο η αγάπη που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του είναι λίγη. Αυτό, μπορώ να το πω με σιγουριά: όλοι χρειάζεται ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο.
Ο εγωισμός κατά την γνώμη μου είναι ένας ισχυρός φίλος, ικανός να μας αποκαλύψει κάποιες αλήθειες για τον εαυτό μας. Ζούμε, όμως, απορρίπτοντας τον. Θέλουμε να τον εξαφανίσουμε και δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν. Αν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με τον εγωισμό μας, τότε θα μπορέσουμε να τον αξιοποιήσουμε όχι μόνο για να νιώσουμε ανώτεροι αλλά και για να γίνουμε πιο γενναιόδωροι πιο μεγαλόψυχοι, πιο σοφοί, πιο αλληλέγγυοι. Αποδεχόμαστε εμάς, άρα αποδεχόμαστε και τους άλλους με μεγαλύτερη ευκολία και προθυμία. Κατανοούμε και αποδεχόμαστε τα ελαττώματα μας, άρα και των άλλων. Αντίθετα όταν κάποιος δεν δίνει το περιθώριο στον εαυτό του να τον αγαπήσει, να τον προσέχει, να τον φροντίζει, γίνεται μικροπρεπής, φιλάργυρος, άπληστος, απατεώνας και παλιάνθρωπος. Ο άνθρωπος γίνεται αναξιοπρεπής γιατί πιστεύει ότι πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον εαυτό του και τον άλλον.
Ασφαλώς υπάρχουν κάποια στοιχεία στον κόσμο μας που τα μοιραζόμαστε. Εσύ κι εγώ μπορούμε να συζητάμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να καταλαμβάνουμε χώρο ο ένας στον κόσμο του άλλου και να έχουμε κάποιους χώρους κοινούς και για τους δύο. Όταν, όμως, φεύγεις... εσύ πηγαίνεις στον κόσμο σου κι εγώ μένω στον δικό μου.
Αν πάψω να είμαι το κέντρο του κόσμου μου, κάποιος άλλος θα πάρει αυτήν τη θέση.
Αν γυρίζω γύρω από τον δικό σου κόσμο, θα αρχίσω να εξαρτώμαι απ' ό,τι λες και κάνεις, και τότε θα ζω ανάλογα με το τι μου επιτρέπεις, τι μου δίνεις, τι μου μαθαίνεις, τι μου δείχνεις, τι μου κρύβεις..
Αρχίζω έτσι να ασφυκτιώ, να καταπιέζομαι, να κουράζομαι και να πνίγομαι.
Στην συνάντηση εγωισμού και αγάπης, γίνονται κάπως αλλιώς τα πράγματα. Δύο πρόσωπα επικεντρώνονται αρχικά το καθένα στον εαυτό του και μοιράζονται τον δρόμο τους χωρίς να παραιτούνται από τον εαυτό τους. Αν δεν είμαι επικεντρωμένος στον εαυτό μου αρχικά, είναι σαν να μην υπάρχω. Κι αν δεν υπάρχω, πως θα σε συναντήσω στον δρόμο; Επίσης άμα δεν παραμελήσω το εγώ μου για να ασχοληθώ μαζί σου πως θα καταφέρουμε να γίνουμε συνοδοιπόροι;
Έτσι λοιπόν σταδιακά ο εγωισμός μειώνεται, γιατί αρχίζει να υπερισχύει η αγάπη. Όμως τι γίνεται όταν συμβαίνει το αντίθετο; Τότε επέρχεται σύγχυση. Ο εγωισμός πολλές φορές φθείρει την αγάπη, μπορεί ακόμα και να την σκοτώσει. Είναι δύο αντίπαλοι. Δύο έννοιες που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ουσιαστικά υπό την ύπαρξη του μέτρου αλλά όλα είναι σχετικά...
σχόλια