Είμαι 18 και δεν ξέρω πως να φύγω.
Είμαι 18 και πια έδωσα τις πανελλήνιες μου και τέλειωσα το σχολείο. Βρίσκομαι λοιπόν σε μια διχάλα: Μέσα ή έξω;
Τα επιχειρήματα και για τις δυο επιλογές σπουδών τα έχω ακούσει πολλές φόρες. Στην Αγγλία τα πράγματα είναι οργανωμένα και η επαγγελματική αποκατάσταση σίγουρη. Στην Ελλάδα το επίπεδο σπουδών είναι καλύτερο (τουλάχιστον στο Μαθηματικό του ΕΚΠΑ που ελπίζω να πάω) και με μεγαλύτερη ελευθερία. Ωραία όλα αυτά. Αλλά πώς θα φύγω;
Ίσως υπερβάλω αλλά νιώθω πως η "έξοδος" μου θα είναι ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο σε όλους αυτούς, πως θα επιβεβαιώνω και εγώ ότι τελικά η Ελλάδα δεν αξίζει για τίποτε. Δεν ξέρω άμα αυτό ισχύει πράγματι, αλλά δεν θέλω να το πιστέψω.
Δεν μιλάω για το πώς θα απογαλακτιστώ από την οικογένεια μου. Τους αγαπώ πάρα πολύ αλλά δεν μου βάζουν αυτοί του φραγμούς μου. Ίσα- ίσα αυτοί με παροτρύνουν να "ξενιτευτώ".
Μιλάω για την κοπέλα μου και για πολλούς φίλους που δεν μπορούν να πάνε έξω. Ίσως υπερβάλω αλλά νιώθω πως η "έξοδος" μου θα είναι ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο σε όλους αυτούς, πως θα επιβεβαιώνω και εγώ ότι τελικά η Ελλάδα δεν αξίζει για τίποτε. Δεν ξέρω άμα αυτό ισχύει πράγματι, αλλά δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν θέλω να πιστέψω πως το μέλλον τόσων παιδιών είναι καταδικασμένο. Δεν θέλω να πιστέψω πως σε 10 χρόνια από τώρα θα σκυλομετανιώνω που άφησα τις νεανικές μου φιλοδοξίες και αφορισμούς να καταστρέψουν το μέλλον μου.
Γνωρίζω ότι είμαι προνομιούχος που έχω την δυνατότητα να πάω στο εξωτερικό για πρώτες σπουδές και δεν θέλω να φανώ αχάριστος που δεν δέχομαι ένα τέτοιο προνόμιο για το οποίο οι γονείς μου έφτυσαν αίμα για να μου εξασφαλίσουν. Πραγματικά τους θαυμάζω και συγκινούμε που ενώ είναι φανερό ότι θέλουν να πάω έξω υποστηρίζουν τελικά αυτό που επιθυμώ εγώ.
Τις σκέψεις αυτές δεν τις έχει ακούσει άνθρωπος γιατί μαζί με αυτές θα ακούσει και εμένα να κλαίω. Νιώθω την ανάγκη να τις δει κάποιος, ακόμα και αν είσαι μόνο εσύ που θα προωθήσεις το κείμενο στην σελίδα ή θα το σβήσεις. Δεν με νοιάζει. Απλά θέλω κάποιος να το δει.
σχόλια