Να προσέχεις τον εαυτό σου.
Από τις πρώτες συμβουλές που μας λένε οι γονείς μας από μικρά παιδιά. Εσύ να είσαι καλά και όλα γίνονται. Ο εαυτός σου είναι πάνω από όλα και από όλους. Είναι? Είναι ο εαυτός μας πάνω από όλα? Πάνω από την αδυναμία των γονιών? πάνω από τις επιθυμίες των παιδιών μας? πάνω από την εφορία? τους λογαριασμούς, τα δάνεια?πάνω από τον κεραυνοβόλο έρωτα?
Σχεδόν πάντα τον εαυτό μας τον βάζουμε όχι στην πρώτη θέση αλλά στην τελευταία. Πιο κάτω στην λίστα ακόμα και από το αφεντικό που μας απέλυσε, γιατί πήρε στην θέση μας μια δίμετρη ξανθιά με κρίκο στη μύτη και φουσκωτά χείλη σαν τρομπαρισμένο λάστιχο.
Πιο κάτω από τις υποχρεώσεις του σπιτιού. Τι και αν μένεις με τους γονείς σου? Πληρώνεις σαν να μένεις μόνος/η σε μονοκατοικία που δεν έχεις επιλέξει καν τα χρώματα στους τοίχους, γιατί πολύ απλά οι γονείς σου έμειναν άνεργοι και χωρίς σύνταξη. Το ταξίδι εκείνο που σκεφτόσουν να πας το καλοκαίρι, γιατί έχεις να πάς διακοπές 2 χρόνια, θα πρέπει φυσικά όχι απλά να αναβληθεί αλλά να ακυρωθεί. Ο λόγος? Ή μάλλον οι λόγοι? Η ΔΕΗ, οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ που δεν μπόρεσες να εξοφλήσεις, η ΕΥΔΑΠ που είναι απλήρωτη 1 χρόνο, το supermarket, η πληρωμή του δικηγόρου για το νόμο Κατσελη και πολλά άλλα… Ο εαυτός σου μπορεί να φωνάζει μέσα σου πως θέλει να μορφωθεί περισσότερο με μεταπτυχιακό, σεμινάρια, ξένες γλώσσες. Μπορεί να φωνάζει πως επιθυμεί να φύγει για μια ημέρα κάπου κοντά σε θάλασσα για να ηρεμήσει. Αλλά εσύ τι κάνεις? Καταπιέζεις την φωνή αυτή του εαυτού σου. Την αγνοείς και κάνεις σαν να μην ακούς γιατί τρέχεις να προλάβεις τις προθεσμίες για χρέη και υποχρεώσεις που δεν είναι καν στο όνομα σου. Και έτσι ο εαυτός σου πηγαίνει δουλειά-σπίτι για μήνες…πολλούς μήνες.
Πιο κάτω από τις επιθυμίες των παιδιών σου. Όλη την ημέρα τρέχεις να προλάβεις να μαγειρέψεις, να βάλεις πλυντήριο, να σιδερώσεις, να πάρεις τα παιδιά από το σχολείο, να τα διαβάσεις, να τα πας φροντιστήρια και εξωσχολικές δραστηριότητες, να γυρίσεις, να μαγειρέψεις ξανά, να πλύνεις τα πιάτα και κατά τη 1 τα ξημερώματα να καταφέρεις να κοιμηθείς και αύριο πάλι από την αρχή. Κάποια στιγμή παίρνεις την απόφαση να κλείσεις επιτέλους ραντεβού για αυτό το beaute που έχεις τόσο ανάγκη. Σάββατο πρωί τα παιδιά θα είναι στη μαμά σου και εσύ θα περιποιηθείς ήρεμη και χωρίς άγχος. Τι καλύτερο? Αυτόματα σκέφτεσαι όμως πως ο γιός σου ο Γιωργάκης θα χρειαστεί καινούργιο μπουφάν γιατί το παλιό είναι μικρό, δεν του κάνει πλέον. Σκέφτεσαι πως η κόρη σου η Άννα θα σε παρακαλέσει να της πάρεις ένα σύνολο για να είναι όμορφη το απόγευμα που έχει πάρτυ. Δεν μπορείς να αρνηθείς γιατί είναι παιδιά σου και είναι πάνω από όλα. Πάνω και από τις δικές σου ανάγκες. Έτσι θα το ακυρώσεις αυτό το beaute και θα αρκεστείς στο να δεις χαρούμενα τα παιδιά σου, άσχετα εάν βλέπεις το πρόσωπο σου το πρωί στο καθρέφτη και μόνο χαρούμενο δεν δείχνει.
Πιο κάτω ακόμα και από εκείνο τον/ην άγνωστο/η που από ένα like στο instagram, γνωριστήκατε, βγήκατε, φιληθήκατε, κάνατε έρωτα και πάνω που τον/ην ερωτεύτηκες βλέπεις μια φωτογραφία με τον καινούργιο του έρωτα. Έτσι απλά. Δεν ζητάς εξήγηση γιατί πολύ απλά θεωρείς πως δεν χρειάζεται, αφού εσύ έκανες κάτι λάθος και ζήτησε κάπου αλλού να βρει αυτό που εσύ δεν ήσουν ικανός/η να του/ης προσφέρεις. Και όταν επικοινωνεί ξανά μαζί σου ενώ είναι ακόμα με το new entry εσύ απαντάς, προσπαθείς, βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή την παθητική θέση γιατί απλά θέλεις να ακούς αυτή τη φωνή, να δεις έστω ακόμα μια φορά αυτά τα μάτια, να γευτείς ακόμα μια φορά αυτό το φιλί. Τι και εάν κάθε ημέρα λέει “καλημέρα/καληνύχτα/σε θέλω/μου έλειψες ήδη/πάμε βόλτα στο Λυκαβηττό?” σε αυτό το άτομο που θα ευχόσουν να ήσουν εσύ στην θέση του.)
Σε όλα αυτά ο εαυτός σου που είναι? Υπάρχει ή έχει καλυφθεί από άλλους? Τον αναγνωρίζεις ή απλά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι που δεν είσαι πια εσύ? Κάθε ημέρα ξυπνάς και φοράς την μάσκα του ανθρώπου «που είναι καλά» αλλά μέσα σου φοβάσαι και τρέμεις στην ιδέα μήπως κάποιος παρατηρητικός προσέξει πως τα μάτια σου είναι θλιμμένα, κουρασμένα, απογοητευμένα.
Ξέρεις τι θα ήταν ωραίο? Να είχες ένα μαγικό ραβδί ή ένα απλό κουμπί με το οποίο εντελώς αβίαστα τα γεγονότα θα άλλαζαν στο καλύτερο και ξαφνικά ο εαυτός σου θα καθόταν σαν βασιλιάς στο θρόνο του, στην υψηλότερη θέση, γιατί εκεί του αξίζει να είναι. Επειδή αυτό όμως το ραβδί/κουμπί δεν υπάρχει κάνε αυτό που ξεκίνησα να κάνω και εγώ. Ξύπνα κάθε ημέρα και πριν ακόμα σηκωθείς από το κρεβάτι πες στον εαυτό σου ένα μεγάλο Σ’ΑΓΑΠΩ. Αγάπησε τον εαυτό σου, είναι πολύτιμος, είναι αυτός που βρίσκεται πάντα μαζί σου μέχρι τον θάνατο. Και ναι να τον κακομαθαίνεις που και που γιατί του αξίζει! Να τον προσέχεις! Και να τον βάζεις πάνω από όλους όπως σου έχουν πει οι γονείς σου.
σχόλια