Είπα να γράψω και εγώ, να μοιραστώ πρώτα με τον εαυτό μου- που επιτέλους πρέπει να σταθεί απέναντι του- και μετά με τον κόσμο που υποφέρει από αυτό, αλλά και με αυτούς που δεν το έχουν βιώσει... αυτό το βάσανο, τον φόβο, το βάρος..αυτό το κομμάτι μου..ονόματι διαταραχή πανικού.
Ήταν καλοκαίρι επέστρεφα σπίτι μου με το αυτοκίνητο και ξαφνικά αισθάνομαι ένα μούδιασμα, σαν να παρέλυε το σώμα μου, μετά ταχυπαλμία, άγχος, θολούρα- δεν βλέπω καλά-, θα χάσω τις αισθήσεις μου, λιποθυμώ, απόγνωση τρόμος, και κατευθείαν σταματώ στη βοηθητική λωρίδα. Κλάμα. Τι μου συμβαίνει;; Είσαι και ψυχολόγος τρομάρα σου! Κρίση πανικού! Καλώ βοήθεια και ηρεμώ μετά από σχεδόν 2 ώρες.
Μία κρίση ήταν. Όλα καλά. Πέρασε. Τέλος. Φινίτο. Ή έτσι νόμιζα. Όντως μετά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ξαναβίωσα κάτι αντίστοιχο.
Στη κορυφή σε περιμένει το πιο όμορφο θέαμα του κόσμου. Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού σου με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του, και τα ασχημά του και τα όμορφα του, και τα καλά του και τα κακά του. Αγκάλιασέ τα όλα, είναι τα κομμάτια σου.
Μέχρι την επόμενη φορά που με βρήκε πάλι μέσα στο αυτοκίνητο. Πανικός. Τηλέφωνο. Μαμά μίλα μου δεν είμαι καλά και δεν έχει πουθενά να σταματήσω. Τρέμω. Γιατί να μου σκάει έτσι; Απο που;
Την επόμενη μέρα ξανά. Και μετά από λίγες μέρες ξανά. Μέχρι που άρχισα να αποφεύγω την επαφή με τον αυτοκίνητο. Αλλά αυτό δεν ήταν η λύση και το ήξερα. Εκεί η απλή κρίση έγινε διαταραχή. Διαταραχή..ακούγεται παράξενα αλλά έτσι ονομάζεται.
Η διαταραχή χαρακτηρίζεται κυρίως από το φόβο της επόμενης αναπάντεχης κρίσης πανικού που σε καθηλώνει τόσο ώστε να αποφεύγεις να κάνεις τα πράγματα που έκανες πριν τις κρίσεις, να ζείς δηλαδή τη ζωή σου φυσιολογικά και χωρίς φόβο. Για παράδειγμα εγώ σταμάτησα να οδηγώ στον περιφερειακό για πολλούς μήνες, και για ένα μικρό χρόνικο διάστημα απέφευγα γενικά να οδηγώ.
Όμως όπως είπα ξανά, αυτό δεν ήταν η λύση. Αυτό μου έδενε τα χέρια. Με έκανε να αισθάνομαι εγκλωβισμένη, εγκλωβισμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ό,τι χειρότερο. Νόμιζα πως έπρεπε να βρώ τη ρίζα, να το ξεριζώσω και να το πετάξω, σαν ένα σκουπίδι που μισούσα –στη πορεία κατάλαβα πως ήταν λάθος. Δεν ξερίζωνεις τις κρίσεις, δεν τις πετάςστα σκουπίδια, δεν πρέπει να τις μισείς..τις αποδέχεσαι, είναι κάτι δικό σου, είναι μέσα σου, είναι κομμάτι σου...Όσο το πολεμάς αυτό θα επιστρέφει πιο δυνατό. Πρέπει να το αποδεχτείς να το αγκαλιάσεις, ξέρω πιστέψτε με, μπορεί να μοιάζει με τέρας, αλλά και τα τέρατα χρειάζονται μια αγκαλιά, αποδοχή και αγάπη.
Βέβαια για να φτάσεις εκεί χρειάζεται δουλειά, υπομονή και επιμονή. Χρειάζεται και ο υποστηρικτής, ο ψυχολόγος-ο σιωπηλός συνταξιδιώτης που θα σε βοηθήσει να ξεκινησείς το ταξίδι της αυτογνωσίας, της εξερεύνηση του άγνωστου εαυτού σου. Αυτό το ταξίδι της αυτοανακάλυψης είναι δύσκολο, έχει ανηφόρα, κούραση, άρνηση, άμυνα... είναι σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό, μπορεί να κοπιάζεις, να θες να τα παρατήσεις... αλλά μάντεψε! Στη κορυφή σε περιμένει το πιο όμορφο θέαμα του κόσμου. Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού σου με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του, και τα ασχημά του και τα όμορφα του, και τα καλά του και τα κακά του. Αγκάλιασέ τα όλα, είναι τα κομμάτια σου. Είναι δικά σου, είναι ένα με εσένα. Αποδέξου τα και δείξε τους σεβασμό γιατί αυτά ήταν οι συνοδοιπόροι σου μία ζωή και θα συνεχίσουν να είναι.
Πριν δυο βδομάδες βγήκα στο περιφερειακό, και η κρίση δεν ήταν εκεί... Δεν με περίμενε αυτό το τέρας για να με τρομάξει και να μαζευτώ και πάλι μέσα στο καβούκι της ανασφάλειας μου.
Δεν λέω πως ακόμη δεν φοβάμαι..όμως τώρα τουλάχιστον ξέρω πως αν έρθει το τέρας θα του ανοιξω την πόρτα να μπει, θα το αγκαλιάσω και θα το φιλοξενίσω...και ίσως με αυτόν τον τρόπο να ζήσω μαζί του σαν φίλη και όχι σαν εχθρός..και ίσως κι αυτό να αισθανθεί την αγαπή που χρειάζεται και να μην θελήσει να με ξανατρομάξει.
Υ.Γ.: Ένα ποιήμα του Ρουμί για έμπνευση
THE GUEST HOUSE
This being human is a guest house.
Every morning a new arrival.
A joy, a depression, a meanness,
some momentary awareness comes
as an unexpected visitor.
Welcome and entertain them all!
Even if they are a crowd of sorrows,
who violently sweep your house
empty of its furniture,
still, treat each guest honorably.
He may be clearing you out
for some new delight.
The dark thought, the shame, the malice.
meet them at the door laughing and invite them in.
Be grateful for whatever comes.
because each has been sent
as a guide from beyond.
- Jelaluddin Rumi
