Αυτός ο τίτλος ταιριάζει στην τωρινή εικόνα της χώρας μας. O τόπος όπου γεννήθηκε η δημοκρατία και αποτέλεσε σημείο αναφοράς από Διαφωτισμό πλέον είναι έρμαιο της κρίσης. Κρίση Ηθική, οικονομική, πολιτική μαστίζει τόσο την κοινωνία όσο και τους ίδιους τους πολίτες. Αυτή η χαοτική κατάσταση τείνει να διαλύσει κάθε ισορροπία μέσα στην πολιτεία. Πλεον τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Πολλά ανθρώπινα δικαιώματα χάνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες .
Ένα από αυτά είναι και το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία. Αρκετοί συμπολίτες μας χτυπημένοι από την ανεργία, τις οικονομικές δυσχέρειες και άλλες κακουχίες έχασαν την κατοικία τους τα τελευταία χρόνια. Ολοένα και περισσότερα άτομα έχουν ως σπίτι ένα παγκάκι ή ένα κομμάτι πεζοδρομίου. Για στέγη έχουν τον ουρανό και για ζεστασιά έχουν μια κουβέρτα ή κάποιο παλτό.
Οι άστεγοι είναι τα πιο ευάλωτα άτομα μέσα στην κοινωνία μας. Έχοντας δοκιμασθεί από τον μάτι του κυκλώνα της κρίσης δέχονται χτυπήματα και από το ίδιο τον κοινωνικό περίγυρο.
Οι άστεγοι είναι τα πιο ευάλωτα άτομα μέσα στην κοινωνία μας. Έχοντας δοκιμασθεί από τον μάτι του κυκλώνα της κρίσης δέχονται χτυπήματα και από το ίδιο τον κοινωνικό περίγυρο. Δεν είναι ελάχιστοι εκείνοι που θεωρούν αυτά τα άτομα κατώτερα τους. Τους αντιμετωπίζουν ως απόβλητους, ως τεμπέληδες και φυγόπονους που αποφεύγουν την εργασία.
Σε πρόσφατη επίσκεψη στην Τράπεζα Αγάπης του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Καλλιθέας είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με άστεγους, που περίμεναν στο συσσίτιο για ένα πιάτο φαΐ. Όταν ήρθα αντιμέτωπος με αυτή την εικόνα τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Αρχικά ένιωθα λύπη. Σκεφτόμουν το πώς μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας συνωστιζόταν στην ουρά για μια μερίδα φαγητό από την στιγμή που κάποιοι ζουν πλουσιοπάροχα, χωρίς να στερούνται τίποτε. Αυτό το συναίσθημα ήρθε μετά να διαδεχθεί το άγχος. Άγχος ως προς το πώς θα προσεγγίσω τους άστεγους. Με ποιον τρόπο θα ανοίξω την συζήτηση με έναν άστεγο και πως θα τον κάνω να νιώσει άνετα για να ανοιχτεί και να μου μιλήσει.
Άρχισα να μιλάω με τον κύριο Κώστα. Καθόταν σε ένα παγκάκι και περίμενε για ένα πιάτο από το συσσίτιο. Για να του περάσει η ώρα κάπνιζε ένα τσιγάρο. Αν και ήταν διστακτικός άρχισε να αφηγείται την προσωπική του ιστορία. Χάριν αυτού γνώρισα τον κύριο Αλέκο και τον κύριο Βαγγέλη. Και οι δυο ήταν πρόθυμοι να μου λύσουν κάθε απορία και να μου μιλήσουν από καρδιάς.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή με βοήθησαν να αφεθώ από κάθε μου δισταγμό, ανασφάλεια και φόβο. Τόσο εγώ όσο και αυτοί από εκείνη την ώρα ήμασταν άνετοι. Μιλούσαμε λες και ήμασταν παλιοί γνώριμοι. Με αγκάλιασαν με τα λόγια τους. Με τις πράξεις τους μου έδειξαν ότι η ανθρωπιά βρίσκεται στο πρόσωπό τους.
Η συζήτηση είχε τόσο χαλαρές στιγμές όσο και έντονες συγκινησιακές κορυφώσεις. Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών σκέφτηκα με μια διαφορετική οπτική καταστάσεις, που αν και φαίνονται απλές και σε κάποιο σημείο δεδομένες για εμάς για μια μερίδα ανθρώπων δεν είναι. Με έκανε να νιώσω ένας καλύτερος άνθρωπος γιατί αυτά τα οποία άκουσα και είδα κανένας δεν μπορεί να τα δει και να τα μάθει μέσω των βιβλιών, του σχολείου ή του πανεπιστημίου. Γιατί η σκληρή πραγματικότητα βρίσκεται έξω στους δρόμους. Από εκεί είναι δυνατόν να παρατηρήσεις τα γεγονότα και να αποκτήσεις άποψη για σημαντικά ζητήματα.
Μέσω αυτής της διαδικασίας παρατήρησα ότι η κοινωνία δυστυχώς είναι προκατειλημμένη απέναντι σε αυτή την μερίδα ανθρώπων. Ένιωσα αηδία όταν άκουσα το πώς κάποιοι βασανίζουν στην καθημερινότητα του τον κύριο Βαγγέλη. Ένιωσα οργή για την στάση της ελληνικής αστυνομίας που είναι απαθής απέναντι στις καταγγελίες του.
Με λίγα λόγια, ήταν μια εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μου. Μετά από αυτή την επαφή ένιωθα μια εσωτερική γαλήνη, μιας και είχα την ευκαιρία να δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την παρακμή της πολιτείας μας. Τόσο το κράτος (μέσω των οργάνων του όπως την αστυνομία) όσο και η Εκκλησία δεν προσφέρουν αρωγή στους άστεγους. Κατάφερα ωστόσο να αντικρίσω από διαφορετικές παραστάσεις το πώς μέσα σε αυτή την αρρωστημένη κοινωνία υπάρχει και ανθρωπιά, η οποία βρίσκεται τόσο στις καρδιές των αστέγων όσο και σε εκείνους τους συμπολίτες μας, που βοηθούν με κάθε τρόπο και μέσο αυτά τα άτομα.
σχόλια