Ελπίδες

Το πιο δύσκολο, το πιο απίθανο να ξεπεράσεις, είναι εκείνος ο έρωτας από μακριά. Το απραγματοποίητο όνειρο που δεν μπόρεσες καν να αγγίξεις. Εκείνο είναι που σε πληγώνει πιο πολύ. Όχι αυτοί που άγγιξες, οι δεδομένοι έρωτες, τα χάδια, τα καθημερινά φιλιά. Εκείνο το "αν" που σε τσακίζει, και σε κάνει να γυρνάς πίσω σε σκέψεις σκοτεινές, από εκείνες που είχες απωθήσει στα βάθη του μυαλού σου. Εκείνοι οι έρωτες που δεν πρόλαβαν καν να γίνουν έρωτες, οι μονόδρομοι, οι σημαντικοί και έντονοι που σου καθόριζαν το είναι, γιατί αγαπούσες σιωπηλά. Το να περιμένεις το θαύμα δε σε έβγαλε πουθενά όλα αυτά τα χρόνια. Πληγές και σημάδια, μόνο αυτό πήρες. Και μερικά γαμώτο.

Οι έρωτες αυτοί, οι δίχως μέλλον, δίχως παρελθόν η παρόν, εκείνοι που υπάρχουν ακόμα και ζουν ατάραχοι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, μια ζωή που θα μπορούσε αλλά δεν έγινε. Εκείνοι είναι που δεν ξεχνιούνται. Τα άλλα τα ξεχνάς, τα γεγονότα, τις πράξεις, είναι ανθρώπινα, είναι χειροπιαστά. Τα νοήματα, οι φαντασίες είναι που μένουν να σε βασανίζουν, εκείνα τα ατελείωτα γαμώτο. Συγνώμη που στα θύμισα, δεν ήθελα, δεν έπρεπε ίσως. Ο ελπίδες που σου δόθηκαν, αδίκως, απερίσκεπτα, εκείνα όλα που για μια μικρή στιγμή, για ένα παρανοϊκό δευτερόλεπτο πλημμύρισαν το μυαλό σου, εκείνα πρέπει να αφήσεις να φύγουν. Σε εκείνα είναι που πρέπει να πεις τα αντίο σου. Να τα πεις και να το πιστέψεις, και να τα αφήσεις να φύγουν, να ξεκουραστούν σε άλλες ακτές, σε κάποια άλλη πραγματικότητα.

Το χε πει ο Καζαντζάκης... Η ελπίδα σε κρατάει κάτω, σε φιμώνει, σου αφαιρεί την ελευθερία, το θέλω, το είναι. Αν δε φοβάσαι, αν δεν ελπίζεις, τότε μόνο θα είσαι ελεύθερος. Αντιμετώπισε τους φόβους σου και κοίτα τους στα μάτια. Τότε δε θα μπορούν να σε πληγώσουν άλλο, θα έχεις νικήσει πια. Κάντο λοιπόν και μη σκαλώνεις. Τι θα έχεις να λες ότι έκανες, λίγο πριν το τέλος; Προχώρα, ζήσε, πέσε κάτω, χτύπησε, πόνεσε, τσαλακώσου...