Τα φέρνει έτσι η ζωή που είτε σταδιακά είτε απότομα καταλαβαίνεις ότι δεν περπατάς πάνω σε άσπρες και μαύρες βεβαιότητες που σε περιόριζαν όταν ήσουν νέος, αλλά σε μια γκρίζα ζώνη. Γεμάτη νάρκες. Τι είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο; Υπάρχουν πράγματα που δεν θα έκανες ακόμα και εάν κινδύνευες εσύ ή οι δικοί σου άνθρωποι; Πόσους φραγμούς βάζεις στο ζώο της επιβίωσης που είσαι;
«Δεν επιβιώνει το δυνατότερο είδος, ούτε το ευφυέστερο, αλλά το πιο ευπροσάρμοστο στις αλλαγές» είχε πει ο Κάρολος Δαρβίνος και αυτή η καθηγήτρια αγγλικών στην μικρή πόλη της Βουλγαρίας ακούει τον αρχέγονο κανόνα. Σε εκείνη την σκηνή όπου σηκώνει το μανίκι της και ψάχνει για ψιλά μέσα στο σιντριβάνι με τον χρόνο-λαιμητόμο να αιωρείται πάνω από το κεφάλι της μεταμορφώνεται σε ένα άγριο ζώο που αρνείται να παραδώσει αμαχητί την σπηλιά του στην τράπεζα. Αυτό το στιγμιότυπο είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από την περιπέτεια ενός ανθρώπου που πέφτει και ξανασηκώνεται, σέρνεται ενώ την ίδια στιγμή περπατάει με το κεφάλι ψηλά, πεθαίνει και ξαναγεννιέται, φτάνει ένα βήμα πριν τον γκρεμό και σταματά με τα μάτια καρφωμένα στην άβυσσο, μα πάνω από όλα αντί να δώσει ένα μάθημα στους μαθητές της το παίρνει η ίδια.
Tο μάθημα δεν είναι από εκείνες τις ταινίες που σου χαϊδεύουν τα αυτιά και τα μάτια επειδή μοιάζουν λίγο-πολύ με αυτά που έχεις ζήσει. Κάνουν κάτι καλύτερο. Αναδεικνύουν το απρόβλεπτο και τρομακτικό πρόσωπο της ζωής.
Το βιωματικό μάθημα που παίρνει από την ζωή κάνει την προσπάθεια της να αποδώσει δικαιοσύνη μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας να φαντάζει τουλάχιστον αστεία. Όλα όσα μάθαμε μέσα σε μια σχολική αίθουσα, αν μάθαμε κάτι, στην πραγματική ζωή είναι εντελώς άχρηστο. Το παζλ της πραγματικότητας το συνθέτουν κομμάτια που θα σε κάνουν να ματώσεις εάν δεν τα πιάσεις σωστά. Κανένας δάσκαλος δεν στο διδάσκει αυτό. Αλλά εκείνη επιμένει σαν Μωυσής που κρατά τις πέτρινες πλάκες πάνω από την έδρα της. Μέχρι που τρώει τα μούτρα της και γίνεται λιγότερο σκληρή και άκαμπτη.
Το ,κατά το ήμισυ ελληνικό, φιλμ δεν ανήκει στο weird wave των τελευταίων χρόνων. Ρεαλισμός μέχρι το μεδούλι. Το μάθημα δεν είναι από εκείνες τις ταινίες που σου χαϊδεύουν τα αυτιά και τα μάτια επειδή μοιάζουν λίγο-πολύ με αυτά που έχεις ζήσει. Κάνουν κάτι καλύτερο. Αναδεικνύουν το απρόβλεπτο και τρομακτικό πρόσωπο της ζωής. Και σου θυμίζει ότι την επόμενη φορά που θα χρησιμοποιήσεις την λέξη «ποτέ» ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείς. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
